“Quiet nights”, είναι ο τίτλος του τελευταίου δίσκου αλλά και της τρέχουσας περιοδείας της Diana Krall και μια τέτοια ‘ήσυχη’ νύχτα ζήσαμε χθες βράδυ στο Terra Vibe από κάθε άποψη. Και αναφέρομαι καταρχάς στην ουσιαστική απουσία κοινού, αφού οι οπαδοί της mainstream jazz σκηνής, αλλά και της ποιοτικής μουσικής, για κάποιο ανεξήγητο λόγο απουσίασαν μαζικά. Να τους φταίει το εισιτήριο (δεν ήταν από τα ακριβότερα φετινά), να τους φταίει η Κυριακή (τι καλύτερο να σε στέλνει σπίτι σου για ύπνο και για το ξεκίνημα μιας ακόμα κοπιαστικής εβδομάδας η Diana Krall), να τους φταίει η απόσταση του Terra Vibe (κινδυνεύοντας να θεωρηθώ ένθερμος υποστηρικτής του Ν. Λώρη, έχω ξαναγράψει ότι πρόκειται για το καλύτερο συναυλιακό venue της χώρας με μοναδικό τίμημα ότι βρίσκεται καμιά 25αριά km από το κέντρο και περπατάμε από το πάρκινγκ έως το χώρο. Τι να κάνουμε, ας είχαμε κι εμείς μερικά Hyde Park μεταξύ συντάγματος και Ομόνοιας για να γίνονται εκεί οι συναυλίες), να φοβήθηκαν τον άστατο καιρό;
Οτι και να συνέβη πάντως είναι ντροπή να παρακολουθούν την απόλυτη diva της παγκόσμιας jazz σκηνής, στα καλύτερά της, καμιά 500αριά άτομα τα οποία βεβαίως πέρασαν υπέροχα, κι όλα αυτά στο νέο Θέατρο του TerraVibe Park στη μικρή σκηνή, όπου είχε τοποθετηθεί τάπητας και καρέκλες. Συνεπής στο ραντεβού της μαζί μας (εμείς δεν ήμασταν...) η Diana Krall και η 3μελής jazz μπάντα της (κουαρτέτο με την ίδια στο πιάνο να πλαισιώνεται από τύμπανα, όρθιο μπάσο και κιθάρα), ανέβηκε στη σκηνή λίγο μετά τις 9.30 και ξεδίπλωσε όλο το ταλέντο της, τις jazz μελωδικές της γραμμές και φυσικά τη μοναδική σε χροιά και δυνατότητες φωνή της. Η Diana Krall φημίζεται άλλωστε για τα καλύτερα contralto φωνητικά της παγκόσμιας σκηνής (με τη φωνή της Krall να είναι πραγματικά βελούδινη και σχεδόν απύθμενη σε έκταση), όμως ας τα δούμε όλα αυτά στη συνέχεια, ξεκινώντας πρώτα από το σύστημα...

