Σα βόμβα έσκασε η είδηση στην παγκόσμια pro audio κοινότητα αναφορικά με την ‘γκρουποποίηση’ των DiGiCo, Allen & Heath και Calrec που ως γνωστόν ένωσαν τις δυνάμεις τους δημιουργώντας ένα αμιγώς Βρεττανικό γκρούπ κατασκευαστών μίξερ ήχου. Πολλοί είχαμε την εντύπωση ότι η αγορά της κονσόλας και δη της ψηφιακής πλέον, είναι λιγότερο ‘γκρουποποιημένη’ από άλλες κατηγορίες προϊόντων, όμως τελικώς δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα. Αν το σκεφτούμε λίγο καλύτερα θα διαπιστώσουμε τα εξής: ο Uli Behringer και το Music Group έχουν στις τάξεις τους τις Midas και Behringer. To γκρούπ Harman έχει υπό τη σκέπη του τις εξίσου θρυλικές Soundcraft και Studer. Η Γαλλική Innovason εδώ και μερικά χρόνια έχει εξαγοραστεί από τη Γερμανική Lawo, ενώ και η Allen & Heath ανήκε τα τελευταία χρόνια σε γρουπ εταιριών (στην Growth Capital Partners από την οποία το 2006 πουλήθηκε στο γκρουπ D&M Holdings όπου συγκατοικούσε μαζί με Denon και Marantz και από εκεί στην Electra Partners). Εσχάτως, προ εβδομάδας δηλαδή, έσκασε η μεγάλη είδηση του καλοκαιριού, καθώς η Electra Partners μετά από πολύμηνες διαπραγματεύσεις τα βρήκε με τη DiGiCo κι έτσι ένωσαν τις δυνάμεις τους τρείς κραταιοί κατασκευαστές μίξερ της Βρεταννίας: η DiGiCo, η Allen & Heath και η Calrec (που παρεμπιπτόντως ανήκει και αυτή στην Electra Partners και φέτος γιορτάζει τα 50 της χρόνια) δημιουργώντας ένα pro audio group που ειδικεύεται στα μίξερ για κάθε χρήση και κάθε κατηγορία. Αν στις παραπάνω εταιρίες προσθέσουμε την Avid που ανήκει σε κορυφαίο μαγαζί, τη Yamaha που από μόνη της αποτελεί ένα κολοσιαίο προϊοντικό γκρουπ, και την Cadac που έχει χάσει τη λάμψη του αναλογικού παρελθόντος της και ανήκει στην Κινέζική Soundking από το 2009, τότε ποιος κραταιός κατασκευαστής μίξερ παραμένει αυτόνομος και ανεξάρτητος; νομίζω η SSL του Peter Gabriel (αν και μιας και ο λόγος για ‘γκρούπ’ κατά μια έννοια αυτός είχε και το μεγαλύτερο γκρούπ όλων, τους Genesis…).
Ας ρίξουμε όμως μια ματιά πίσω από γκρούπ, συνενώσεις και βαρύγδουπες ανακοινώσεις προσπαθώντας να ερμηνεύσουμε με λογικά επιχειρήματα το λόγο που οι 3 προαναφερθέντες κατασκευαστές ήχου ένωσαν σε αυτή τη χρονική στιγμή τις δυνάμεις τους….

«ΕΝ ΤΗ ενώσει η Ισχύς!» προστάζει το γνωστό απόφθεγμα, όμως η ερώτηση παραμένει: Γιατί τώρα; Αφού και οι 3 ως μεμονωμένοι κατασκευαστές τα πάνε μια χαρά σε μοντέλα, πωλήσεις και διείσδυση στην αγορά. Η απάντηση ίσως βρίσκεται στο ότι όσο και ισχυρός να είναι (ή να δείχνει ότι είναι) πλέον κάποιος κατασκευαστής, δύσκολα θα αντιμετωπίσει το ειδικό βάρος ενός αντίπαλου γκρούπ σε βάθος χρόνο. Σε ένα γκρουπ υπάρχει οικονομία κλίμακας, κατανομή εργασιών, συνένωση δυνάμεων και κυρίως τεχνογνωσίας και βεβαίως μεγαλύτερο R&D budget. Όλα αυτά μαζί αν υπάρχει σωστή καθοδήγηση και όραμα οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην επιτυχία. Αλλιώς οδηγούν στην ενδυνάμωση κάποιου μετόχου και στην αποδυνάμωση ή αποδόμηση κάποιου άλλου.

Γιατί λοιπόν να θέλει η DiGiCo αυτή τη στιγμή συμμαχία; Οι κονσόλες της βρίσκονται σε περίοπτη θέση στα περισσότερα και δη απαιτητικότερα rider και χαίρουν της εκτίμησης όλων σχεδόν των ηχοληπττών, μηχανικών ήχου, rental εταιριών, παραγωγών κλπ. Εν ολίγοις, η DiGiCo έχει μπεί για τα καλά στο πάνω κομμάτι της αγοράς δημιούργώντας συνεχώς νέα φήμη, πρεστίζ και αγοραστική αξία στο προϊόν της (αυτό συμβαίνει όταν τα μίξερ σου τα χρησιμοποιούν μπάντες πρώτης γραμμής).
Η Allen & Heath από την πλευρά της κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα: μπαίνει στην αγορά από την κάτω πλευρά βοηθούμενη από τις φθηνές – μικρές ψηφιακές που κατασκεύασε προσφάτως, ενώ συνεχίζει να αποτελεί leader στα ακριβά DJ mixer. Η Calrec, από το 1971 και μετά έχει εστιάσει στο broadcasting αποτελώντας έναν από τους πιο σταθερούς παίκτες της εν λογω αγοράς με παγκόσμιο δίκτυο πωλήσεων και ποιοτικά προιόντα.

