Εδώ και δεκαετίες που θυμάμαι τον εαυτό μου εμπλεκόμενο ενεργά με τον εγχώριο κλάδο του επαγγελματικού AVL και ειδικά με τον τομέα του ήχου, οι άνθρωποι του audio όλων των γενιών, των ειδικοτήτων, των φυλών και των τάξεων, παραπονιούνται για την έλλειψη βιβλιογραφίας στα Ελληνικά. Οι ελάχιστες εξαιρέσεις βιβλίων και σχετικών τίτλων, επιβεβαιώνουν τον κανόνα της πενιχρής εγχώριας σοδειάς, στρέφοντας αυτούς που θέλουν να αποκτήσουν περαιτέρω γνώσεις και πληροφορίες στην αγγλόφωνη (κυρίως) βιβλιογραφία.

Και αν στο audio υπάρχει σχετική ξηρασία, τότε στον ευρύτερο τομέα του lighting και του σχεδιασμού φωτισμών (για θέατρο, entertainment, shows, events κλπ) υπήρχε σχεδόν ‘καμένη γη’. Και γράφω ‘υπήρχε’ γιατί το βιβλίο της Χριστίνας Θανάσουλα «Σχεδιασμός Φωτισμών – Ζωγραφίζοντας επί σκηνής στις τέσσερις διαστάσεις» είναι ήδη εδώ ανοίγοντας μια φωτεινή χαραμάδα γνώσης καλωσορίζοντας τους αναγνώστες (τόσο τους μυημένους αλλά και όσους δεν ασχολούνται καν με το φωτισμό) στον Θεατρικό (και όχι μόνο) Φωτισμό...

Η επικοινωνία με το κοινό...
Κατά τη γνώμη μου, το μεγάλο ατού του βιβλίου είναι η απλή (αλλά όχι απλοϊκή) του γλώσσα, η ολοκληρωμένη δομή του και ο τρόπος που συνδυάζει την τεχνική προσέγγιση και τις ορολογίες με την τέχνη του φωτισμού και το μήνυμα που αυτή μεταφέρει.
Η Χριστίνα, έχοντας εμπεδώσει και υπηρετήσει το βασικό στόχο της ύπαρξης του θεάτρου, που δεν είναι άλλος από την επικοινωνία με το κοινό, αποτυπώνει μια αντίστοιχη προοπτική προσέγγισης και στο βιβλίο της, τόσο όσον αφορά τον τρόπο που επιλέγει, προσεγγίζει και αναπτύσσει τα θέματα, όσο και στον τρόπο που τα έχει δομήσει, ιεραρχήσει και παρουσιάσει μέσα από τις σελίδες του βιβλίου της.

Δομή και ενότητες...
Το βιβλίο περιλαμβάνει 9 βασικά κεφάλαια (εκτός προλόγου – επιλόγου και λοιπών αναφορών στη διεθνή βιβλιογραφία), ξεκινώντας με την περιγραφή του περιβάλλοντος χώρου και των αναγκών που καλείται να εξετάσει, να ερμηνεύσει και να καλύψει ένας σχεδιαστής φωτισμών ως ζωγράφος του τρισδιάστατου χώρου, καθώς και οι δεξιότητες που πρέπει να έχει ως επαγγελματίας αλλά και ως άνθρωπος, υπενθυμίζοντάς μας πάντα ότι η βασική μέθοδος εργασίας στο θέατρο είναι η ομαδική εργασία.  

Τη σκυτάλη παίρνουν οι Στόχοι του σχεδιασμού φωτισμών, οι οποίοι δίνουν τη θέση τους στην απαραίτητη για το αντικείμενο του βιβλίου θεωρία για τους μηχανισμούς της ανθρώπινης όρασης, τη φυσιολογία του οφθαλμού, των ιδιοτήτων του φωτός κλπ. Πρόκειται ίσως για το πιο ‘θεωρητικό’ κεφάλαιο του βιβλίου, που με ατού του την κατανοητή του γλώσσα, την ποσοτική του ισορροπία και πρωτίστως την ‘ψαγμένη’ θέση τοποθέτησής του εντός του βιβλίου βοηθά τον αναγνώστη να εισέλθει πιο έτοιμος στο κεφάλαιο ‘ζουμί’ που ακολουθεί και αναπτύσσει τη Μέθοδο του Σχεδιασμού Φωτισμών από το Ερευνητικό στάδιο έως το Σχεδιασμό της φωτιστικής πρότασης και την πραγματοποίηση του φωτιστικού σχεδίου.

