Εχουν γραφτεί πολλά και από πολλούς τις τελευταίες μέρες για το Γιώργο Νταλάρα, με αφορμή τα γνωστά επεισόδια στις συναυλίες του. Καλό είναι όμως να δούμε την περίπτωσή του και από μια άλλη οπτική γωνία, μια πλευρά που δυστυχώς ή ευτυχώς μπορούν να την δουν και να την αξιολογήσουν ασφαλέστερα μόνο όσοι είναι ‘μέσα’ στα πράγματα. Κι όταν λέω μέσα στα πράγματα αναφέρομαι στην ευρύτερη μουσική – τεχνική ‘πιάτσα’ στα μέρη μας…
Πριν από όλα, οφείλω να ξεκαθαρίσω ότι δεν είμαι υπέρ ή κατά, υποστηρικτής ή πολέμιος, fan ή μη του Γ. Νταλάρα.
Απλά θεωρώ ότι στις εποχές της τυφλής βίας και του άκριτου θυμού σαν κι αυτές που διάγουμε στοχοποιείται ευκολότερα ο καθένας. Θα μου πείτε βεβαίως ότι ο Νταλάρας δεν είναι ‘ο καθένας’. Είναι ο τραγουδιστής που έχει συνδέσει άρρηκτα σχεδόν τη μουσική του υπόσταση και πορεία με τη γενιά της αλλαγής, με την περίφημη γενιά του Πολυτεχνείου και του 1-1- 4. Το ‘πρόβλημα’ λοιπόν είναι ότι ενδόμυχα στους περισσότερους, συμβολίζει το διαχρονικό μουσικό soundtrack όλης αυτής της ‘επαναστατικής’ γενιάς του Πολυτεχνείου (αναφέρομαι όχι μόνο σε πολιτικούς, αλλά και σε πολίτες) που μετά από 3,5 δεκαετίες οδήγησε τη χώρα σε ομηρία, στις δαγκάνες του πρόσφατου διπλού μνημονίου.
Από την άλλη, ο Νταλάρας διαθέτει ένα εξαιρετικά πλούσιο ‘βιογραφικό’ (επιτυχημένος σε απόλυτο βαθμό, φιλόδοξος, επιφανής επαγγελματίας καριέρας, αρκετά πλούσιος πλέον όπως ο ίδιος έχει δηλώσει, με συγκεκριμένης απόχρωσης πολιτικό λόγο, συγκεκριμένη θέση για το μνημόνιο, ενώ εδώ και μια 2ετία έχει διαπράξει και το ‘μέγιστο σφάλμα’ να έχει σύζυγο βουλευτή) ικανό από μόνο του να συγκεντρώνει εναντίον του, όλα τα ‘αγανακτισμένα’ ομαδόν πυρά (γιαούρτια, νεράντζια, καρέκλες κλπ) στις δωρεάν συναυλίες που πραγματοποιεί αυτές τις μέρες.
Κάποιοι ‘αγανακτισμένοι’ λοιπόν, προφανώς πιστοί του δόγματος ότι για όλα τα δεινά φταίνε μονίμως «οι άλλοι» και ποτέ «και εμείς», οπλισμένοι με γιαούρτια και νεράντζια, του την πέφτουν στις συναυλίες του με τρόπο που συνιστά μέγιστη ξεφτίλα πρώτα απ’ όλα για τους ίδιους, για τα ήθη του τόπου και την κουλτούρα μας και λιγότερο για τον ίδιο τον Νταλάρα, για τον οποίο ίσως όλο αυτό να αποτελεί και την απαραίτητη κολυμπήθρα εξαγνισμού για τις όποιες ‘ενοχές’ και τα όποια λάθη θεωρεί ο ίδιος ότι έχει διαπράξει. Όλα αυτά είναι γνωστά και χιλιοειπωμένα τις τελευταίες μέρες. Γι’ αυτό καλύτερα ας δούμε την περίπτωση Νταλάρα, μέσα και από μια άλλη οπτική γωνία και θα καταλάβετε τι ακριβώς εννοούσα στον πρόλογο…
Ο Γιώργος Νταλάρας είναι ένας μάλλον ιδιόρρυθμος καλλιτέχνης και ερμηνευτής, όπως είναι άλλωστε όλοι σχεδόν οι τραγουδιστές αυτού του επιπέδου. Τελειομανής, εργατικός, επίμονος, ταλαντούχος, εκλεκτικός, με μεγάλη φωνή και τεράστιο ερμηνευτικό πάθος. Αυτό που κάνει, το κάνει σχεδόν ιδανικά, γι’ αυτό και δεν είναι τυχαία η πορεία όλων αυτών των ετών και η θέση του στο μουσικό στερέωμα στα μέρη μας (και όχι μόνο).
