Ta ta taaa
Ta ta tataaa
Ta ta taaa
Ta taaaa
…όχι ο υπογράφων δεν έχει αναλωθεί σε υπερκατανάλωση μπύρας με αποτέλεσμα να μην ξέρει τι γράφει πρωινιάτικα, ούτε πρόκειται για παρατεταμένο ορθογραφικό λάθος....Απλά πρόκειται για το ‘σύνθημα’ που έγραφαν τα μισά από τα T-shirt που είδα να φοριούνται (και να πωλούνται βεβαίως) εδώ στο Montreux και που σε ελεύθερη… μετάφραση και με λίγη κιθαριστική φαντασία παραπέμπει στο κλασικό riff του ‘Smoke on the Water’ των Deep Purple, στο οποίο ως γνωστόν, το θρυλικό συγκρότημα περιγράφει την περιπέτεια που έζησε εδώ στο Montreux το 1972, με τη φωτιά στο καζίνο, τους Mothers (of Invention) και το Frank Zappa στη σκηνή και το mobile recording studio (αν δεν το έχετε ήδη κάνει, δώστε λίγη προσοχή στους στίχους του ‘Smoke on the water’ και θα ακούσετε όλη τη σχετική ιστορία). Το Montreux Jazz Festival λοιπόν αποτελούσε εδώ και χρόνια ένα από τα μεγαλύτερα φεστιβαλικά φετίχ του υπογράφοντος, όχι τόσο για το jazz ύφος του (μεταξύ μας, μπορεί η jazz να είναι ο πυρήνας, αλλά το Montreux μετεξελίχθηκε πολύ γρήγορα από σκληροπυρηνικό jazz φεστιβάλ, σ’ ένα jazz- rock και εσχάτως pop και ethnic φεστιβάλ), αλλά για την τεράστια φήμη και ιστορία του, για τα άπειρα Live που έχουν δισκογραφηθεί και βιντεογραφηθεί από εκεί και φυσικά για την ίδια την πόλη του Montreux που βρέχεται από τη λίμνη Geneva με το όλο σκηνικό να παραπέμπει άμεσα στα Μεσογειακά παράλια, συνδυάζοντας το υγρό στοιχείο, με τα καταπράσινα απόκρημνα βουνά ακριβώς πάνω από το λίμνη και τη θέα των χιονισμένων Ελβετικών Αλπεων στο βάθος.
H εμπειρία του θρυλικού Montreux
Στο φετινό 44ο Jazz Festival του Montreux βρέθηκα καλεσμένος της εταιρίας Μeyer Sound που αποτελεί το ‘μόνιμο’ χορηγό ηχητικού εξοπλισμού για τις ανάγκες του φεστιβάλ τα τελευταία 20 χρόνια, και της εταιρίας Φ. Νάκας που ως γνωστόν είναι ο νέος αντιπρόσωπος της Μeyer στη χώρα μας. Σκοπός μου ήταν να επισκεφθώ όλα τα επιμέρους venues του φεστιβάλ, να δω και να ακούσω τον εγκατεστημένο εξοπλισμό της Meyer Sound αλλά και των άλλων παρόχων – χορηγών (όπως των DiGiCo, Shure κλπ) και φυσικά να ακούσω πολύ και καλή μουσική, όλο αυτό το 2ήμερο. Χάρη στην απίστευτη οργανωτικότητα του Scott Gledhill της Meyer Sound που ήταν και ο ουσιαστικός οικοδεσπότης μου εδώ στο Montreux, τελικά πρόλαβα κι ‘έζησα’ πολύ περισσότερα από αυτά που υπολόγισα για το συγκεκριμένο 2ήμερο (το Σαββατοκύριακο 10-12 Ιουλίου). Στα... bonus της επίσκεψης συμπεριλαμβανόταν και μια γρήγορη αλλά αξέχαστη επίσκεψη στο σαλέ – μουσείο του Claude Nobs, εμπνευστή, ιδρυτή και ιδιοκτήτη του Montreux Jazz Festival, στο οποίο ανεβήκαμε (βρίσκεται στα βουνά πάνω ακριβώς από το Montreux) μ’ ένα 7θέσιο van και οδηγό τον... ίδιο το John Meyer ο οποίος αργότερα μας ξενάγησε και στο ιδιωτικό constellation Home Theater σύστημα του Claude Nobs που έχει εγκαταστήσει η Meyer σ’ ένα από τα ειδικά διαμορφωμένα σαλέ του…
