Οσο πλησιάζουν οι μέρες για την έκθεση της Φρανκφούρτης ακούω από ολοένα και περισσότερους επαγγελματίες του audio, lighting ότι φέτος σκέφτονται πολύ σοβαρά το εάν θα επισκεφθούν ή όχι τη φετινή Musikmesse / Prolight+Sound.
Ο λόγος; Όχι τόσο για να κάνουν οικονομία λόγω κρίσης ή γιατί είναι γενικότερα απογοητευμένοι από την περιρρέουσα κατάσταση, αλλά κυρίως για το αρνητικό, σύμφωνα με όλα τις ενδείξεις, κλίμα που αναμένεται να αντιμετωπίσουν από τους ξένους και ειδικά από τους Γερμανούς. Είναι γεγονός ότι η εντύπωση που έχουν για τη χώρα μας και για μας τους ίδιους οι περισσότεροι Ευρωπαίοι (και όχι μόνο) δεν είναι η καλύτερη δυνατή αυτή την περίοδο. Ανεξάρτητα από το αν έχουν δίκιο ή άδικο, από το αν υπερβάλουν ή έχουν πέσει θύματα παραπληροφόρησης ή προπαγάνδας, είναι αλήθεια ότι το να είσαι Ελληνας αυτή την περίοδο σε φέρνει αρκετά συχνά με την πλάτη στον τοίχο καθώς καλείσαι να εξηγήσεις τα ανεξήγητα.

Το καταλαβαίνω πολύ καλά όλο αυτό, διότι το βίωσα προσωπικά ως ένα βαθμό, όταν τις προάλλες βρέθηκα στην Οπερα του Μάλμο στη Σουηδία, προσκεκλημένος της Sony, μαζί με άλλους 7 δημοσιογράφους από Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία, Δανία κλπ…
Εκεί, η ‘ανάκριση’ ήταν 'δημοσιογραφικού τύπου' όπως μπορείτε να αντιληφθείτε και ξεκίνησε νωρίς το πρωί από τις πρώτες χειραψίες για να συνεχιστεί ως αργά το βράδυ όταν μαζευτήκαμε για μπύρες στο μπαρ του ξενοδοχείου που μείναμε. Αυτό που έχω να δηλώσω είναι ότι οι πλέον είρωνες, σαρδόνιοι και χαιρέκακοι και μάλιστα με διαφορά αποδείχθηκαν οι Αγγλοι. Ολοι οι υπόλοιποι έδειξαν αρκετή κατανόηση και αποδείχθηκαν άκρως ενημερωμένοι σχετικά με τα ευρύτερα δρώμενα στην Ελλάδα. Και φυσικά μου έκαναν ερωτήσεις που αν ήθελα να ήμουν ειλικρινής με τον εαυτό μου (που ήθελα) δεν θα μπορούσα ούτε να τους παραπλανήσω, ούτε να τους κοροϊδέψω με τις απαντήσεις μου...

Ο Γάλλος δημοσιογράφος του Sono λοιπόν που κυκλοφορεί εδώ και χρόνια με ποδήλατο στο Παρίσι, με ρώτησε για τις μεγάλες πίστες και τις υψηλές αμοιβές που έχουν οι Ελληνες τραγουδιστές ‘πρώτης γραμμής’ (όπως μου είπε τα έχει μάθει από φίλους του Ελληνες) και με ρώτησε αν είναι αλήθεια. Του απάντησα καταφατικά και τότε μου είπε ότι αυτά τα νούμερα, δεν υπάρχουν ούτε στη Γαλλία που η αγορά τους είναι 10πλάσια από τη δική μας, αλλά και πολύ πιο ανοικτή σε απήχηση στον υπόλοιπο κόσμο.
Ο Δανός που είναι editor σε broadcast περιοδικό και διένυε την 6^η δεκαετία της ζωής του δίχως να έχει αγοράσει ακόμα αυτοκίνητο, σχεδόν σοκαρίστηκε όταν έμαθε τον αριθμό των ραδιοφωνικών σταθμών που υπάρχουν στα μέρη μας.