Η αναφορά σε φωτιστικό εξοπλισμό (φωτιστικά σώματα), συστήματα ελέγχου (κονσόλες, dimmer), πρωτόκολλα επικοινωνίας, καλωδιώσεις και σχεδιαστικά προγράμματα έχει τη θέση που της αναλογεί στην εξέλιξη των θεματικών ενοτήτων του βιβλίου, ενώ ένα από τα θεμελιώδη κεφάλαια (κατά τη γνώμη μου) είναι το case study των Ελεύθερων Πολιορκημένων του Διονύσιου Σολωμού που ακολουθεί, όπου περιγράφεται βιωματικά και λεπτομερώς η προσέγγιση της συγγραφέως ως σχεδιάστρια φωτισμών στην παράσταση του Εθνικού θεάτρου σε σκηνοθεσία Θάνου Παπακωνσταντίνου. Ο λόγος που χαρακτηρίζω θεμελιώδες το εν λόγω κεφάλαιο, είναι διότι εκτιμώ πως θα μπορούσε να αποτελέσει ένα αυτόνομο και πλήρες σχεδόν εγχειρίδιο για όλα όσα πραγματεύεται ολόκληρο το βιβλίο.

Εκπαιδεύοντας Σχεδιαστές Φωτισμών...
Το βιβλίο ολοκληρώνεται με μια πρώτη ιχνηλάτηση του τοπίου της εκπαίδευσης στην Ελλάδα όσον αφορά το σχεδιασμό φωτισμών, καθώς και τις προτάσεις της συγγραφέως στον τομέα αυτό... Οπως αντιλαμβάνεστε πρόκειται για ένα μικρό και σύντομο κεφάλαιο, καθώς όπως είπαμε οι εκπαιδευτικοί φορείς (δημόσιος και ιδιωτικός) είναι ιδιαίτερα περιορισμένοι (αν και ότι λαμβάνει χώρα εκπαιδευτικά, είμαι σίγουρος ότι γίνεται με μεράκι και πάθος από τους διδάσκοντες και τους εισηγητές των σεμιναρίων), όπως άλλωστε και η αντίστοιχη εγχώρια βιβλιογραφία. Παρόλα αυτά, έχοντας διαβάσει το βιβλίο η αίσθηση που σου μένει είναι ξεκάθαρα αισιόδοξη για τον εν λόγω κλάδο – επάγγελμα και το ποτήρι αρχίζει να φαίνεται περισσότερα μισογεμάτο παρά μισοάδειο...

Βάζοντας τον επίλογο στην παρουσίαση του βιβλίου της Χριστίνας Θανάσουλα, προφανώς η ερώτηση αν συστήνεται ή αν είναι χρήσιμο το βιβλίο δεν είναι απλά περιττή, αλλά και εντελώς άτοπη.
Ως άνθρωπος του ευρύτερου κλάδου και γνωρίζοντας μόνο τα βασικά περί φωτισμών (τεχνικά και καλλιτεχνικά), έχω να δηλώσω ότι βιβλία σαν κι αυτό (που είναι ούτως ή άλλως σπάνια) σε βοηθούν πρώτα απ’ όλα να αγαπήσεις το Φως, να επαναπροσεγγίσεις τη θέση σου και τη σχέση με το φωτιστικό περιβάλλον και φυσικά να αντιληφθείς την κρισιμότητα του ρόλου του Σχεδιαστή Φωτισμών μιας παράστασης, ενός Live και ενός θεάματος γενικώς.

Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ένα βιβλίο γραμμένο σε κατανοητή γλώσσα και όχι ιδιαίτερα μεγάλο ως όγκο, που θα απολαύσουν εξίσου τόσο οι επαγγελματικά αδαείς με τους φωτισμούς, τις παραστάσεις και τις παραγωγές, όσο και οι επαγγελματίες του ευρύτερου κλάδου που είναι χρόνια μέσα στις παραγωγές και βιοπορίζονται από αυτές.

Που θα βρείτε το βιβλίο…
Το βιβλίο της Χριστίνας Θανάσουλα «Σχεδιασμός Φωτισμών – Ζωγραφίζοντας επί σκηνής στις τέσσερις διαστάσεις» πωλείται από το Εθνικό Θέατρο, το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, την Pa Solutions, την Πρωτοπορία, τον Λαβύρινθο, τις εκδόσεις Αναγνώστης και το Zaxos Music Store στην Θεσσαλονίκη. Όλοι διαθέτουν e-shop οπότε όσοι ενδιαφέρεστε μπορείτε να το παραγγείλετε και να σας έρθει με κούριερ...