«Τρελές» ιστορίες ενός άκρως ενδιαφέροντος διημέρου που ολοκληρώθηκε από την ξενάγηση σε όλα τα venue του φεστιβάλ και στα συνολικά 350 ηχεία της Meyer που τοποθετήθηκαν στους επιμέρους χώρους μόνο για τις δυο αυτές εβδομάδες που διαρκεί το φεστιβάλ, και φυσικά με πολλά Live και τις εμφανίσεις των δυο headliners του συγκεκριμένου Σαββατοκύριακου, της Vanessa Paradis το Σάββατο και των Keith Jarrett, Gary Peackock, Jack DeJohnette την Κυριακή στο Stravinsky Auditorium που αποτελεί και το μεγαλύτερο συναυλιακό venue εδώ στο Montreux. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά…
Ισχυροί δεσμοί Montreux και Meyer Sound
Με το John και τη Helen Meyer είχαμε μια μικρή χαλαρή κουβέντα ανεβαίνοντας προς το σαλέ του Claude Nobs, ενώ στην παρέα μας ήταν επίσης ο Marjan Pirnar o Σλοβένος αντιπρόσωπος (και rental εταιρία) της Meyer και ο Buford Jones, ένας από τους πλέον θρυλικούς FoH ηχολήπτες παγκοσμίως που πλέον εδώ και μερικά χρόνια εργάζεται ως Touring Liaison Manager για τη Meyer. Ο John Meyer έχει ισχυρούς δεσμούς με την Ελβετία και συγκεκριμένα με το Montreux, ήδη από το 1973, όταν κλήθηκε από το Institute of Advanced Music Studies του Montreux να σχεδιάσει και να αναπτύξει ένα υψηλής πιστότητας σύστημα αναπαραγωγής για κονσέρτα κλασικής μουσικής. Αυτή ήταν μόνο η αρχή, καθώς εν συνεχεία τον κάλεσε το Ινστιτούτο προκειμένου να ιδρύσει ένα εργαστήριο ακουστικής και έρευνας. Εκεί, στο Montreux της Ελβετίας έμεινε για περίπου ενάμιση χρόνο και μεταξύ άλλων σχεδίασε μερικά από τα πρώτα του ηχεία και τις πρώτες του ιδέες που θα χρησιμοποιούσε αργότερα στα δικά του ηχεία, όταν μαζί με τη γυναίκα του Helen θα ίδρυαν τη Meyer Sound το 1979 στην Καλιφόρνια. Εκείνο τον ενάμιση χρόνο λοιπόν, ο John και η Helen πρόλαβαν να κάνουν αρκετούς φίλους εδώ στο Montreux κι ένας από αυτούς ήταν και ο Claude Nobs, εμπνευστής, ιδρυτής και ιδιοκτήτης του Montreux Jazz Festival ήδη από το 1967...
Οπως μας εξήγησε η κα Helen Meyer, η Meyer Sound είναι χορηγός του φεστιβάλ τα τελευταία 20 χρόνια και όλο αυτό ξεκίνησε όταν ο Claude κάλεσε το John Meyer να του φτιάξει τον ‘κακό’ ήχο που είχε το φεστιβάλ. Ο John Meyer το έκανε, ο Claude άκουσε με τα ίδια του τ’ αφτιά τη διαφορά, ενώ έλαβε και κάμποσες διθυραμβικές κριτικές από μπάντες, μουσικούς και κοινό. Από τότε λοιπόν δημιουργήθηκε αυτή η χορηγική σχέση της Meyer με το φεστιβάλ, με τη Meyer να εγκαθιστά τα ηχεία της σε όλα τα venues του φεστιβάλ. Βεβαίως ο John Meyer και η ομάδα της Meyer έδωσαν ιδιαίτερη προσοχή και στον παράγοντα χώρος, κάνοντας ειδική μελέτη στο κυρίως venue του φεστιβάλ, το Auditorium Stravinsky, ένα πραγματικά δύσκολο χώρο, τον οποίον όμως τον κάνουν να ‘κελαηδά’ κάθε χρόνο...
