Η αδυναμία του συνόλου, σχεδόν, των συναδέλφων (και δεν εξαιρώ τον εαυτό μου) που υπηρετούν (και) τη "νύχτα" ("πάνε στον πόλεμο", όπως λέγεται, όχι τυχαία, στη γλώσσα του χώρου) να "θεσμοθετήσουν" ένα τρόπο προστασίας των οικονομικών και ασφαλιστικών απολαβών τους κατά την προεναρκτήρια περίοδο της "επίσημης" λειτουργίας των "μαγαζιών" (κοινώς: "στήσιμο", "φύσηγμα", πρόβες και άλλα...τζαμπατζιλίκια), δεν είναι και η καλύτερη εικόνα για διαφήμιση ούτε του κλάδου, ούτε του χώρου, ούτε της χώρας μας.
Κάποτε (είμαι και κάποιων ετών βλέπετε...), η "νύχτα" ήταν πιο φωτεινή (αν και λιγότερο "φωτιζόμενη"...) και οι λογαριασμοί μαζί της πιο ξεκάθαροι: δούλεψες; θα πληρωθείς, σου τα "φάγανε"; φάγανε και τη "λέζα" στο στενό (τότε) κύκλο της αγοράς κι άντε να ξαναβρούν τεχνικό της προκοπής, δεν έχει ένσημα; έχει επιθεώρηση εργασίας (χωρίς άμεσα ορατά αντίποινα "αποκλεισμού"...). Υπήρχε και κάτι που λεγόταν "συναδελφική ασυλία" (και δεν εννοώ την αλληλοκάλυψη του καλαμπορτζιλικιού, της ασυνέπειας και της ασχετοσύνης μεταξύ "σκιτζήδων" που "πνίγουν δουλειές" όπως σήμερα...). Μόνο που τότε, παρά την έλλειψη έμψυχου δυναμικού, επαρκούς ακαδημαϊκής εκπαίδευσης, τεχνολογικών λύσεων, επενδυτών του χώρου (και πολλών άλλων παραγόντων που η έλευση τους υποτίθεται πως θα διεύρυνε και θα εξυγείαινε αυτή την τόσο διαφημισμένη από το χώρο της τεχνικής εκπαίδευσης - Ι.Ι.Ε.Κ., εργαστήρια ελευθέρων σπουδών, ιδιωτικά κανάλια κ.λ.π. - αγορά εργασίας), υπήρχε το αντιστάθμισμα της αγάπης για το αντικείμενο, των πιο ανθρώπινων σχέσεων μεταξύ συνεργαζομένων (εργοδοτών, τεχνικών, καλλιτεχνών και λοιπού προσωπικού) και κυρίως το "μεράκι" για κάτι που λεγόταν "μουσική" και τώρα λέγεται "ήχος"... (εννοείται πως εξαιρέσεις υπήρχαν πάντα μόνο που, στις μέρες μας, διεκδικούν τη θέση του κανόνα).
Σήμερα (ή, πιο σωστά...απόψε) η εικόνα διαφέρει προκλητικά (και, μάλλον, ανεπανόρθωτα) : Πλην των ολίγων εξ ημών που έχουν κατορθώσει να διασφαλίσουν στο ακέραιο την αμοιβή, την ασφάλιση και τις συνθήκες εργασίας τους (και, εν τέλει, μαγκιά τους γιατί, ανεξαρτήτως τρόπου, δικτύωσης ή ικανότητας και γνώσης, δεν παύει να 'ναι άθλος !), η μεγάλη πλειοψηφία των "νυχτοσυναδέλφων" περνάει τουλάχιστον δις ετησίως την αγωνία της εξασφάλισης επαγγελματικής στέγης (που να μη στάζει "ψαλίδια") προκειμένου η φωτογραφία που υποκαθιστά την παρουσία τους στο σπίτι τους, κατά τις νυκτερινές ώρες, να αποζημιώνει την οικογένεια (που οι περισσότεροι αφήνουμε πίσω μας) με τα προς το ζείν...
Η υποχώρηση στον "θεσμοθετημένο" εκβιασμό θεωρείται δεδομένη: η πρόσληψη του τεχνικού θα γίνει (αν γίνει) με την έναρξη λειτουργίας του "μαγαζιού" ή και πολύ αργότερα (40+ ετών, 20+ χρόνια επαγγελματίας, έχοντας διδάξει πάνω από 400 νέους συναδέλφους στα Ι.Ι.Ε.Κ. και ακόμα θεωρούμαι...δόκιμος για τη "σεζόν" !)...ή με την (συχνά κατόπιν παρασκηνιακών συναλλαγών) χορήγηση της κρατικής άδειας λειτουργίας (αναψυκτηρίου;...). Η (συνήθως μερική ή και καθόλου) ασφάλιση; -"Ωραίος καιρός σήμερα, αγαπητέ ! Δεν βρίσκετε;". Επίδομα ανθυγειυνής, υπερωρειακής (γιορτές και σχόλες;) εργασίας; -"...Εννοήτε το 1 λίτρο φρέσκου γάλακτος ανά ωκτάωρο απασχόλησης που προβλέπει ο νόμος; Είναι κλειστά τα γαλατάδικα τέτοια ώρα...ίσως για μια δεύτερη "μπομπίτσα"...παρντόν, ποτάκι, ανά εσπέρα, κάτι να γίνει και, χαμογελώντας στη barwoman, μπορεί και τρίτο, κρυφά απ' τον τσεκαδώρο...".
