Η ομολογουμένως εντυπωσιακή συναυλία του Luciano Ligabue σ’ ένα αεροδρόμιο λίγο έξω από το Ρέτζιο Εμίλια της βόρειας Ιταλίας, στην οποία βρέθηκα πρόσφατα, αποτέλεσε μια από τις πλέον κορυφαίες συναυλιακές εμπειρίες της ζωής μου. Σπάνια άλλωστε έχει την τύχη να βρεθεί κανείς σε ένα τόσο αχανές venue και να παρακολουθήσει μια συναυλία ‘μαμούθ’ μαζί με άλλους 170.000 fans του γκρούπ. Εξίσου σπάνιο είναι να ακούς από ένα σύστημα 2,1 εκατομμυρίων Watts, ενώ ακόμα σπανιότερο είναι να βλέπεις απέναντί σου μια LED οθόνη επικών διαστάσεων, κάτι λιγότερο από ένα στρέμμα και μάλιστα με καμπύλη διαμόρφωση ώστε να βλέπουν όλοι ανεξαιρέτως οι θεατές της συναυλίας.
Και σ’ αυτήν ακριβώς την οθόνη θέλω να σταθώ. Όχι μόνο στις εξωπραγματικές της διαστάσεις αλλά και στο content αυτό καθ’ αυτό, και τη δεδομένη δημιουργικότητα, ευφυία, έμπνευση και επαγγελματισμό όλων των εμπλεκόμενων με τον τομέα του visual στο εν λόγω συναυλιακό event.Ηταν τόσο εντυπωσιακό αυτό που βλέπαμε, που μοιραία το άκουσμα και ο ήχος πέρναγε σε δεύτερο πλάνο. Και αν αυτό συνέβαινε σε εμένα που έχω σχέση επαγγελματική διαστροφής με το audio και βρέθηκα σ’ αυτή τη συναυλία μόνο και μόνο για ν’ ακούσω, αντιλαμβάνεστε τι συμβαίνει με τους κανονικούς ανθρώπους που βρέθηκαν σ’ αυτό το Live και πόσο εύκολα παραδόθηκαν στην εξωπραγματικών διαστάσεων κινούμενη εικόνα που έβλεπαν απέναντί τους. Ομολογουμένως, ήταν τέτοια η δύναμη και η έκταση της εικόνας που μοιραία άφηνε σε δεύτερο και τρίτο πλάνο τόσο τον ήχο, όσο και τους φωτισμούς….
Από την αρχή, με σβηστή την οθόνη αντιλήφθηκα το ‘τυρί’ αυτού του Live... Ότι δηλαδή θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να ‘κλειδώσω’ στο άκουσμα και να επικεντρωθώ αποκλειστικά στ’ αυτιά μου, αναλύοντας τη μίξη, τα όργανα, τα εφέ κλπ. Μόλις δε είδα και τα πρώτα δείγματα γραφής από το εξαιρετικό περιεχόμενο, τότε αποδέχθηκα μέσα μου ότι η μάχη θα είναι τουλάχιστον άνιση, αν όχι χαμένη. Ηταν τόσο εντυπωσιακό όλο αυτό που βλέπαμε που κυριολεκτικά πέρασαν ‘στο ντούκου’ και τα πράγματι εξαιρετικά φώτα, αφού στο μεγαλύτερο μέρος του Live ακόμα και ανενεργά να ήταν μάλλον δεν θα έλειπαν σε κανένα…
Οσον αφορά τον ήχο τώρα, είναι γεγονός ότι ένα άψογο ηχητικό αποτέλεσμα σαν αυτό που ακούσαμε στο Ligabue, θα είχε αναγνωριστεί από πολλούς περισσότερους αν δεν υπήρχε η εικόνα, ή έστω αν δεν ήταν τόσο τέλειες και εμπνευσμένες οι συνεχείς εναλλαγές και μίξης μεταξύ γραφικών και ζωντανής εικόνας. Δυστυχώς ή ευτυχώς, οι μεγάλες παραγωγές από δω και στο εξής θα στηρίζονται σε μεγάλο ποσοστό στη μεγάλη εικόνα με αποτέλεσμα ο ήχος και οι φωτισμοί να αρχίσουν αν αποκτούν δευτερεύοντα ρόλο, τουλάχιστον για τον πολύ κόσμο, ο οποίος εσχάτως είναι ολοένα και πιο ανεκπαίδευτος με τον ήχο (ελέω MP3, φθηνιάρικων ακουστικών του δολαρίου, έλλειψης κουλτούρας ακροάσεων κλπ) και περισσότερος εκπαιδευμένος με την εικόνα. Σημεία των καιρών που καθορίζουν όμως τις τάσεις της βιομηχανίας του Live και του touring στα μεγάλα venue και δίνουν το στίγμα του εγγύς μέλλοντος που είναι ήδη παρών…