44ο Montreux Jazz Festival με 350 καμπίνες Meyer
Το Montreux είναι ένα κοσμοπολίτικο θέρετρο που βρίσκεται μιάμισι περίπου ώρα με το τρένο από τη Γενεύη. Εκεί, στις όχθες της λίμνης Geneva έφτασα το Σάββατο το βραδάκι, περνώντας μέσα από μια εντυπωσιακή καταιγίδα με κεραυνούς να πέφτουν στη λίμνη και τα απέναντι βουνά. «Ελπίζω να μην είναι καντέμης και βγεί έτσι το επόμενο 2ήμερο» σκέφτηκα και ευτυχώς οι ευχές μου εισακούστηκαν, καθώς φτάνοντας στο Montreux ο καιρός ήδη άνοιγε. ‘Καρφί’ στο ξενοδοχείο λοιπόν και μετά τις απαραίτητες πληροφορίες κατέβαινα στο παραλιακό δρομάκι με τους κήπους και τα πάρκα δεξιά και την παραλία αριστερά, έχοντας ως προορισμό τα κυρίως venue του φεστιβάλ το οποίο διεξάγεται στην καρδιά της πόλης του Montreux δίπλα ακριβώς στη λίμνη. Ακριβώς στο άγαλμα του Freddie Μercury άρχιζε και το πραγματικό ‘μποτιλιάρισμα’ καθώς ο κόσμος περπατούσε πάνω – κάτω, ενώ συνάντησα και το πρώτο ανοικτό stage, το ‘δικό μας’ Balcan corner όπου είχαν ήδη ξεκινήσει τα Live, με τα τρομπόνια, τις τρομπέτες και τα ακορντεόν να έχουν την τιμητική τους.
Οσο πλησίαζα προς τα κυρίως venue του φεστιβάλ ο συνωστισμός γινόταν σχεδόν αφόρητος, ενώ οι φάτσες ήταν ακόμα πιο χαμογελαστές και χαλαρές. Αισθάνθηκα έντονα σα να βρέθηκα σε Ελληνικό νησί και μάλιστα σ’ ένα μεγάλο πάρτυ σ’ Ελληνικό νησί. Οσο για το κοινό που είδα στο δρόμο ήταν πραγματικά πολυπολιτισμικό, εξ’ ού και οι διαφορετικές κουζίνες που φιλοξενούνταν στις εκάστοτε τέντες, καθώς μπορούσες να φάς από Ταυλανδέζικο έως Ισπανική παέγια και από Ελβετική κουζίνα(;) έως Βραζιλιάνικα εδέσματα και αυθεντική Ιταλική πίτσα σε υπαίθριο ξυλόφουρνο... Η πανδαισία βεβαίως των ποτών στα ανοικτά μπάρ πάνω στο δρόμο ήταν μεγαλύτερη, ενώ τις μπύρες μονοπωλούσε η Heineken που ήταν και χορηγός του φεστιβάλ.
