Η υπόθεση Κιάμου και του θερινού κέντρου διασκέδασης Summer Fix στη Χαλκιδική επαναφέρει το μείζων ζήτημα των μαύρων χρημάτων και των γενικότερων συνθηκών απόλυτης και ανεξέλεγκτης αρπαχτής στο χώρο του ‘πολιτισμού’ της ‘τέχνης’ και του μπουζουκερί (και όχι μόνο) entertainment που υπηρετούμε.
Φίλοι παραγωγοί με τους οποίους μιλούσα πρόσφατα μου εκμυστηρεύθηκαν ότι οι φορές που έχουν διευκολύνει τους καλλιτέχνες που συνεργάζονται με το γραφείο τους, κόβοντας μικρότερα (μιλάμε για πολύ μικρότερα όμως) τιμολόγια, δεν αποτελούν εξαίρεση, αλλά τον ίδιο τον κανόνα στη μπίζνα του Ελληνικού ‘εντερτέϊνμεντ’ εδώ και δεκαετίες. Φυσικά όλα αυτά συμβαίνουν με τη συνενοχή και των ιδίων, αλλά και όσων δουλεύουν και συμμετέχουν (έμψυχων και άψυχων) σε τέτοιες παραγωγές. Από το μεγαλο- τραγουδιστή κράχτη και τους μουσικούς, έως τους τεχνικούς, τη rental εταιρία, αλλά και τα μηχανήματα ή τα όργανα πολλές φορές (που αρκετά εξ’ αυτών είναι αγορασμένα απ’ έξω με τον ΦΠΑ να έχει κάνει φτερά για το ελληνικό δημόσιο ή μέρος αυτού να έχει μπεί σε τσέπες ημετέρων... το γνωστό κόλπο με τις μαύρες αγορές από cyberstore του εξωτερικού).

Εχει ακόμα μεγαλύτερη πλάκα γιατί οι εταιριάρχες μεγάλων και μικρών rental εταιριών γκρινιάζουν συνεχώς για τις χαμηλές τιμές ενοικίασης, το χάος που επικρατεί στη δουλειά, τον αθέμιτο ανταγωνισμό και τη γενικότερη παραφροσύνη που δεν τους αφήνει να αποσβέσουν εξοπλισμό, κόπο και θυσίες και να ξανα-επενδύσουν σοβαρά, λες και δεν γνωρίζουν τα πράγματα λεπτομερώς από μέσα ή δεν έχουν καμία συμμετοχή σ’ αυτό το μαύρο αλισβερίσι. Λες και για όλες τις δουλειές είναι κομμένα τιμολόγια με το ακριβές αντίτιμο που εισπράχθηκε (το ίδιο ισχύει και για τους τεχνικούς και free lancers).  

Το βασικό λοιπόν πρόβλημα του κλάδου είναι ένα (και είναι ακριβώς το ίδιο με αυτό της Ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας): Η τεράστια αλυσίδα μαύρων αμοιβών και εργασίας που μεταφέρεται αναλογικά σε όλους τους εμπλεκομένους του τομέα  καθιστώντας τους ουσιαστικά μέλος της ‘μαύρης’ κλίκας. Και συμφωνώ, σε όλους αρέσουν τα μαύρα, ok να κάνεις και μια δυο αρπαχτές. Μόνο που εδώ μιλάμε για τον κανόνα και όχι για τις εξαιρέσεις. Η μεγάλα μπάζα και η αρχή της φοροδιαφυγής γίνεται από τον ‘ταμία’ μιας παραγωγής που δεν είναι άλλος από το ‘σκύλο’ ιδιοκτήτη του μπουζουκερί ή του club (τις πλείστες των περιπτώσεων), και ακολουθεί από κοντά ο ‘καλλιτέχνης’. Ετσι, ένα μικρό μέρος του ‘κατάμαυρου’ πακέτου μοιράζεται στη συνέχεια σε μουσικούς, rental εταιρία, τεχνικούς κλπ.
Οπως λέγανε χθες στις ειδήσεις λοιπόν με αφορμή το θέμα Κιάμου, έτσι δεν θα φτιάξει ποτέ η Ελληνική οικονομία. Απλά εγώ έχω να συμπληρώσω ότι έτσι δεν θα φτιάξει ποτέ και ο δικός μας κλάδος που λειτουργεί ως καθρέφτης της νεοελληνικής τάξης πραγμάτων όσον αφορά τη φορολογική τάξη και συνείδηση. Κι ένας λόγος παραπάνω εδώ, καθώς μιλάμε για διασκέδαση και αλκοόλ που χαλαρώνουν ακόμα περισσότερο τα ήθη και τους κανόνες. Συμπέρασμα; όσα χρόνια κι αν περάσουν θα συνεχίσει να υπάρχει μιζέρια, αναξιοκρατία, χαμηλή αυτοεκτίμηση και κανένας μα κανένας σοβαρός οικονομοτεχνικός σχεδιασμός και όραμα της προκοπής από καμία εταιρία και εργαζόμενο του χώρου της μουσικής (ο θεός να την κάνει) βιομηχανίας στα μέρη μας...

Υ.Γ. Φωτεινές εξαιρέσεις εντός της ‘μαύρης’ νύχτας φυσικά και υπάρχουν στον παραπάνω κανόνα και το γράφω για να προλάβω e-mail και σχόλια από ανθρώπους που επιχειρούν και δραστηριοποιούνται στο χώρο τηρώντας όσο είναι δυνατόν (και όσο τους επιτρέπουν) τους κανόνες γενικότερης αξιοπρέπειας...