Με αφορμή τη σύντομη παρουσίαση του βιβλίου της στο aLive, απευθυνθήκαμε στη Χριστίνα Θανάσουλα με μερικές ερωτήσεις τόσο για το βιβλίο, όσο και για τον ευρύτερο κλάδο του Φωτισμού στη χώρα μας...

aLive: Αλήθεια Χριστίνα, πως ακριβώς προέκυψε το βιβλίο? Επισημαίνεις βεβαίως τη 12ετή ενασχόλησή σου με τα σεμινάρια, αλλά τι ήταν αυτό που σου έδωσε την τελική ώθηση?
Η ανάγκη μου να επιστρέψω στην επόμενη γενιά -η οποία βαδίζει δύσβατα μονοπάτια- τη γενναιοδωρία που μου έχει δείξει εμένα ο σχεδιασμός φωτισμών. Στα δικά μου πρώτα βήματα, βρέθηκαν στον δρόμο μου πολλοί γενναιόδωροι άνθρωποι οι οποίοι με βοήθησαν, ένιωσα ότι πρέπει να ανταποδώσω. Η ίδια η έκδοση του βιβλίου βασίστηκε στη γενναιοδωρία ανθρώπων και εταιριών. Η ROBE πίστεψε σε αυτό το βιβλίο και το στήριξε οικονομικά, η ETC παραχώρησε φωτογραφίες, το Εθνικό Θέατρο παραχώρησε υλικό, και η λίστα με τις ευχαριστίες είναι μεγάλη….

aLive: Στην αρχή του βιβλίου αναφέρεσαι στο «φωτιστικό σενάριο» ως αφηγηματικό εργαλείο. Πόσο εύκολο είναι για το σχεδιαστή φωτισμών να ‘συνθέσει’ την ιστορία με φως και ποιά η γενικότερη υποδομή (και παιδεία) που απαιτείται από τον ίδιο προκειμένου να φέρει εις πέρας κάτι τέτοιο εύστοχα και με επάρκεια?
Ο σχεδιασμός φωτισμών είναι τέχνη. Εν αρχή υπάρχουν άπειρες επιλογές φωτισμού, καμιά ιδέα δεν είναι απαραίτητα σωστή η λάθος. Αυτό που έχει σημασία είναι ποια είναι η ιστορία που θες να πεις. Το φως είναι εργαλείο αφήγησης και το φωτιστικό σενάριο μοιάζει με τη μουσική παρτιτούρα: οι νότες είναι οι ίδιες σε όλα τα είδη μουσικής, γράφονται όμως τόσο διαφορετικά κομμάτια, υπάρχουν τόσο διαφορετικά είδη μουσικής. Όπως οι μουσικοί πρέπει να ξέρουν νότες, κλίμακες, σολφεζ, έτσι και οι σχεδιαστές φωτισμού πρέπει να ξέρουν το φως και τις ιδιότητές του, τον τρόπο σύνθεσης και φυσικά τα εργαλεία που παράγουν το φως επι σκηνής, τον φωτιστικό εξοπλισμό, για να μπορούν να πουν ιστορίες με το φως.

aLive: Στο κεφάλαιο της Μεθόδου Σχεδιασμού Φωτισμών θεωρώ ότι έχεις αποδώσει με ιδιαίτερα παρασταστικό και γλαφυρό τρόπο το παράδειγμα με το Σάιξπηρ ως Σχεδιαστή Φωτισμών στο Μακμπεθ, επιτυγχάνοντας αυτό που τελικά καταφέρνεις σε όλο το βιβλίο: να είναι εξίσου απλό, κατανοητό, χρηστικό και διαφωτιστικό τόσο για τον μη σχετικό με τους φωτισμούς αναγνώστη, όσο και για έναν επαγγελματία του φωτισμού, των παραστάσεων και των θεατρικών (και όχι μόνο) παραγωγών... Πως το μεθόδευσες αυτό?
Οι καθηγητές μου στο Central προσέγγιζαν το θέατρο και την θεατρική εκπαίδευση, με τρόπο απλό: μιλούσαν απλά, χρησιμοποιούσαν καθημερινές λέξεις, δίχως φανφάρες. Προσπάθησα να κάνω το ίδιο. Συνειδητά, ήθελα το βιβλίο να θυμίζει αγγλικό εγχειρίδιο στο ύφος. Ήδη υπάρχει αρκετή τεχνική (και αγγλική) ορολογία μέσα στο βιβλίο, δεν ήθελα να επιβαρύνω τον αναγνώστη με έξτρα κόπωση.