Ακούγοντας ‘δίσκο’ στο Auditorium Stravinsky
Αφού κατάφερα να βρεθώ με το Scott (λόγω βαβούρας μετά βίας ακούγαμε ο ένας τον άλλον ώστε να μπορέσουμε να συνεννοηθούμε για το που θα βρεθούμε), πήρα το πάσο της πρώτης μέρας κι έτρεξα να προλάβω μια ‘παλιά μου αγάπη’ που έπαιζε Live εκείνη τη στιγμή στο Auditorium Stravinsky. Ανέβηκα λοιπόν στον τρίτο όροφο του κτιρίου 2m2c (Montreux Musique & Convention Centre) που αποτελεί την καρδιά του φεστιβάλ και ανοίγοντας τις πόρτες του ασφυκτικά γεμάτου Auditorium Stravinsky είδα απέναντι στη σκηνή τη Vanessa Paradis (πιο όμορφη και ώριμη μουσικά από ποτέ) και τη μπάντα της και κυριολεκτικά απόλαυσα μια εξαιρετική συναυλία και αναμφίβολα έναν από τους καλύτερους ήχους που έχω ακούσει στη ζωή μου σε κλειστό venue με αυτά τα ακουστικά χαρακτηριστικά. Να επισημάνω εδώ ότι ο εν λόγω χώρος προορίζεται για συναυλίες κλασικής μουσικής (τέτοιες δίνονται εδώ τις υπόλοιπες ημέρες του χρόνου) οπότε έχει έναν αμιγώς ‘live’ χρόνο αντήχησης που ξεπερνάει τα 5 δευτερόλεπτα... Αντιλαμβάνεστε λοιπόν ότι για να άκουσα εξαιρετικό ήχο εδώ μέσα στο συγκεκριμένο 2ήμερο, έχει γίνει δουλειά και στο χώρο. «Μα στο χώρο έχει γίνει η κυρίως δουλειά και αυτό είναι το δυσκολότερο μέρος της συνολικής δουλειάς μας εδώ. Το να κάνουμε το χώρο να έχει τη σωστή ακουστική συμπεριφορά πριν τοποθετήσουμε κανένα σύστημα» μου εξήγησαν σε διαφορετικές φάσεις της κουβέντας και της ξενάγησης που με έκαναν ο Scott, ο Buford, αλλά και ο ίδιος ο John Meyer. Εδώ λοιπόν φέτος είχαν τοποθετηθεί τα MILO ως κυρίως σύστημα, ενώ από κονσόλες χρησιμοποιήθηκαν εδώ δυο SD7 αφού ως γνωστόν η DiGiCo αποτελεί εδώ και 2 χρόνια χορηγό εξοπλισμού όσον αφορά τα μίξερ ήχου (όπως ακριβώς η Meyer για τα ηχεία του φεστιβάλ).
Ο ήχος που άκουσα εδώ μέσα (ήμουν ακριβώς στο FoH που βρισκόταν στο πίσω μέρος του χώρου, ενός χώρου σαν τη μεγάλη αίθουσα του δικού μας Μεγάρου Μουσικής, αλλά με ένα μπαλκόνι περιμετρικά και με όρθιο κοινό στην κυρίως σάλα) ήταν πραγματικά αναφοράς και, το ξαναγράφω, ίσως ο καλύτερος ήχος που έχω ακούσει ποτέ σε κλειστό χώρο. Το σύστημα έμοιαζε απόλυτα ‘κουρδισμένο’ για εδώ μέσα, ενώ το σετάρισμα και το matching ανάμεσα σε σύστημα και μίξερ έμοιαζε ιδανικό (μου μίλησαν με τα καλύτερα λόγια τόσο ο Buford και ο Scott για τα μίξερ και ειδικά την SD7, όσο και ο David Webster της DiGiCo για τα Meyer). Ολα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα το άκουσμα να εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από τη μπάντα και τον ηχολήπτη. Και τόσο η μπάντα της Vanessa Paradis όσο και ο ηχολήπτης της στο FoH έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους. Μου έκανε εντύπωση ότι η στάθμη ήταν χαμηλή, δηλαδή ανθρώπινη και