Ο Νταλάρας ανέβασε πολύ τον πήχη σε όλα τα επίπεδα και φρόντιζε πάντα κάθε λεπτομέρεια στις παραγωγές, τις εμφανίσεις και τα Live του. Αν μπορούσα να τον παραλληλίσω με κάποια μπάντα ή καλλιτέχνη του εξωτερικού, αυτοί θα ήταν οι Pink Floyd στους οποίους οφείλει πολλά η παγκόσμια μουσική βιομηχανία, αλλά και πολλές από τις εταιρίες παραγωγής εξοπλισμού. Να υπενθυμίσω ότι οι Pink Floyd ουσιαστικά ‘δημιούργησαν’ τη Martin, την Turbosound, αλλά και την Brittania Row, όπως και πολλές άλλες ακόμα εταιρίες που πήγαν τα πράγματα μπροστά και για πολλούς άλλους καλλιτέχνες ή συγκροτήματα στη συνέχεια.
Αντίστοιχο παράδειγμα για τα μέρη μας αποτελεί ο Γ. Νταλάρας και η συνεργασία του με την Alpha Sound του Κώστα Κωνσταντινόπουλου. Πολλοί έλεγαν και εξακολουθούν να λένε ότι η εταιρία αυτή ανήκει στο Νταλάρα κλπ κλπ. Προσωπικά δεν νομίζω ότι είναι έτσι, από την άλλη βεβαίως ποσώς με ενδιαφέρει το εταιρικό καταστατικό της Alpha Sound, αλλά μόνο η ιστορική της πορεία στη χρόνο.
Και ποια είναι αυτή; Πρόκειται πολύ απλά για την εταιρία που πήγε μπροστά τα πράγματα στο Ελληνικό PA και του έδωσε περαιτέρω ώθηση και δυναμική. Για μια περίοδο 10ετίας – 15ετίας, στην Ελλάδα κυριάρχησε η Alpha Sound που ‘έπαιζε’ σε ευρωπαϊκό επίπεδο με Midas κονσόλες, Claire bros μόνιτορ, επώνυμο PA πρώτης γραμμής (Nexo, Turbosound, EAW κλπ) και αντίστοιχο φωτιστικό εξοπλισμό, ενώ όλα τα λεφτά ήταν οι ‘μικρές’ λεπτομέρειες που αφορούσαν το σετάρισμα και την οργάνωση της εταιρίας. Το έχω ξαναγράψει, όταν εμείς οι υπόλοιποι ‘κορακιάζαμε’ για νερό στις συναυλίες (που τότε ήταν περισσότερο ηρωϊκές πράξεις παρά μια απλή - καθημερινή δουλειά), οι συνάδελφοι της Αlpha sound μόλις συνέδεαν την παροχή τους με τον πίνακα, το πρώτο μηχάνημα στο οποίο έδιναν ρεύμα ήταν το ψυγείο που μετέφεραν για να έχουν καταρχάς άφθονο κρύο νερό. Και φυσικά μετέφεραν όλο το βαρύ εξοπλισμό τους με ράμπες και κλάρκ, την ίδια στιγμή που εμείς εξακολουθούσαμε να καταπονούμε τους μεσοσπονδύλιους δίσκους μας, έχοντας οριακά ανακαλύψει τον τροχό στα ρακ, ενώ θεωρούσαμε πολυτέλεια και όχι αναγκαιότητα τις υδραυλικές πόρτες στα φορτηγά…
Κι όταν λέω εμείς, εννοώ οι άλλες δυο - τρείς εταιρίες που βρίσκονταν ανταγωνιστικά κοντά στην Alpha Sound του Κωνσταντινόπουλου, διότι για όλους τους υπόλοιπους PAτζήδες το επίπεδο θύμιζε Ουγκάντα κάπου εκεί στα τέλη 80s και 90s.