Με όλα αυτά ως δεδομένα λοιπόν, θα αποτολμήσω μερικές απλοϊκές εικασίες. Ιδού μερικές εξ αυτών: Είναι προφανές ότι η DiGiCo δεν θέλει να χαλάσει το image της αλλά και την προσφερόμενη ποιότητά της και να παρουσιάσει φθηνά ψηφιακά μίξερ, διότι επιθυμεί διακαώς να συνεχίσει να τιμά το made in Britain status που με κόπο έχει δημιουργήσει. Από την άλλη βεβαίως, δεν θέλει να μείνει εκτός αγοράς στη μεσαία και χαμηλή κατηγορία τιμής, διότι τα προιόντα της είναι πολύ καλά μεν, αλλά σχετικά ακριβά δε (τι πρωτοτυπία έ;). Εδώ ο παίκτης που ειδικεύται σε αυτό το κομμάτι της αγοράς αλλά και σε αυτή τη φιλοσοφία γενικότερα, ακούει στο όνομα Allen & Heath και πλέον είναι μαζί με τη DiGiCo και όχι απέναντί της. Η DiGiCo λοιπόν μπορεί να μπολιάσει με highend τεχνολογία τις κονσόλες της A&H και να βάλει πόδι στην εν λόγω αγορά, δίχως να αναγκαστεί να πλήξει το όνομά της και τη φήμη της, δηλαδή δίχως να μεταφεθρεί η ίδια στην Κίνα τσαλακώνοντας το image της. Αυτό μπορεί να το κάνει κάλιστα η A&H που ήδη βρίσκεται εκεί…
Η A&H με τη σειρά της θα αναβαθμιστεί σε όλους τους τομείς (R&D και image) μετά από μια δεδομένη σύμπραξη με τη DiGiCo και θα έχει ακόμα έναν πολύτιμο άσο στο μανίκι της. Παράλληλα, ωφελημένες μπορούν να βγούν και οι μεγαλύτερες (και ακριβότερες) κονσόλες της A&H με μια τέτοια συνεργασία, αφού είναι γεγονός ότι οι iLive δεν έχουν επιτύχει τα προσδοκόμενα ως προς τις πωλήσεις. Η Calrec έχει κι αυτή με τη σειρά της να δώσει και να πάρει ευελπιστώντας ότι θα ισχυροποιήσει περαιτέρω τη θέση της στην broadcast αγορά μέσω του εν λόγω γκρούπ.

Τι βλέπει όμως το νεοσύστατο γκρούπ απέναντί του; Μα πρωτίστως το Music Group του Uli Behringer που μεθοδικά αναβάθμισε την αξιοπιστία της Behringer και παράλληλα τρέχει με επιτυχία και τη Midas, εκμεταλλευόμενος στο έπακρο τις κορυφαίες εγκαταστάσεις του γκρούπ στην Κίνα και την τεχνογνωσία της Midas που μετέδωσε με το καλημέρα στις X32, κάνοντάς τες από το πουθενά σχεδόν best seller σε απαιτητικές αγορές όπως αυτή της Αμερικής. Βεβαίως ας μην ξεχνάμε και την αντεπίθεση του Harman που έχει κονσόλες πλέον για κάθε βαλάντιο, ενώ με την πρόσφατη Vi3000 κατέβασε το παιχνίδι της μεγάληλς κονσόλας ακόμα χαμηλότερα όσον αφορά την τελική τιμή διάθεσης.
Με δυο λόγια, και για να μη σας κουράζω άλλω με τα προφανής, θεωρώ ότι υπάρχουν πλέον 4 κατηγορίες μίξερ, δηλαδή οι εξής 3 (η τέταρτη είναι η κορυφαία και πανάκριβη αφεαυτού κατηγορία της SD7 που εκει ψηλά όπου βρίσκεται, θεωρώ ότι αποτελεί μια κατηγορία από μόνη της, με το μεγάλο της πλεονέκτημα να είναι το ότι πρόκειται για 2 κονσόλες σε 1): oι ακριβές (30+χιλιάδες ευρώ), οι μεσαίες (έως 20 – 25 χιλιάδες) και οι μικρομεσαίες και μικρές (κάτω από το ψυχολογικό όριο των 10 χιλιάδες ευρώ). Βεβαίως, στις δυο τελευταίες κατηγορίες αναμένεται να δοθεί η μητέρα των μαχών από τους περισσότερους κατασκευαστές. Και με δεδομένο ότι οι περικοπές είναι γενικότερο φαινόμενο, στο εξωτερικό η δημοφιλής κατηγορία θα είναι η δεύτερη (έως 30 χιλιάρικα) ενώ στην φτωχή πλέον Ελλάδα το μαζικό κομμάτι της αγοράς θα κινηθεί στο 10άρικο έως και αρκετά κάτω από αυτό. 

Ομολογουμένως είναι ιδιαίτερο το κεφάλαιο της κονσόλας, καθώς όλο το παιχνίδι καθορίζεται από 8-9 κατασκευαστές. Αυτοί είναι όλοι κι όλοι, γι’ αυτό και ο κλοιός σφίγγει συνεχώς και το παιχνίδι χοντραίνει. Και το χοντρό παιχνίδι παίζεται συνήθως καλύτερα μέσω γκρούπ.
Αυτά, το άμεσσο μέλλον θα δείξει…