πολιτισμένη (γύρω στα 100dB όριο), ενώ τα δυναμικά της ορχήστρας τα αντιλαμβανόσουν πλήρως δίχως να χάνεις ούτε κατ’ ελάχιστο την ενέργεια της μπάντας. Το σύστημα έμοιαζε να ‘αναπνέει’, ο χώρος φάνταζε (αρκετά) αμέτοχος, ενώ όσον αφορά τη μίξη ήταν εμφανώς διακριτή ακόμα και η παραμικρή λεπτομέρεια. Χαρακτηρισμό για τον ήχο δεν έχω, καθώς η πάγια άποψή μου για τον ήχο των Meyer είναι ότι πολύ απλά ‘δεν έχουν ήχο’, αντίθετα έχουν κατασκευαστεί ώστε να αναδεικνύουν τον ήχο της μπάντας, τον ήχο της κονσόλας και τη μίξη του ηχολήπτη. Οσο για τη μίξη του ηχολήπτη αυτή ήταν πραγματικά για σεμινάριο, με τη φωνή της ‘ντίβας’ Vanessa να είναι ‘μέσα’ στη μίξη, όλα τα όργανα να ακούγονται ξεκάθαρα, ενώ το κουαρτέτο εγχόρδων από τις 4 νεαρές μουσικούς (που επίσης έκαναν φωνητικά και έπαιζαν ακουστική κιθάρα) ακουγόταν καλύτερα και από ηχογραφημένο... Πραγματικά όλοι πέρασαν και άκουσαν θαυμάσια. Δεν είναι τυχαίο ότι την έβγαλαν έξω για 4 encore…
Αντίστοιχες ήταν και οι εντυπώσεις μου από το αμιγώς jazz τρίο των Keith Jarrett, Gary Peackock, Jack DeJohnette που έδωσαν ρέστα, παρότι ξεκίνησαν σχετικά νωρίς κι έπεσαν σε μια ‘περίεργη’ βραδιά, διότι υπήρχε και ο ζωντανός τελικός του Μουντιάλ ανάμεσα σε Ισπανία και Ολλανδία και το ενδιαφέρον του κοινού μονοπώλησαν τα μεγάλα display και οι τηλεοράσεις...
Ξενάγηση στα venues
Η επόμενη μέρα άρχισε από το μεσημεράκι με το Scott να μου γνωρίζει τον Buford Jones ο οποίος τα τελευταία χρόνια εργάζεται για τη Meyer και είναι ένας από τους μεγαλύτερους FOH ηχολήπτες της Live βιομηχανίας, έχοντας εργαστεί από τα 70s με τους ZZ Top, Linda Ronstadt, Eric Clapton, Lynyrd Skynyrd, Stevie Wonder, Three Dog Night, Prince, Jackson Browne, David Bowie, Faith Hill, The Kinks, αλλά και στους Pink Floyd για την περιοδεία “Momentary Lapse of Reason” tour το 1987 με την οποία είχε περάσει κι απ’ τη χώρα μας και ήταν ο άνθρωπος που ήταν υπεύθυνος για τον ήχο που ακούσαμε στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας το 1988.
Αφού έγιναν οι συστάσεις μου ανέφερε ότι έχει έρθει στην Αθήνα με τους Pink Floyd το 1988, και του απάντησα ότι στην εν λόγω συναυλία καθόμουν 15 μέτρα πίσω του στο FoH. Ο Buford λοιπόν και ο Scott με ξενάγησαν στα επιμέρους venues της Meyer, ενώ ο Roger Harpum της Meyer που ήταν υπεύθυνος τεχνικός για όλα τα συστήματα, μου έδωσε μια λίστα με τον σημαντικότερο επιμέρους εξοπλισμό. Να αναφέρω εδώ ότι όλος ο εξοπλισμός ήταν εγκατεστημένος μόνο για τις ανάγκες του φεστιβάλ. Ακόμα και σε σημεία (σε μπαρ, μικρά club, επιμέρους χώρους) που νομίζαμε ότι βλέπαμε μόνιμη εγκατάσταση εξοπλισμού, εν τούτοις δεν ήταν έτσι, καθώς τα πάντα είχαν εγκατασταθεί για τις ανάγκες του 15νθήμερου (2-17 Ιουλίου) φεστιβάλ.