aLive: Το ρωτάς κι εσύ κάπου στο κεφάλαιο του Απολογισμού (personal feedback), οπότε θα σου επιτρέψω την ερώτηση – κλισέ: Ποια είναι, τελικά, η πιο σημαντική δεξιότητα στον χώρο του φωτισμού; (που μάλλον δεν είναι μόνο μία)...
Το να είσαι παρών και να έχεις τεντωμένες τις κεραίες σου. Alertness. Να είσαι έτοιμος να αναγνωρίζεις τις συνθήκες και τις ιδιαιτερότητές τους -τεχνικές και καλλιτεχνικές- και να προσαρμόζεσαι σε αυτές. Ο σχεδιασμός φωτισμών πραγματοποιείται μέσα στο θέατρο. Όσο και αν το έχεις σκεφτεί, όση προεργασία και αν έχεις κάνει, τελικά η δημιουργική δουλειά γίνεται μέσα στο θέατρο, πάντα βάσει συνθηκών. Επομένως, πρέπει να είσαι έτοιμος να αφουγκραστείς και να ερμηνεύσεις γρήγορα και αποτελεσματικά τις συνθήκες.

aLive: Η άμεση και βιωματική σου περιγραφή στους Ελεύθερους Πολιορκημένους θεωρώ ότι θα μπορούσε να αποτελέσει από μόνο του ένα ιδιαίτερα χρήσιμο εγχειρίδιο προσέγγισης του φωτισμού μιας παράστασης. Αλήθεια, κρατάς πάντα τόσο αναλυτικό ‘ημερολόγιο καταστρώματος’ από τις παραστάσεις και τις δουλειές σου γενικότερα?
Δυστυχώς όχι, δεν υπάρχει ποτέ ο χρόνος για ημερολόγιο καταστρώματος. Κρατάω πάντα σημειώσεις, καταγράφω ιδέες, όμως το κεφάλαιο των «Ελεύθερων Πολιορκημένων» έχει υποστεί αρκετή επεξεργασία, διορθώσεις, προσθήκες, προσθαφαιρέσεις κειμένων, προκειμένου να διαβάζεται εύκολα και να βγάζει νόημα.

aLive: Λίγο πρίν τον επίλογό σου καταπιάνεσαι με ένα ακόμα φλέγων θέμα, αυτό της εκπαίδευσης σχεδιαστών φωτισμού αλλά και χειριστών. Με δεδομένη την πενιχρή επίδοση της χώρα μας στον τομέα αυτό σε δημόσια και ιδιωτική εκπαίδευση (καθώς ότι έχει γίνει σε θεωρητικό – εκπαιδευτικό επίπεδο , έχει γίνει την τελευταία 15ετία περίπου) θεωρείς ότι οι επιδόσεις των σχεδιαστών φωτισμού και το αποτέλεσμα που έχουν επιδείξει όλα αυτά τα χρόνια (όχι μόνο στο περιβάλλον του θεάτρου αλλά και γενικότερα) είναι ανάλογες αυτού του περιορισμένου επιπέδου εκπαίδευσης ή μήπως τα έχουν καταφέρει αρκετά καλύτερα?

Τα έχουν καταφέρει σίγουρα πολύ καλύτερα από το επίπεδο των εκπαιδευτικών παροχών που έχουν στην διάθεσή τους. Όσοι όμως έχουν καταφέρει αυτό το υψηλότερο επίπεδο, στο οποίο αναφερόμαστε, έχουν επενδύσει πολύ προσωπικό χρόνο, χρήμα και ενέργεια. Με προσωπικά τους έξοδα, τρέχουν σε εκθέσεις στο εξωτερικό να δουν νέα μηχανήματα, κάνουν σεμινάρια, αγοράζουν μηχανήματα και software για να εξοικειωθούν με την χρήση τους… μιλάμε ξεκάθαρα για προσωπική επένδυση. Όμως η προσωπική ενασχόληση και επένδυση δεν μπορεί -και δεν πρέπει- να υποκαθιστά τις δημόσιες παροχές.