‘Κελάηδημα’ KUDO με ρυθμίσεις αλλά... Meyer
Σπάνια έχω ακούσει τόσο καλά το συγκεκριμένο ηχείο και μη βιαστεί κανείς να σκεφθεί ότι «σιγά τη μίξη, 3 όργανα και μια φωνή σε χαμηλές jazz στάθμες, λίγο κοινό κλπ κλπ». Δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα αγαπητοί. Οπως με ενημέρωσε ο Γιώργος Κωστόπουλος τεχνικός υπεύθυνος της United Technical Group που είχε εγκαταστήσει το σύστημα χθες στο Terra Vibe, το σετ με τα 10 KUDO και τα 4 SB218 ανά πλευρά, ‘κελαηδούσε’ διότι ο ηχολήπτης της Krall, είχε επιληφθεί προσωπικά του fine tunning του συστήματος, χρησιμοποιώντας τεχνικές Meyer Sound καθότι φανατικός Meyer user (εξ’ ου και χρησιμοποίησε το SIM 3). Eτσι λοιπόν χώρισε το main σύστημα σε 2 ζώνες, με τις 6 άνω καμπίνες να έχουν διαφορετική ισοστάθμιση και delay σε σχέση με τις 4 κάτω που προορίζονταν για τους πιο κοντινούς στη σκηνή θεατές, ενώ αντίστοιχα η επάνω – πάνω καμπίνα από τα 4 sub SB218 ‘έπαιζε’ ως low και όχι ως sub. Ετσι λοιπόν ‘έκλεισε’ την τρύπα των χαμηλομεσαίων, ζύγισε τη χαμηλή περιοχή προσέχοντας τους μπροστινούς θεατές, ενώ η πατέντα με τις δυο ζώνες του main PA (των KUDO) δημιουργούσε την ευχάριστη αίσθηση του μεγαλύτερου venue, κοινώς νόμιζε κανείς ότι ο ήχος ερχόταν από το πίσω μέρος της σκηνής, με το soundstage να φαντάζει μεγαλύτερο στα αυτιά των πιο απομακρυσμένων θεατών. Ολα αυτά βεβαίως έγιναν εφικτά λόγω του ότι το venue ήταν ‘στρωμένο’ με καρέκλες, κάτι που σημαίνει ότι η συναυλία απευθύνθηκε σε καθήμενους και συνεπώς ακούνητους θεατές.
Για τη μίξη του ήχου στο FoH χρησιμοποιήθηκε μια Profile της Digidesign, ενώ από περιφερειακά ο ηχολήπτης της Krall απ’ ότι μπόρεσα να δω, είχε μαζί του δυο TC 6000, ένα laptop με διάφορα προγράμματα (μεταξύ άλλων και το SIM 3 software) κι ένα ISA 430 Producers Pack της Focusrite. Στα φώτα είδαμε μια grandMA, και όπως είπαμε κυριολεκτικά γύρω στις 10 κεφαλές. Οι σκηνές ήταν υπέροχες και πάντα σταθερές, ενώ άλλαζαν ανά κομμάτι. Ποτέ δεν κινήθηκε κάποιο φως, ενώ στο encore, ο φωτιστής άνοιξε τη σκηνή φωτίζοντας διακριτικά τα δέντρα και το φυσικό περιβάλλον στο background.

Μια διαφορετική συναυλία
Καταρχάς οι εντυπώσεις μας είναι εξαιρετικές από το νέο πρόσωπο του Terra Vibe, με το Θέατρο όπως λέγεται και το ανακαινισμένο σαλέ στο βάθος που θα λειτουργεί ως BBQ τα Σαββατοκύριακα ανεξάρτητα με το αν υπάρχει εκδήλωση στο χώρο ή όχι...Για τη συναυλία όπως είπα, ήμουν κι εγώ ανάμεσα στους 500 τυχερούς που παρακολούθησαν μια από τις καλύτερες συναυλίες του φετινού καλοκαιριού στο σχεδόν άδειο Terra Vibe και παρότι δεν είμαι fan της jazz το ευχαριστήθηκα, αφού μετά τα μέτρια Live που έχω δει φέτος (προσέξτε δεν γκρινιάζω τόσο για τον ήχο, αλλά για τις ενορχηστρώσεις, το είδος της μουσικής, την ανύπαρκτη μελωδία, τις ημίγυμνες τραγουδίστριες και τους ‘τρελούς’ ρυθμούς των show σε ότι έχω δει Live φέτος) είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου μια συναυλία με φυσικά όργανα, με κανονικό ήχο και κανονικό συναυλιακό περιβάλλον. Μια συναυλία που δεν θα είχε ‘πριόνια’, παραμόρφωση, κομπρέσορες με αναλογία άπειρο:1, ούτε χιτάκια κονσέρβα, αντίθετα ήθελα μια συναυλία με ήχο high end και δύναμη στις ερμηνείες, έστω κι αν η τραγουδίστρια δεν σηκώθηκε διόλου από το σκαμπό του πιάνου της, δεν έδειξε ούτε μπούτι και δεν είχε διόλου νάζι... Κοινώς, μια συναυλία με υψηλά στάνταρ ποιότητας, απ’ όπου κι αν το δεί κανείς...
