Η μάχη των ψηφιακών μίξερ φουντώνει για τα καλά όπως αποδείχθηκε με τον πλέον παραστατικό τρόπο και στην πρόσφατη έκθεση της Φρανκφούρτης, καθώς οι ανάγκες των αγοραστών / επενδυτών / μουσικών έχουν διαφοροποιηθεί δραστικά σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, ενώ εξίσου θεαματικά τείνει να μεταστραφεί και η ίδια η αγορά επιβάλλοντας πλέον κάποια κρίσιμα - νέα δεδομένα και στάνταρ στον τομέα των ‘ψηφιακών μίξερ ήχου’.

Ποια είναι αυτά; Καταρχάς, φάνηκε ξεκάθαρα ότι η καριέρα των αναλογικών μίξερ θα τελειώσει πολύ ταχύτερα απ’ ότι φαντάζονταν και οι πλέον φανατικοί υπέρμαχοι της ‘καλής – αναλογικής’ τράπεζας μίξης, κι αυτό για μια σειρά από λόγους, με σημαντικότερο όλων το χαμηλότερο πλέον κόστος παραγωγής και την αντίστοιχα χαμηλότερη τιμή πώλησης των ψηφιακών μίξερ μικρότερου κυρίως φορμά.
Επιπλέον, απ’ ότι φαίνεται, τα ψηφιακά μίξερ έχουν σε μεγάλο βαθμό λύσει (άλλος κατασκευαστής περισσότερο και άλλος λιγότερο), τα όποια θέματα αξιοπιστίας τα ταλαιπωρούσαν στο παρελθόν, ενώ ταυτόχρονα έχουν φτάσει σε ακόμα υψηλότερο επίπεδο ωριμότητας και ευχρηστίας, τόσο λειτουργικά όσο και τεχνολογικά, ενώ στον χρηστικό τομέα του interface και της πλοήγησης στα μενού, έχουν γίνει απλούστερα τα πράγματα, καθώς άπαντες σχεδόν ακολουθούν πιο πιστά από ποτέ τη σίγουρη λογική των αναλογικών προκατόχων τους…
Παρόλα αυτά, υπάρχουν ακόμα δυο – τρία θεματάκια που χρήζουν προσοχής και στα οποία απ’ ότι φαίνεται έχουν επικεντρωθεί και οι κατασκευαστές…

Το πρώτο είναι αμιγώς τεχνολογικό και μάλιστα με το βλέμμα στο (άμεσο) μέλλον, ενώ το δεύτερο είναι το προφανές. Προτείνω να ξεκινήσουμε από το προφανές γιατί είναι και το σημαντικότερο. Το προφανές λοιπόν σε ένα ψηφιακό μίξερ είναι ο ήχος του, κάτι που πολλές φορές περνάει στο ντούκου ακόμα και μεταξύ των επαγγελματιών του ήχου και υπεύθυνη γι’ αυτό είναι η iPod (και γενικότερα η MP3) μουσική κουλτούρα της απωλεστικής συμπίεσης που έχει κυριαρχήσει μαζικά κι και τείνει να ισοπεδώσει τις όποιες ποιοτικές αναφορές στην παραγωγή και την ακρόαση μουσικής. Παρόλα αυτά, μου έκανε εντύπωση ότι όσοι rental-άδες είχαν ανέβει φέτος στη Φρανκφούρτη και με συνάντησαν στους διαδρόμους της έκθεσης με ρωτούσαν πρωτίστως για τον ήχο των νέων ψηφιακών μίξερ, κάτι για το οποίο φυσικά δεν μπορούσα να απαντήσω (αφενός μεν γιατί δεν τα είχα ακούσει ή δουλέψει, αν και πάλι σηκώνει πολύ συζήτηση το θέμα) και πιστεύω ότι κανείς δεν μπορεί να απαντήσει απόλυτα και κατασταλαγμένα, αν δεν προβεί σε συγκριτικές δοκιμές διαρκείας και μάλιστα σε πραγματικές συνθήκες με τα μίξερ όσο πιο ‘hot’ γίνεται (φούλ σήμα παντού και εξαντλητική εκμετάλλευση και της τελευταίας ικμάδας επεξεργαστικής ισχύος των ενσωματωμένων τσιπ και των μετατροπέων τους). Επίσης μου έκανε εντύπωση ότι πλέον στην Ευρώπη (ειδικότερα) έχουν καθιερωθεί ‘σχολές’ ανάμεσα στα ψηφιακά μίξερ, ενώ φυσικά η διαφορετική προσέγγιση ενός ηχολήπτη κι ενός επιχειρηματία εξακολουθεί να διαφέρει, αλλά με πιο ήπιο τρόπο και από τις δυο πλευρές. Τι εννοώ; Πολύ απλά ότι ο ηχολήπτης ενδιαφέρεται μόνο για τον ήχο του, τις δυνατότητες που του προσφέρει η κονσόλα αλλά και την ευχρηστία της, ενώ ο ιδιοκτήτης μιας rental εταιρίας ενδιαφέρεται στο πως θα πιάσει παραπάνω τόπο η επένδυσή του, άρα μια κονσόλα εκτός από όλα τα παραπάνω θεμιτά χαρακτηριστικά (ήχος – ευχρηστία κλπ) θα πρέπει να είναι αξιόπιστη, δημοφιλής και φιλική στη χρήση, για να έχει ζήτηση και να κάνει απόσβεση…

