Για την προχθεσινή τραγωδία στο Λούνα Πάρκ στην Αργυρούπολη προφανώς είστε ενήμεροι όλοι, άλλωστε τα δυσάρεστα νέα ταξιδεύουν γρηγορότερα, ειδικά στα μέρη μας. Δεν ξέρω γιατί, αλλά με το που άκουσα την είδηση το μυαλό μου πήγε κατευθείαν στα δικά μας. Στην ευρύτερη συναυλιακή πιάτσα όπου όλα εδώ και χρόνια είναι στον ‘αέρα’, όπως ακριβώς συνέβη και στο εν λόγω (αλλά και σε πολλά ακόμα) μοιραίο για τα δυο πιτσιρίκια Λούνα Πάρκ.
Και όταν κάνω λόγο για ‘αέρα’ αναφέρομαι στο ουσιαστικά ανύπαρκτο πλαίσιο διεξαγωγής & λειτουργίας μιας συναυλίας ή ενός event, στις συχνά ανύπαρκτες πιστοποιήσεις σε χώρο, κερκίδες (γνωστό ότι είναι ακατάλληλες αυτές του Λυκαβητού εδώ και χρόνια, αλλά παρά ταύτα οι συναυλίες συνεχίζουν και γίνονται κανονικά) και αρκετά συχνά και σε εξοπλισμό.
Επίσης αναφέρομαι στους σχεδόν ανύπαρκτους κανόνες ασφαλείας για τους θεατές, τους εργαζόμενους και τους κάθε λογής εμπλεκόμενους με μια παραγωγή και στο γεγονός ότι από καθαρή τύχη δεν έχουμε ακόμα θρηνήσει θύματα έως τώρα (αν και δυστυχώς έχουν υπάρξει σοβαρά, ακόμα και θανατηφόρα ατυχήματα).
Απ’ την άλλη, όσο και να την γλιτώνουμε τόσα χρόνια είτε από καθαρή κωλοφαρδία, είτε από το φιλότιμο και την αυξημένη αίσθηση ευθύνης κάποιων τεχνικών ή παραγωγών, εντούτοις είναι μαθηματικά βέβαιο ότι δεν θ’ αργήσει η μέρα που ο μέσος Ελληνας θα πληροφορηθεί με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες μέσα από τα συνήθως αιμοδιψή ΜΜΕ για το εντελώς σαθρό υπόβαθρο (και) της συναυλιακής πιάτσας.
Όπως είπα, από καθαρή τύχη έως τώρα δεν έχει πέσει κάνα support στον κόσμο, δεν έχει φύγει καμιά line array 'μπανάνα' σε τίποτα κεφάλια και δεν έχει ‘φάει’ κανείς 220 volt τάση επειδή απλά ακούμπησε μια μπαριέρα ή πάτησε ένα φθαρμένο καλώδιο. Το πόσο χύμα ήταν, είναι και εξακολουθεί να παραμένει έτσι η εν λόγω δουλειά είναι γνωστό σε όλους όσους την κάνουν και τη γνωρίζουν από μέσα. Είμαι βέβαιος ότι ο καθένας έχει να διηγηθεί δεκάδες περιστατικά, που από καθαρή τύχη παραμένει αρτημελής ή ζωντανός. Το θέμα που προκύπτει λοιπόν είναι το εξής προφανές: πως μπορεί να μπεί σε μια υποτυπώδη τουλάχιστον τάξη όλος αυτός ο άναρχος χώρος πριν θρηνήσουμε μαζικά θύματα εργαζομένων και θεατών?
Η απάντηση δεν είναι εύκολη, κι αυτό διότι αφορά τις αρμόδιες αρχές (που υπάρχει ασάφεια στο ποιες ακριβώς είναι), τη δεδομένη γραφειοκρατία, τη μηδενική διάθεση για αλλαγές και βελτιώσεις σχεδόν απ’ όλους, αλλά και το γεγονός ότι κανείς δε γνωρίζει ποιος είναι ο αρμόδιος στο να θεσπίσει κανόνες (η εφαρμογή τους είναι ένα άλλο, μεταγενέστερο, τροπάριο). Τελευταία έγινε μια κίνηση στο χώρο του θεάτρου από τους ηλεκτρολόγους (για θέματα και αρμοδιότητες ρευματοδότησης), μια κίνηση με συντεχνιακά χαρακτηριστικά με αποδέκτη το Δήμαρχο Αθηναίων και πλέον υπάρχει ένας κάποιος μπούσουλας. Στον αμιγώς εποχούμενο συναυλιακό τομέα, η κατάσταση όσον αφορά την ασφάλεια (και ότι αυτό συνεπάγεται) θυμίζει ακόμα μεσαίωνα. Και εδώ φαίνεται η έλλειψη των union (δε γουστάρω τη λέξη σωματείο και τη συνδικαλιστική της ρίζα) τόσο όσον αφορά τους εργαζόμενους όσο και τις εταιρίες. Στο εξωτερικό, τους κανόνες ασφαλείας και όλο το πλαίσιο το έχει θεσπίσει η πολιτεία και το έχει βελτιώσει ακούγοντας και υιοθετώντας τις προτάσεις των καθ’ ύλη αρμόδιων που είναι όλοι όσοι εμπλέκονται εργασιακά με τη σύνθετη αυτή δουλειά (παραγωγούς, rental εταιρίες, τεχνικούς απ’ όλους τους τομείς, ηλεκτρολόγους κλπ).