aLive: Μια από τις αναφορές σου στην εξέλιξη της τεχνολογίας έγινε με αφορμή την σχετικά πρόσφατη κατάργηση (και με σχετικό νόμο) των λαμπτήρων πυρακτώσεως και την αντικατάστασή τους με λαμπτήρες LED. Εξ’ ου και αναρωτιέσαι “To be led by technology or to lead it?. Τι πιστεύεις για την μαζική πλέον διείσδυση των LED οθονών μεγάλων πλέον διαγωνίων και υψηλού επιπέδου φωτεινότητας σε πολλά Live και event (ευτυχώς όχι ακόμα στο θεατρικό σανίδι) και πόσο η νέα Visual πραγματικότητα στις παραγωγές επηρεάζει τους φωτισμούς και τη δουλειά ενός σχεδιαστή φωτισμών... 
Ζούμε στο «εδώ και τώρα» και παράγουμε τέχνη με τα μέσα που έχουμε στη διάθεσή μας, είτε τα εγκρίνουμε είτε όχι. Ναι τα led έχουν εισβάλει πλέον στον χώρο του φωτισμού, όμως η αλήθεια είναι, πως πλέον η τεχνολογία led έχει κάνει αλματώδη πρόοδο: υπάρχουν εταιρίες με εξαιρετική ποιότητα led, με υψηλή χρωματική απόδοση CRI κλπ. Ευτυχώς για το θέατρο, οι οθόνες led είναι ακριβό σπορ, και το θέατρο φτωχός συγγενής. Πέραν όμως από αυτό, για εμένα, σημασία δεν έχουν οι οθόνες ως φωτεινές επιφάνειες, σημασία έχει το content, το περιεχόμενο που προβάλλουν: πρόκειται για ένα επιπλέον επίπεδο δραματουργίας, για να μιλήσουμε με θεατρικούς όρους. Τι ακριβώς προσθέτει στην σκηνική εικόνα πέραν από το να ανεβάζει τα επίπεδα φωτεινότητας; Πώς συνεισφέρει, πώς διευκολύνει το βίντεο στην μετάδοση του μηνύματος; Δεν είμαι αρνητής του βίντεο, το βίντεο μπορεί να προσφέρει -και έχει προσφέρει- πολλές φορές, και αν οι σχεδιαστές βίντεο και φωτισμού συνεργαστούν στενά μπορούν να παράγουν μαγικές εικόνες, αρκεί να υπάρχει η αντίστοιχη απαραίτητη τεχνογνωσία και από τις δύο πλευρές, και φυσικά χρόνος και χρήμα. Πάλι το ερώτημα όμως, στη βάση του, έχει να κάνει με το διαθέσιμο ανθρώπινο δυναμικό και την εκπαίδευση του: τα μηχανήματα χρειάζονται εξειδικευμένους ανθρώπους για να τα λειτουργήσουν (ακόμη..)

aLive: Θα σε πάω λίγο στον κόσμο του ήχου που σε αγαστή συνέργεια με το φως ολοκληρώνουν μια παράσταση, ένα live ή ένα show... Εχω κάνει αρκετές φορές αυτή την ερώτηση αλλά ανάποδα (απευθυνόμενος σε ανθρώπους του ήχου αλλά και στον εαυτό μου). Θα ήθελα λοιπόν ως άνθρωπο του φωτισμού να σε ρωτήσω ποιά είναι η επίδραση του ηχητικού σχεδιασμού μιας θεατρικής παράστασης ή ενός show στον τρόπο προσέγγισής του έργου από έναν σχεδιαστή φωτισμών.
Το φως και η μουσική/ο ήχος πάνε χέρι-χέρι, είναι οι καλύτεροι συνεργάτες. Συνήθως ο ηχητικός σχεδιασμός - η μουσική σύνθεση μιας παράστασης προηγείται χρονικά. Όταν πάει δηλαδή η σχεδιάστρια φωτισμών να δει πρόβα, συνήθως, έχει ολοκληρωθεί το ηχητικό περιβάλλον της παράστασης. Προσωπικά με βοηθάει πολύ η μουσική: δημιουργεί ατμόσφαιρες, κινεί συναισθήματα, σίγουρα με επηρεάζει άμεσα και απόλυτα στον τρόπο που θα προσεγγίσω το έργο, μπορώ να πω ότι με καθοδηγεί. Ορίζει τον εσωτερικό ρυθμό της παράστασης, άρα δίνει το τέμπο και για τις αλλαγές φωτισμού. Μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να βλέπω πρόβα δίχως μουσική, με δυσκολεύει και στο concept, το θέατρο μοιάζει λίγο αποστειρωμένο χωρίς ήχο, ο ήχος κάπως δημιουργεί μια γέφυρα ανάμεσα στη σκηνή και τον θεατή.

