Εν όψει των κρίσιμων εκλογών της προσεχούς Κυριακής ο υπογράφων αλλάζει κάπως τη ρώτα των κειμένων που συνήθως δημοσιεύει μέσω αυτής εδώ της στήλης, δίνοντας μια πιο κοινωνικοπολιτική νότα στο εν λόγω πόνημα, με αφορμή το άρθρο των Κ. Σημίτη (πρώην πρωθυπουργού της Ελλάδας την περίοδο 1996-2004) και Γ. Στουρνάρα (Καθηγητή οικονομικών και Προέδρου του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων της Ελλάδος εκείνη την περίοδο), με τίτλο “Ηταν η Ελλάδα έτοιμη για το €;” που αναδημοσιεύτηκε από την athensvoice.
Ουσιαστικά, μέσω του εν λόγω άρθρου, είναι η πρώτη φορά που λαμβάνει χώρα μια πραγματικά εμπεριστατωμένη απάντηση για την κριτική της ελληνικής οικονομικής πολιτικής, από δύο ανθρώπους που ήταν οι κύριοι υπεύθυνοι γι’ αυτήν.
Και για να συνδέσω λίγο αυτά που αναφέρονται από τους δυο καθηγητές, με τη δική μας βιομηχανία, κάθε χρόνο στην έκθεση της Φρανφκούρτης βλέπουμε πληθώρα εκθετών με άκρως οργανωμένη παρουσία από τις χώρες της Ευρώπης και μάλιστα πολλούς να προέρχονται από τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου και μελαγχολώντας αναρωτιόμαστε: «γιατί άραγε είναι τόσο δύσκολο να παράξουμε κι εμείς προϊόντα που δεν ανήκουν στο χώρο της βαριάς βιομηχανίας; Μιλάμε για προϊόντα που δεν απαιτούν τεράστια τεχνογνωσία, αλλά στοιχειώδη δομή και οργάνωση (πχ θα μπορούσαμε να παράγουμε ηχεία, ενισχυτές, αξεσουάρ, μουσικά όργανα κλπ)”.
Τώρα, βλέποντας την κατάσταση της Ισπανία, της Ιταλίας (και οσονούπω και της Γαλλίας σύμφωνα με τους οικονομικούς αναλυτές) αναρωτιόμαστε πώς γίνεται αυτές οι χώρες που τις είχαμε ως παράδειγμα προς μίμηση (και) για το χώρο των οπτικοακουστικών, βρίσκονται σχεδόν στην ίδια μοίρα μ’ εμάς που βασίζαμε την ανάπτυξή μας στην κατανάλωση μέσω του υπερ-δανεισμού και επουδενί στην παραγωγή και δη στη βιομηχανική οιασδήποτε μορφής. Εντάξει, ας δεχθούμε ότι εμείς κάναμε άπειρα σφάλματα και μάλιστα επαναλαμβανόμενα, αυτοί άραγε πόσο μεγάλα λάθη έκαναν και βρεθήκαμε όλοι μαζί να βράζουμε στο ίδιο καζάνι;
Αυτά τα λάθη τα εξηγεί λίγο ως πολύ ο πρώην πρωθυπουργός στο άρθρο – απάντησή του προς του κεντροευρωπαίους τραπεζίτες και πολιτικούς που κρατάνε τα γκέμια της οικονομίας της Ε.Ε. Σύμφωνα με τον κύριο Σημίτη λοιπόν, η αιτία της κρίσης χρέους (και όχι μόνο) τόσο στην Ελλάδα όσο και στις άλλες περιφερειακές χώρες και ειδικά στις χώρες του Νότου, εστιάζεται κυρίως στη διαφορά επιπέδων ανάπτυξης μεταξύ Βορρά και Νότου, στη μειωμένη ανταγωνιστικότητα των περιφερειακών χωρών και στα μεγάλα ελλείμματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών τους και όχι τόσο στη διαχειριστική ανικανότητα των διοικούντων της. Ο Νότος αγοράζει από το Βορρά βιομηχανικά προϊόντα υψηλής ποιότητας και τεχνολογίας, ενώ ο Βορράς αγοράζει από το Νότο πολύ λιγότερα αγαθά. Κατά μέσο όρο το διάστημα 2000-2007 το ετήσιο έλλειμμα του ισοζυγίου της Ελλάδος ήταν 8,4% και της Πορτογαλίας 9,4%, ενώ το πλεόνασμα της Γερμανίας ήταν 3,2% και της Ολλανδίας 5,4%. Για να καλύψουν το έλλειμμα αυτό οι περιφερειακές χώρες είναι υποχρεωμένες να δανείζονται όλο και περισσότερο που είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση του χρέους τους.
Αυτό για όσους ισχυρίζονται ότι η αναποτελεσματικότητα της κρατικής διοίκησης και των θεσμών στην Ελλάδα είναι η αποκλειστική υπεύθυνη της κρίσης και ότι η χώρας μας όπως και άλλες περιφερειακές χώρες δεν θα έπρεπε να είχαν γίνει ποτέ μέλη της ΟΝΕ.
Προφανώς ξεχνούν το βασικότερο όλων: ότι η ΟΝΕ δεν είναι μια συντεχνία προηγμένων χωρών με συμφέρονται κοινά μεταξύ τους και αντίθετα προς τις χώρες που υστερούν. Είναι μια ένωση που απαρτίζεται από ισότιμα μέλη με κοινές επιδιώξεις, συμφέροντα και προοπτικές.
Ας το έχουμε αυτό κατά νου την προσεχή Κυριακή και ας προσπαθήσουμε να μετατρέψουμε το θυμό μας σε θετική ενέργεια, καταθέτοντας ψήφο δημιουργίας και όχι μόνο ψήφο απαξίωσης και τιμωρίας. Η κάλπη του χαβαλέ και κυρίως η κάλπη των πολιτών – πελατών ανήκει (ευτυχώς) στο παρελθόν…
Καλή & υπεύθυνη ψήφο σε όλους…
