Εμφανίστηκαν στη ζωή μας με επίσημη δισκογραφία το 1982 και με το Mini EP ‘Chronic Town’, όμως ένα χρόνο νωρίτερα, το πρώτο τους σίνγκλ ‘Radio Free Europe’ είχε ήδη προλάβει να μας δώσει σαφές δείγμα μουσικής γραφής, καλωσορίζοντάς μας σε μια σχεδόν πρωτόλεια ηχητική μίξη, και σ’ ένα άκουσμα που παρά τις δεκάδες επαναλήψεις (ακόμα και τώρα, 30 χρόνια μετά), σε κάνει να ορκίζεσαι σε όλους τους προγενέστερους θεούς της μουσικής (και πρωτίστως στους Beatles), ότι έμοιαζε λες και ήρθε από το πουθενά...
Η μουσική τους ήταν σαφές ότι είχε βαθιές ρίζες, δομές και επιρροές, όμως ο τρόπος που την προσέγγιζαν, την ενορχήστρωναν και τελικά την παρουσίαζαν, έμοιαζε σχεδόν με παρθενογένεση. Ενα κράμα από γκαράζ, αμερικάνικο post punk, σύγχρονο pop κολεγιακό attitude, υγιές velvet underground ύφος, folk κουλτούρα, όμορφα κιθαριστικά ριφ από τις Rickenbacker του Buck, κι έναν χαρισματικό και ξεχωριστό σε χροιά και προσωπικότητα τραγουδιστή που συνόδευε και συνοδευόταν από 3 πραγματικές μουσικές ιδιοφυίες. Ολα αυτά ήχησαν (και ηχούν ακόμα περισσότερο σήμερα) στα ανοικτά αυτιά & μυαλά πολλών, ως "ο απόλυτος ποπ ηχητικός ελιτισμός".

Ενα μοναδικό modern – classic μουσικό κράμα ανάμεσα στο ηχόχρωμα και την αισθητική που μαζί με την αναμφίβολα ξεχωριστή συνθετική στόφα όλων τους, τους καθιέρωσε στη συνείδησή μας ως τη μεγαλύτερη ποπ/ροκ μπάντα μετά τους Beatles, που όπως κι αυτοί, έτσι και οι R.E.M, παραδόξως άφησαν σχεδόν εξολοκλήρου εκτός του μουσικού τους μενού τη blues και τη soul… Αλλωστε μόνο τυχαίο δεν είναι ότι ο μουσικός τύπος, από την αρχή σχεδόν της καριέρας τους, τους αποκάλεσε ‘εναλλακτικούς’ Beatles, ενώ εξίσου τυχαίο δεν είναι και το γεγονός ότι έχουν αναδειχθεί στην πορεία του χρόνου ως το αγαπημένο 'μη - μέταλ' συγκρότημα των φανατικών της heavy metal σκηνής.

Η παρέα συναντήθηκε στην Αθήνα της Georgia, όμως μόνο τα 2/4 αυτής (Bill Berry & Mike Mills) ήταν αυτό που λέμε γέννημα – θρέμμα νότιοι. Ο Peter Buck καταγόταν από την Καλιφόρνια, ενώ ο Michael Stipe ως γόνος στρατιωτικού άλλαζε συχνά πολιτείες, γειτονιές και παρέες. Κοινό τόπο συνάντησης όλων τους, αποτέλεσε το πανεπιστήμιο καλών τεχνών στην Αθήνα της Georgia, αλλά κι ένα τοπικό δισκάδικο ονόματι Wuxtry, στο οποίο εργαζόταν ο Peter Buck (που στον ελεύθερο χρόνο του μάθαινε κιθάρα και μάζευε μανιωδώς βινύλια απ’ όλα τα είδη μουσικής) και σύχναζε ως πελάτης και ο Michael Stipe. Στο Wuxtry λοιπόν, ο Buck γνωρίστηκε με το Stipe, ένας κοινός – ως συνήθως – φίλος και των δυο, τους γνώρισε με τους άλλους δυο (Berry & Mills) και κάπως έτσι δημιουργήθηκαν οι R.E.M. για να παίξουν στο πάρτι ενός συμφοιτητή τους. Τα υπόλοιπα είναι απλά (και από προχθές που ανακοίνωσαν τη διάλυσή τους και κυριολεκτικά) Ιστορία...

Μια ιστορία από μια αμιγώς ‘κιθαριστική’ μπάντα που σε 30 χρόνια και 15 ολόκληρα LPs, τα solos του κιθαρίστα της μετριούνται με δυσκολία στα δάχτυλα του ενός χεριού. Μιας μπάντας που σχεδόν επανεφηύρε συνθετικά την τεχνική του ‘ρεφραίν στο ρεφραίν’, μιας μπάντας που είχε έναν σπουδαίο μπασίστα ο οποίος όμως θα μείνει στην ιστορία όχι τόσο για τη μπασογραμμή του, αλλά κυρίως για τα καλύτερα δεύτερα φωνητικά ever σ’ ένα συγκρότημα, κι ενός ντράμερ – οδηγού, που υπέγραφε ενορχηστρώσεις και στίχους με τρόπο ευφυή. Και βεβαίως, στο επίκεντρο όλων αυτών, βρέθηκε ένας χαρισματικός τραγουδιστής με ξεχωριστή χροιά, τολμηρό στίχο και τεράστιο ταλέντο όσον αφορά την τέχνη του επί σκηνής performin και αυτού του ρημαδοκλισέ που λέγεται ‘ επικοινωνία με το κοινό’ που με το Stipe πήρε άλλες διαστάσεις, ακόμα και όταν ο ίδιος ήταν ντεφορμέ...