H Amy Winehouse, όπως ίσως θα γνωρίζετε, από το απόγευμα του Σαββάτου 23 Ιουλίου δεν είναι πια μαζί μας. Μπήκε κι αυτή σ’ αυτό το τόσο ιδιότυπα κλειστό club των αδικοχαμένων ‘27άρηδων ροκ στάρ’ και σπουδαίων μουσικών που εγκατέλειψαν από νωρίς τα εγκόσμια (Jimmy Hendrix, Janis Joplin, Kurt Cobain, Jim Morrison Brian Jones είναι μόνο μερικοί απ’ τους πλέον πρωτοκλασάτους εξ’ αυτών). Την Amy, όπως ίσως θα θυμάστε, ήταν να την δούμε και στα μέρη μας στα πλαίσια του Ejekt festival, όμως είναι προφανές ότι δεν ήταν καλά (φάνηκε στη συναυλία στο Βελιγράδι που προηγήθηκε ημερολογιακά του Live της Αθήνας που δεν έγινε ποτέ) και αυτή η περιοδεία ήταν μια πραγματικά άστοχη και άκρως καταστροφική ιδέα των μάνατζερ και promoter που επιτακτικά ήθελαν να την ξαναβάλουν στο παιχνίδι των Live, των media και του επόμενου studio άλμπουμ που θα προσπαθούσε να διεκδικήσει μερίδιο της δόξας του ασύλληπτου και αξεπέραστου από κάθε άποψη, ‘Back to Black’ του 2006. Το οποίο για κάποιο ανεξήγητο έως τώρα λόγο (που δυστυχώς... εξηγήθηκε με τον πλέον τραγικό τρόπο το προηγούμενο Σάββατο) είχε μπει ήδη από τότε στη στοιχειωμένη πλευρά της δισκοθήκης μου, πολλά χρόνια προτού φύγει η Amy τόσο άδικα από τη ζωή...

Ενα άλμπουμ που όταν το είχα πρωτακούσει θυμάμαι πριν από μια 5ετία (2006) μου είχε κάνει εντύπωση για την επιτηδευμένη και καλογυαλισμένη ‘μαυρίλα’ που άφηνε η απόσταξη των πρώτων τουλάχιστον ακροάσεων. Κάτι σαν Joy Division (Closer) με soul / funky περιτύλιγμα και μια ασορτί παραγωγή ‘αναφοράς’ από τον σπουδαίο και αναγνωρισμένο πλέον ως κορυφαίο παραγωγό, Μark Ronson (θετό γιο του Mick Jones των Foreigner).  

Φωνάρα επιπέδου αναφοράς, η Amy πρόλαβε στα 27 της χρόνια και δημιούργησε σχολή φωνητικών & ερμηνείας σε Αγγλία (κυρίως) και Αμερική. Ιδιότροπη, ματαιόδοξη και αυθόρμητη (ίσως ότι πιο rock n' roll σε attitude έχει να παρουσιάσει το ίδιο το ροκ εν ρολ από την εποχή της Janis Joplin και του Keith Richards), μα πάνω απ’ όλα ταλεντάρα, έστω και ακατέργαστη. Οσο για τα soul-jazz διαμάντια εκείνου του δίσκου, αυτά ήταν τόσο βουτηγμένα στον καπνό και το αλκοόλ, αλλά και σε κάθε λογής χάπια και σκόνες, γι’ αυτό ίσως και ήταν τόσο εθιστικά, εξαγνισμένα, cult και mainstream ταυτόχρονα. Οσοι δεν έχετε λοιπόν το ‘Back to Black’ σας προτρέπω να το αποκτήσετε (και μάλιστα στην deluxe έκδοσή) ως ελάχιστο φόρο τιμής σ’ αυτή την μικρόσωμη ερμηνεύτρια με την τεράστια φωνή και ψυχή και τις θανάσιμα κακές συνήθειες. Μπορεί να το έχετε ακούσει σχεδόν όλο, καθότι χιλιοπαιγμένο παντού όλα αυτά τα χρόνια, αφού όλα τα τραγούδια του δίσκου έγιναν hits, όμως είναι εντελώς διαφορετικά να το βιώσετε προσεκτικά ως concept άλμπουμ (που τελικώς ήταν) με τη δεδομένη συνοχή και συνέχεια μιας προσωπικής ακρόασης, για να αντιληφθείτε τους πραγματικούς λόγους που το ‘Back to Black’ σάρωσε τα πάντα στο άκουσμά του και παίχτηκε όσο κανένας άλλος δίσκος τα προηγούμενα χρόνια, αποτελώντας παράλληλα και τον καλύτερο πρακτικό οδηγό για το «πως ορίζονται οι παραγωγές ‘αναφοράς’»…