Οσον αφορά τώρα το τεχνολογικό θέμα που έθεσα παραπάνω, θεωρώ ότι το πλέον κρίσιμο σημείο δεν βρίσκεται μόνο στο λογισμικό και στο DSP, ούτε στην επεξεργαστική ισχύ, τα κανάλια, τις επιπλέον δυνατότητες (recording, αριθμός επεξεργαστών & εφέ, offline editor κλπ), αλλά κυρίως στα δίκτυα και τα αντίστοιχα πρωτόκολλα πολλαπλής αμφίδρομης επικοινωνίας που δεν περιορίζεται στα console-to-console tie lines και στα νέα οπτικά συστήματα διαχείρισης των πολυκάναλων σημάτων. Αυτό βεβαίως αφορά μεγαλύτερες και πιο σύνθετες εγκαταστάσεις, διότι αν θέλουμε να επικεντρωθούμε στην καθημερινότητα και δη όπως διαμορφώνεται αυτή στη χώρα με τις δεδομένες συνθήκες και ανάγκες αγοράς, το σίγουρο είναι ότι ο βασικότερος παράγοντας επένδυσης ονομάζεται πλέον «τιμή αγοράς» και ο αμέσως επόμενος «λόγος τιμής / απόδοσης». Τα υπόλοιπα, αν και δεν θα έπρεπε, θα αποτελέσουν μάλλον ψιλά γράμματα, καθώς η τεράστια συμπίεση του συναυλιακού budget και του όγκου των παραγωγών, επιβάλλει ευέλικτα και φθηνά ψηφιακά μίξερ. Και αυτό δεν ισχύει μόνο στα μέρη μας, αλλά και στην ευρύτερη αγορά, καθώς τα stadium και arena format Live περιορίζονται και δίνουν τη θέση τους σε περισσότερα Live μικρού βεληνεκούς, όπου οι ψηφιακές κονσόλες – ναυαρχίδες κάθε εταιρίες φαντάζουν περιττή πολυτέλεια εκτός από επενδυτική καταστροφή. Γι’ αυτό άλλωστε και αρκετές εταιρίες κατασκευής μίξερ μας ξεκαθάρισαν στη Φρανκφούρτη, ότι από δω και στο εξής δεν τους ενδιαφέρει να πουλάνε «λίγες και καλές Rolls Royce, αλλά πολλές και εξίσου αξιόπιστες και αποδεκτές BMW» όπως μας ανέφερε χαρακτηριστικά ένας από τους μεγαλύτερους κατασκευαστές μίξερ στον κόσμο. Αδικο έχει;