Ο Patrick Vogelsang της Niveau 2
Ενα από τα κεντρικά πρόσωπα όλου του φεστιβάλ εδώ, ήταν ο Patrick Vogelsang ιδιοκτήτης της Niveau 2, της εταιρίας που αντιπροσωπεύει τη Meyer Sound εδώ στην Ελβετία. Ο Patrick λοιπόν ήταν ο υπεύθυνος για όλες τις εγκαταστάσεις των Meyer, αφού αυτός είχε αναθέσει τη δουλειά σε 4 rental εταιρίες της Ελβετίας (που φυσικά διαθέτουν Meyer Sound εξοπλισμό) και οι οποίες είχαν αναλάβει να εγκαταστήσουν τα ηχεία της Meyer σε κάθε χώρο, αλλά και να καλύψουν τις Live ανάγκες του κάθε χώρου καθ’ όλη τη διάρκεια του φεστιβάλ. Οι rental εταιρίες που είχαν εγκαταστήσει εξοπλισμό στο Montreux ήταν οι Ελβετικές: Hyperson, Skynight, LPS και Dispatch. Φυσικά, το τελικό fine tunning των συστημάτων έγινε από την ίδια τη Meyer με τον Luke Jenks να επιμελείται τις εγκαταστάσεις και εν συνεχεία με την υποστήριξη των Buford Jones και Roger Harpum που θα βρίσκονται εδώ στο Montreux έως το τέλος του φεστιβάλ. Ας δούμε όμως τον εξοπλισμό των σημαντικότερων venues εδώ στο Montreux.
Auditorium Stravinski
Το Auditorium Stravinski είναι όπως είπαμε το main venue του φεστιβάλ εδώ στο Montreux με το χώρο να χρησιμοποιείται για συναυλίες κλασικής μουσικής όλο τον υπόλοιπο χρόνο. Το δυσκολότερο εδώ δεν ήταν να εγκατασταθεί ο παρακάτω εξοπλισμός, αλλά να υλοποιηθεί η κατάλληλη ακουστική μελέτη του χώρου (η μελέτη και η υλοποίηση έγινε από τη Meyer Sound). Εδώ, όπως ενημερωθήκαμε σχετικά, υπάρχει μια σκέψη να εγκατασταθεί μόνιμα ένα constellation σύστημα της Meyer, αλλά αυτό είναι κάτι που το χειρίζεται ο ίδιος ο John Meyer με τον Claude Nobs.
Ιδού λοιπόν ο εξοπλισμός του Auditorium Stravinski:
18 x
12 x 700-HP
4 x M'elodie (Center Point)
6 x M'elodie (Front Fills)
2 x UPQ-1P (In Fills)
2 x UPA-2P (Out Fills)
2 x Galileo616
Στο stage χρησιμοποιήθηκαν:
6 x JM-1P (Side Fills)
16 x MJF-212A
3 x 600-HP
Η εμπειρία των JM-1P στο Miles Davis Hall
To Miles Davis Hall είναι το δεύτερο τη τάξη venue εδώ στο Montreux, ενώ η φετινή ιδιαιτερότητα όπως μας είπε ο Buford Jones, είναι ότι φέτος τοποθετήθηκαν εδώ για πρώτη φορά τα νεοφερμένα JM-1P, αντικαθιστώντας τα MICA που είχαν εγκατασταθεί εδώ πέρυσι. Τα MICA με τη σειρά τους φέτος ‘βγήκαν’ έξω στο πάρκο προκειμένου να καλύψουν τη σκηνή του Music in the Park. Στο Miles Davis Hall λοιπόν τα JM-1P απέδειξαν ότι ένα μοντέρνο point source σύστημα μπορεί να ανταποκριθεί αποτελεσματικά στις ηχητικές ανάγκες τέτοιων σχετικά ‘μαζεμένων’ χώρων, με το οριζόντιο array των 6 JM-1P ανά πλευρά να αποτελεί πραγματικά ιδανικό σύστημα για το χώρο. Δεν ξέρω πως ακούγονταν τα MICA πέρυσι εδώ μέσα, αλλά θεωρώ ότι ο χώρος αυτός φωνάζει για ένα ηχείο σαν το JM-1P.