Στα μέρη μας, όπου ο ‘συνδικαλισμός’ ακμάζει σε όλους σχεδόν τους κλάδους, αποτελώντας και το δημοφιλέστερο ‘παραγωγικό’ προϊόν αυτού του τόπου, ο ευρύτερος συναυλιακός κλάδος αποτελεί μια μοναδική εξαίρεση σε αυτό τον κανόνα, καθώς οι εμπλεκόμενοι σχεδόν δεν μιλάνε μεταξύ τους θεωρώντας προφανώς ότι αυτά που τους χωρίζουν είναι απείρως πολλαπλάσια από αυτά που τους ενώνουν.
Και για να μην το κουράζω κι άλλο, αυτή (η πλήρης ανοργανωσιά και η έλλειψη στοιχειώδους συννενόησης για τους θεμελιώδης κανόνες λειτουργίας της δουλειάς σε όλα της τα επίπεδα) είναι και η βασική αιτία της απαξίωσης και της συρρίκνωσης όλου αυτού του, πολύ ενδιαφέροντος κατά τα άλλα, ‘κλάδου’.
Τι προτείνω: ένα νέο ξεκίνημα, αν υπάρχουν κουράγια (καταλαβαίνω απόλυτα όσους δεν τα έχουν, μάλλον κι εγώ σ’ αυτούς ανήκω) και δυναμική παρουσία από το νέο αίμα της δουλειάς (σε όλους τους τομείς), για να μη ματώσει σε κάνα Live αθώος και ανυποψίαστος κόσμος, όπως στο τραγικό Λούνα Παρκ της επικαιρότητας…
ΥΓ. Ένα μικρό δείγμα της κατάντιας του συναυλαικού χώρου (δεν το έχω διασταυρώσει και το αναφέρω με σχετική επιφύλαξη) αφορά το περσινό συμβάν σε συναυλία γνωστού, δημοφιλούς τραγουδιστή σε νησί των κυκλάδων. Η παραγωγή του τραγουδιστή απαίτησε από τη rental εταιρία να μη φορτώσει στα φορτηγά (για προφανή οικονομία στα φορτηγά και στα ναύλα πήγαινε – έλα) τα μεγάλα βαρέλια με το νερό που δένουν το support σύστημα για καλύτερη ασφάλεια και δυστυχώς η rental εταιρία (που παρεμπιπτόντως συνεργάζεται χρόνια με τον εν λόγω παραγωγό και το συγκεκριμένο καλλιτέχνη) ‘υπάκουσε’. Για κακή τύχη όλων λοιπόν, στο νησί (ως συνήθως) φύσαγε πολύ, η συναυλία ακυρώθηκε και τα σπασμένα κλήθηκε να πληρώσει ο rental-άς, καθώς κατηγορήθηκε (και με ένδικα μέσα για διαφυγόντα κέρδη) ότι ήταν υπεύθυνος για τη μη τέλεση της συναυλίας. Θα το ψάξω περαιτέρω, και αν είναι έγκυρες οι πληροφορίες θα τα ξαναπούμε με ονοματεπώνυμα.
ΥΓ 2 Ένα union που σέβεται τον εαυτό του, ξεκινάει ακριβώς από αυτό: από το να θέσει λεπτομερώς τους κανόνες της δουλειάς, και να συμβάλει μαζί με την πολιτεία στη θέσπιση του ευρύτερου πλαισίου εργασίας. Οι προσωπικές κόντρες, ο ανταγωνισμός και οι καταγγελίες για απλήρωτα μεροκάματα (‘μαύρα’ στην πλειονότητά τους) μπορούν να περιμένουν. Είναι ο μόνος ίσως τρόπος για να ανοίξει ο δρόμος και να αναβαθμιστεί τόσο η δουλειά, όσο και το εργασιακό κύρος όλων όσων την κάνουν ακόμα με μεράκι και αγάπη…