Και τώρα το μεγάλο ανέκδοτο (ρούλο στα τύμπανα, παρακαλώ !): αμοιβή για τις ατέλειωτες βδομάδες σχεδιασμού, εγκατάστασης, καλωδίωσης και ρύθμισης του ηχητικού εξοπλισμού εν μέσω συνεργείων σιδεράδων, γυψαδώρων, μπογιατζήδων, μαραγκών και συνπράτοντας με φωτιστές, ηλεκτρολόγους ή και "μαέστρους" (τελευταία, έχουν άποψη ακόμη και για τις θέσεις των ηχείων...γκουχ !);
Αμοιβή για τα άπειρα soundchecks και τις ολονύχτιες πρόβες σε οριακές για τα αυτιά το στομάχι και την αισθητική μας στάθμες ήχου;
Ασφάλιση για την ενδεχόμενη πτώση από 3μετρη τράσσα ή ηλεκτροπληξία από...τη βρύση της τουαλέτας (...αν λειτουργεί στις πρόβες);
Σας δίνω σκονάκι τη μετάφραση της απάντησης (-"...χαχαχαχουχουχιχιχιχιχοχοωχωχωχ...άκου τι είπε το άτομο !"): -"Ουδείς αναντικατάστατος, αγαπητέ ! Τουλάχιστον 1500 νομάτοι, εκει έξω, δηλώνουν "συνάδελφοι" σας και πολλοί απ' αυτούς θα σας πριόνιζαν με χαρά την καρέκλα (ή το κασόνι...) που θα κάθεστε όοοοολη τη σεζόν (αν είστε "καλό παιδί"...) και θά μας τα "παίρνετε" γράφοντας SMS στο κινητό σας και φλερτάροντας "γλάστρες" !".
-"Ελα, θανάση, μ' ακους; Ρε μα...., που έχεις χώσει το γα...... το πατσοκούτι; δε μου 'ρχεται το μπάσσο στη φέτα και τον έχω βάλει να σκίσει τον ενισχυτή του - άλλο που δεν ήθελε - για να βγαίνει κάτω..."
-"Κάτω από το σκαμπό του drummer, ρε μα.... στραβέ ! Σου το 'πα δε δίνανε άλλα φράγκα για multi... Αααα ! μην κοιτάς τα νούμερα στο patch, δεν ισχύουν και αυτό που γράφει 13 δεν παίζει, είναι γιά τα φώτα..."
-"Ουχχχ !..."
-"Με τόσα που σου δίνει: χέστηκες! Σιγά μην του φτιάξεις όλο το μαγαζί καινούριο...πώπωωω ένα μανάριιι ! Σ' αφήνω...καλή τύχη ρε !"
Φανταστικοί διάλογοι; Οχι και τόσο. Μάλλον ιστορίες καθενυχτινής τρέλας που, η εδώ (και χωρίς αιδώ) παραδειγματική αναφορά τους, σκοπό έχει την απόδοση ευθυνών για τα όσα περιγράφω παραπάνω. Ναι κύριοι συνάδελφοι των νυκτερινών επάλξεων, ΕΜΕΙΣ φταίμε πρώτοι απ' όλους, εμείς που επιτρέψαμε να προκύψει η σημερινή κατάσταση πραγμάτων, που κάτσαμε και παρακολουθούσαμε από την ασφαλή και υψηλόμισθη, κάποτε, θέση εργασίας μας να υποτιμώνται όλο και περισσότερο το αντικείμενο, η προσφορά, οι συνθήκες εργασίας και οι οικονομικές απολαβές του όλο και δυσκολότερου επαγγέλματος μας (δεν είναι μόνο η τεχνολογία που καλπάζει. Είναι και οι άνθρωποι του χώρου που, σιγά-σιγά, χάνουν το στόχο της, άλλωτε ψυχαγωγικής και επικοινωνιακής, δραστηριότητας τους και παραλογίζονται. Φταίνε και τα dB...). Μόνοι μας καταφέραμε ο τεχνικός της "νύχτας" να θεωρήται και "άνθρωπος της νύχτας" και, ως εκ τούτου άνθρωπος Β' κατηγορίας με μη βαρύνοντα λόγο και διεκδικήσεις (σαν να λέμε ότι οι εκκενωτές βόθρων είναι κατ' ανάγκη...σκατάνθρωποι).
Σαφώς φταίνε και άλλοι και άλλα όμως τους παρέχουμε αφιδώς τις δικαιολογίες για να μας πατάνε στο λαιμό ως...μικροφω(ο)νιάδες! Ας κοιτάξουμε λοιπόν πρώτα την καμπούρα μας, τις μεταξύ μας σχέσεις, και την εικόνα που βγάζουμε προς τα έξω ως επαγγελματίες, με δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις, και, σιγά-σιγά, μπορεί να ανακτηθεί ένα μέρος του χαμένου σεβασμού στο επάγγελμα μας. Οσο για τους "σκιτζήδες" που έπεσαν στο χώρο με αλεξίπτωτο; Εκεί, όσοι επιμένουν να πηγαίνουν στην τουαλέτα με τεχνικά εγχειρήδια και φυλλάδια νέων προϊόντων παραμάσχαλα, θα βρούν το σύμμαχο τους στην εξέλιξη της τεχνολογίας (κουμπούρες, στα θρανία σας !)...
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:
1) Ευάγγελου Λεμπέση "Η θεωρεία των βλακών" (η τάση των βλακών εις το να συγκροτούν ομάδες προκειμένου να εντάσονται εις αυτές)
2) Νικολάου Τσελεμεντέ "Μαγειρική" (κεφάλαιο: οι χυλοπίτες)