Η Alpha Sound λοιπόν ήταν η εταιρία - μοντέλο της εγχώριας αγοράς. Το παράδειγμα προς μίμηση. Δεν ξέρω το κατά πόσο η εταιρία του Κώστα (του οποίου το ζήλο και την επιχειρηματική οξυδέρκεια διόλου δεν υποτιμώ, αντιθέτως) θα βρισκόταν σε αυτό το επίπεδο αν δεν συνεργαζόταν σε σταθερή βάση με το Γιώργο Νταλάρα στις συναυλίες του. Ναι, τον απαιτητικό, το μυστήριο και παράξενο στα όρια της παρεξηγήσεως Νταλάρα που ήθελε πάντα το καλύτερο. Το καλύτερο μικρόφωνο, την καλύτερη κονσόλα, το καλύτερο ηχείο, τον καλύτερο ήχο και φωτισμό και φυσικά τους καλύτερους συνεργάτες. Προφανώς λοιπόν η πίεση ήταν μεγάλη, αλλά αυτό συμβαίνει και θα εξακολουθεί να συμβαίνει πάντα σε αυτό το επίπεδο και μάλιστα σε όλα τα επαγγέλματα, σε όλα τα μήκη και πλάτη της γής…
Επίσης, όσον αφορά το καλλιτεχνικό μέρος του πράγματος κι επειδή πολλοί άλλοι καλλιτέχνες και τραγουδιστές πρώτης και δεύτερης γραμμής έχουν εγνωσμένα επιλέξει εσχάτως τη στρατηγική της λούφας αφήνοντας τον ‘αγανακτισμένο’ όχλο να εκτονωθεί μέσα από forum, blogs και πρωτίστως ‘ζωντανά’ (με νεράντζια) κατά του Νταλάρα, που αποτελεί τον εύκολο αποδιοπομπαίο τράγο της κάστας των καλλιτεχνών της γενιάς του, αυτό που έχω να πω για τους υπόλοιπους, είναι ότι οι περισσότεροι εξ’ αυτών που νίπτουν τας χείρας τους, συμμετείχαν επανειλημμένα και επί σειρά ετών στα κρατικοδίαιτα και επιδοτούμενα μουσικά καλοκαιρινά πανηγύρια (βλέπε ‘αρπαχτές’) της πολιτιστικής προσφοράς των εκάστοτε δημάρχων στους δημότες τους, με μυθικές αμοιβές και αποδείξεις παροχής υπηρεσιών που αντιστοιχούσαν στο 1/10 του ποσού που έπαιρναν κάτω από το τραπέζι, μαγειρεμένο βεβαίως από τους υπεύθυνους καλλιτεχνικών των δήμων και τα εκάστοτε τρωκτικά – μιζαδόρους, μαζί με τους αρμόδιους των καλλιτεχνικών γραφείων που αν αποφασίσουν κάποια στιγμή να πούνε τις πραγματικές ιστορίες και αλήθειες, τότε είναι που θα πάρουν φωτιά τα blogs και οι νεραντζιές.
Αντίθετα, θεωρώ ότι ο Γ. Νταλάρας έχει ‘αρμέξει’ λιγότερο αυτό το είδος των κρατικοδίαιτων συναυλιακών πάρτυ, ενώ όσον αφορά την καλλιτεχνική αξία του έχω να πω ότι είναι ένας από τους μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού Ελληνες ερμηνευτές που συχνά – πυκνά πραγματοποιεί ευρωπαϊκές περιοδείες σε μεγάλο κοινό και στις εκεί συναυλίες του οι ντόπιοι είναι περισσότεροι από τους Ελληνες της διασποράς.
Α, και κάτι άλλο, στις δυο εκθέσεις στων οποίων τη διοργάνωση συμμετείχε και ο υπογράφων (ISS στο expo Athens το Νοέμβριο του 2008 και Music World expo πέρυσι στο Ζάππειο) ο Νταλάρας ήταν ένας από τους λίγους καλλιτέχνες αυτού του βεληνεκούς και αυτής της ηλικίας, που τις επισκέφθηκαν αμφότερες και είδαν από κοντά τις εξελίξεις σε τεχνολογικό επίπεδο και το νέο ηχητικό και φωτιστικό εξοπλισμό που τους ενδιέφερε.
Να ξεκαθαρίσω κλείνοντας ότι δεν υπεραμύνομαι του Νταλάρα, της όποιας στάσης του όλα αυτά τα χρόνια ή της καλλιτεχνικής του υπόστασης και αξίας, φυσικά όπως οι περισσότεροι κανονικοί άνθρωποι αυτού του τόπου διαφωνώ με τις αποδοκιμασίες που λαμβάνουν χώρα μέσα από πράξεις βίας εναντίον του, και πιστεύω ότι σε μεγάλο βαθμό τα ακούει όχι μόνο για την όποια δική του στάση απέναντι στα πράγματα, αλλά κυρίως για την εμπλοκή της γυναίκας του με την πολιτική, καθώς και για λογαριασμό πολλών άλλων συναδέλφων του, που σε όλο αυτό το απίστευτο σκηνικό της κρίσης που βιώνει η χώρα, έχουν κυριολεκτικά εξαφανιστεί. Όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι του πνεύματος. Και αναφέρομαι κυρίως σε κάτι αγανακτισμένους & οργισμένους ρόκερ που ήταν πάντα ‘εκτός’ συστήματος, αλλά ‘άρμεγαν’ επανειλημμένα τα κρατικοδίαιτα φεστιβάλ και τις γνωστές ‘πιάτσες’ ανά την Ελλάδα επί 10ετίες…
Οσο για τους ‘αγανακτισμένους’ με τα νεράτζια, τα γιαούρτια και τις καρέκλες, αυτά καλό είναι να τα κρατήσουν ως εφόδια για τις κάλπες που θα στηθούν σε δυο μήνες, και να ‘γιαουρτώσουν’ με την ψήφο τους όσους θεωρούν υπεύθυνους για την κατάντια μας. Απλά καλό είναι να έχουμε κατά νου ότι η κάλπη προϋποθέτει ‘εξομολόγηση’, αυτοκριτική και ενίοτε αυτογιαούρτωμα, πριν αρχίσουμε να τα πετάμε αδιακρίτως ‘σε όλους τους άλλους που φταίνε’…