Ιδού ο εξοπλισμός του Miles Davis Hall αναλυτικά:
12 x JM-1P
9 x 700-HP
1 x UPQ-1P (Center Point)
4 x M'elodie (Front Fills)
2 x UPQ-1P (In Fills)
2 x UPA-2P (Out Fills)
5 x UPJunior (Under Balcony)
2 x Galileo616
Στο stage του Miles Davis Hall χρησιμοποιήθηκαν:
6 x JM-1P (Side Fills)
16 x MJF-212A
3 x 600-HP
Montreux Jazz Café
Το Montreux Jazz Café αποτελεί ακόμα ένα από τα πρωτοκλασάτα Live venues του φεστιβάλ. Εκεί είχαν τοποθετηθεί τα εξής:
10 x M'elodie
5 x 600-HP
1 x M'elodie (Center Point)
4 x UPA-1P (Out Fills)
8 x UPM-1P (Gallery)
1 x Galileo616
Στο stage του Montreux Jazz Café χρησιμοποιήθηκαν:
2x UPA-1P (Side Fills)
8x UM-1P
1x USM-1P
Music in The Park – Studio 41
Το Music in The Park, ήταν το μεγαλύτερο από τα εξωτερικά venues εδώ στο Montreux και να επισημάνουμε ότι στα εξωτερικά venues μπορούσε κανείς να παρακολουθήσει δωρεάν τις συναυλίες. Eδώ λοιπόν είδαμε, 16 x MICA και 700-HP υπογούφερ, ενώ στον εσωτερικό χώρο του Studio 41 είδαμε 8 M'elodie και 3 700HP σε καρδιοειδή εφαρμογή (με το μεσαίο sub ανεστραμμένο), όπως ήταν δηλαδή όλα τα subwoofer σε όλα τα venues, γι’ αυτό και αν προσέξετε ο αριθμός των sub σε κάθε χώρο είναι ακέραιο πολλαπλάσιο του 3.
Φυσικά, υπήρχαν και πάρα πολλοί άλλοι χώροι που καλύφθηκαν με μικρότερα συστήματα της Meyer, όπως χώροι με διάφορα Workshops, χώροι με DJ set, φουαγέ με διαγωνισμούς, restaurant και βεράντες όπως το cocktail garden, το sea food με τα μικρά MM4-XP στον έξω χώρο, κι έτσι όπως είπαμε ο συνολικός αριθμός των καμπινών Meyer που τοποθετήθηκε φέτος στο Montreux φτάνει τις 350 και προέρχεται (μαζί με τον υπόλοιπο απαραίτητο εξοπλισμό) από τις 4 Ελβετικές εταιρίες που αναφέραμε πιο πάνω.
Montreux Jazz Festival - Μια μοναδική εμπειρία...
Ευχαριστώ τη Meyer Sound και το Scott Gledhill (thanks Scott) προσωπικά γι’αυτή την πρόσκληση, καθώς και την εταιρία Φ. Νάκας που αντιπροσωπεύει τα προϊόντα της Meyer Sound στη χώρα μας, αφού δίχως τη συνδρομή των παραπάνω δεν θα είχε πραγματοποιηθεί ποτέ αυτό το ταξίδι. Αυτό που μου έμεινε, πέρα από τη φεστιβαλική και μουσική εμπειρία, την πολιτισμική ανάταση (ειδικά σε αυτές τις περίεργες μέρες που περνάμε εμείς εδώ), την επίσκεψη στο chateau του Claude Nobs και τα όσα θαυμαστά και συλλεκτικά είδαμε εκεί (πάρτε μια γεύση από τις φωτογραφίες που ακολουθούν), αυτό που κατανόησα πλήρως και εμπράκτως, είναι το γιατί η Meyer Sound είναι μια από τις μεγαλύτερες (αν όχι η μεγαλύτερη) εταιρία κατασκευής ηχείων στον κόσμο. Διότι συνεχίζει να επενδύει στην έρευνα, τις εφαρμογές, την εξειδίκευση και την άψογη επαγγελματική υποστήριξη υψηλού επιπέδου, γι’ αυτό εδώ και δυο δεκαετίες το όνομά της και τα προϊόντα της είναι άμεσα συνυφασμένα με ένα από τα μεγαλύτερα και ποιοτικότερα φεστιβάλ του κόσμου όπως το Montreux Jazz Festival. Οχι ότι χρειαζόταν να έρθω εδώ για να κατανοήσω το μέγεθος της Meyer Sound, όμως κακά τα ψέματα είναι εντελώς διαφορετικό να βλέπεις όλη τη στρατηγική και την τεχνογνωσία μιας εταιρίας να εφαρμόζεται στην πράξη σ’ ένας πρώτης γραμμής παγκόσμιο event.
Επαφή
Φ. Νάκας
www.nakas.gr, www.meyersound.com