aLive: Τι θα συμβούλευες κάποιον νεότερο που θέλει να ασχοληθεί επαγγελματικά με τον φωτισμό;
Να το τολμήσει! Να διαβάσει, να δει παραστάσεις, συναυλίες, να μιλήσει με επαγγελματίες και σίγουρα να αναπτύξει περιφερειακές δεξιότητες όπως πχ τα αγγλικά, τη χρήση προγραμμάτων φωτισμού, να μάθει να συνεργάζεται.

aLive: Τελικά πόσο εύκολο (ή δύσκολο) ήταν να γράψεις το βιβλίο? Να το εκλάβουμε ως ένα από τα θετικά της πανδημίας?
Το να γράψεις ένα βιβλίο είναι ένα project που σου τρώει πολύ χρόνο (η προσωπική επένδυση που λέγαμε και πριν), απαιτεί συγκέντρωση, έρευνα…  Αν δεν είχε προκύψει η πανδημία δεν ξέρω αν θα έβρισκα ποτέ τον χρόνο να το ολοκληρώσω.
Το θετικό είναι ότι έγινε η αρχή. Και τώρα μπορεί κάποιος άλλος να γράψει ένα δεύτερο βιβλίο για τον σχεδιασμό φωτισμών, εστιάζοντας πιθανόν σε σημεία τα οποία δεν έχω καλύψει επαρκώς. Ήθελα το βιβλίο να βγει κάτω από 200 σελίδες, για να διαβάζεται όλο, δίχως η έκταση του να τρομάζει τον αναγνώστη. Στις αρχικές συζητήσεις για τα κεφάλαια υπήρχε πρόθεση να γραφτούν περισσότερα κεφάλαια, όμως, δεδομένης της απουσίας εξειδικευμένης ελληνικής βιβλιογραφίας στο αντικείμενο, θεώρησα πως έπρεπε να γραφτεί ένα πρώτο βιβλίο αναφοράς, πάνω στο οποίο να «πατήσουν» τα επόμενα. Δεν είχε νόημα δηλαδή να γραφτεί ένα βιβλίο περίπλοκο, δυσανάγνωστο, το οποίο θα αποτρέπει κάποιον από το να το διαβάσει. Έπρεπε να γραφτεί ένα βιβλίο το οποίο να καλωσορίζει τον αναγνώστη στον θεατρικό φωτισμό, όχι να τον διώχνει.

aLive: Ποιά είναι τα επόμενα επαγγελματικά σου σχέδια / δραστηριότητες?
Μόλις κάναμε πρεμιέρα με το Πονηρό Πνεύμα σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Ξεκινάω επίσης να διδάσκω θεατρικό φωτισμό ως μάθημα επιλογής στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου της Αθήνας, καθώς  και σε κύκλο σεμιναρίων στην Κυψέλη Παραστατικών Τεχνών.

aLive: Χριστίνα, σου ευχόμαστε καλή επιτυχία σε όλα αυτά και σε ότι κάνεις στο μέλλον και σε ευχαριστούμε εκ μέρους της εγχώριας AVL κοινότητας για την παρακαταθήκη του βιβλίου...
Και φυσικά καλή επιτυχία στο βιβλίο!

Περισσότερες πληροφορίες ωστόσο, τόσο για το βιβλίο όσο και τις δουλειές της Χριστίνας Θανάσουλα μπορείτε να βρείτε εδώ

Credits photos
Photo bookcover, blithe spirit: Μαριέττα Παυλάκη
Photos παρουσίασης βιβλίου: Δημήτρης Μαρίνης
Photo 'Μάγισσες του Σάλεμ": Αγγελική Κοκκοβέ (παίζεται στο θέατρο Χορν, σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη)
Photo 'Η χρονιά με τα 13 φεγγάρια' σε σκηνοθεσία Κατερίνα Γιαννοπούλου: Μαριέττα Παυλάκη