Ολα αυτά λοιπόν, τα τόσο σπάνια να συμβούν, τα βρήκα χθες στη συναυλία της Dianna Krall και ευτυχώς γιατί είχα σχεδόν ξεχάσει πως είναι οι συναυλίες. Η Krall που κατάφερε να ξαναφέρει στο προσκήνιο την jazz μουσική με άλμπουμς όπως τα “The look of love”, “The girl in the other room”, “From this moment on” και το τελευταίο της άλμπουμ “Quiet nights”, βγήκε στη σκηνή ακριβώς στην ώρα της, με μαύρο φόρεμα, κόκκινες 10ποντες γόβες και πολύ καλή διάθεση (μας μίλησε για τα παιδιά της, την περιοδείας της, τους δύσκολους καιρούς που περνάμε), έκατσε στο πιάνο της και δεν ξανασηκώθηκε μέχρι το encore. Εκτός από τα δικά της τραγούδια, ακούσαμε και συνθέσεις του Nat King Cole, του Tom waits, του Bob Dylan και άλλων μεγάλων αγαπημένων της συνθετών. Το κουαρτέτο αποτελούνταν από έναν ντράμερ με ένα τυπικό jazz drums set (της Yamaha), ένα όρθιο μπάσο, ένας κιθαρίστας (τον ακούσαμε stereo, είχε δυο ενισχυτές κι ένα μικρόφωνο μπροστά του για τη φωνή και την κιθάρα) και φυσικά τη Diana στο πιάνο με ουρά που κυριαρχούσε στο κέντρο της σκηνής.
Ολα τα μικρόφωνα ήταν της Neumann, και όλοι οι μουσικοί άκουγαν από wedge μόνιτορ, ενώ η κονσόλα στη σκηνή ήταν μια DiGiCo D1.
Ο ήχος ήταν πραγματικά αναφοράς και με δεδομένο το απόλυτα ήσυχο κοινό, μπορούσες να ακούσεις τα πάντα, το τάστο και το σώμα της κιθάρας μαζί με τη ‘συνομιλία’ του κιθαρίστα στα ‘δικά του μέρη’, όλες τις λεπτομέρειες από το ντραμς σετ της Yamaha (απολαυστικές οι σκούπες και ο φυσικός ήχος της κάσας και όλων των κρουστών), όλη την έκταση του όρθιου μπάσου και φυσικά το πιάνο και κυρίως τη μοναδική φωνή της Diana Krall που φημίζεται για το σώμα της και τη βελούδινη χροιά της, ενώ δύσκολα διακρίναμε reverb στη φωνή της. Εξίσου εντυπωσιακή και ταχύτατη ήταν η ανταπόκριση των KUDO στα δυναμικά και τις εξάρσεις της ορχήστρας από τα χαμηλότερα περάσματα έως τις fortissimo κορυφώσεις. Απ’ τα πιο φυσικά ακούσματα που έχω βιώσει σε Live και μια από τις χαρακτηριστικές εκείνες περιπτώσεις που αν μου λέγανε ότι στο FoH υπάρχει αναλογική κονσόλα θα το ‘έτρωγα’ άνετα...
Ομολογουμένως τα KUDO μοιάζανε περισσότερο με καλοστημένο Hi-End οικιακό σύστημα, παρά με large PA σύστημα. Για τους φωτισμούς, όπως ανέφερα εντυπωσίασαν με την απλότητά τους, αποδεικνύοντας ότι η υψηλή αισθητική δεν χρειάζεται 3ψήφιο (ούτε καν 2ψήφιο) αριθμό κεφαλών. Μια πραγματικά όμορφη Live βραδιά, από την πιο λαμπερή jazz σουπερστάρ της εποχής μας.
 
Ευχαριστώ τη Di Di Music και τον Κώστα Θελούρα για τη φιλοξενία, καθώς και το Γιώργο Κωστόπουλο και το Woitek Voitaco της United Technical Group για τις χρήσιμες πληροφορίες.
Κρίμα που όλα αυτά θα τα θυμόμαστε οι ελάχιστοι που ανηφορήσαμε προς Μαλακάσα χθες βράδυ...