Το ίδιο συνέβη και με το Jurgen, το μεσήλικα Γερμανό και έναν εκ των τριών προέδρων της Tonmeister (της Ενωσης Γερμανών τεχνικών ήχου) από την πλευρά των θεάτρων, που απογοητεύτηκε όταν του είπα ότι έχουμε μεν πολλά θέατρα στην Ελλάδα, αλλά σχεδόν κανένα δεν έχει ούτε κατά διάνοια το επίπεδο εξοπλισμού των μικρών επαρχιακών θεάτρων σαν κι αυτό που εργάζεται ο ίδιος στο Μπάμπεργκ. Μεταξύ άλλων βεβαίως, με ρώτησε αν έχουμε υψηλά αμειβόμενους συνταξιούχους που δεν έχουν κλείσει τα 65, αν αληθεύει ότι πολλοί και ειδικά οι υψηλότερα αμειβόμενοι επαγγελματίες συνήθως φοροδιαφεύγουν κατ' εξακολούθηση, ενώ δεν παρέλειψε να μου αναφέρει ότι κάπου διάβασε στο γερμανικό τύπο για το ρεκόρ μιας Ελληνικής αγροτικής πόλης που δεν θυμόταν το όνομά της (Λάρισα) με τις περισσότερες πουλημένες Cayenne. Αντίθετα, όπως μου είπε, οι Γερμανοί το σκέφτονται αρκετά πριν βάλουν μπροστά το αυτοκίνητό τους, όχι απλά γιατί η βενζίνη είναι ακριβή ή γιατί στο περιβάλλον δεν αρέσει το καυσαέριο, αλλά και γιατί θεωρούν την οδήγηση ‘χαμένο χρόνο’ και το αυτοκίνητο ένα απλό μέσο μεταφοράς και όχι status symbol...  
Οι Βρετανοί από την άλλη, αφού μου ανέφεραν επανειλημμένα ότι καλό είναι να βγούμε από το ευρώ και να προσπαθήσουμε να επιβιώσουμε μόνοι μας, μου επισήμαναν ότι έχουν διδαχθεί πολλά από τα τεράστια λάθη και τις άσκοπες δαπάνες που κάναμε στους Ολυμπιακούς του 2004 και ότι οι δικοί τους Ολυμπιακοί που θα διεξαχθούν φέτος το καλοκαίρι στο Λονδίνο, θα αποτελέσουν μια ευκαιρία για πραγματική ανάπτυξη και όχι ένα τεράστιο πάρτυ από μίζες που θα αποδειχθεί ταφόπλακα στο μέλλον της χώρας…
Μπορεί να εισέπραξα αρκετή ειρωνία, πικρία και απαξίωση, αυτό που κατάλαβα όμως όσο προχώραγε η κουβέντα, είναι ότι όλοι τους στην πραγματικότητα τρόμαζαν στην ιδέα ότι θα είναι οι επόμενοι, παρά το γεγονός ότι θεωρούν ότι δεν έχουν κάνει τις ατασθαλίες της Ελλάδας (που αντικειμενικά δεν τις έχουν κάνει).

Μετά απ’ όλα αυτά λοιπόν, το μόνο που έχω να πω σε όσους συναδέλφους της ευρύτερης αγοράς λένε ότι σκέφτονται να μην επισκεφθούν την έκθεση της Φρανκφούρτης για να μη βρεθούν στη δύσκολη θέση να λογοδοτήσουν σε ανθέλληνες, είναι ότι σκέφτονται λάθος. Δεν πρόκειται για ανθέλληνες, αλλά πρωτίστως για φοβισμένους πολίτες που συνειδητοποιούν ότι αργά ή γρήγορα η κρίση θα χτυπήσει και τη δική τους πόρτα και κάπως έτσι πολλοί καταπίνουν αμάσητα ότι τους σερβίρουν. Γι’ αυτό λοιπόν σας λέω, ανεβείτε στη Φρανκφούρτη και πείτε τους ότι τα λαμόγια, οι φοροφυγάδες, οι ληστές και οι καρεκλοκένταυροι συνδικαλιστές των κρατικών φιλέτων, μαζί με τους πολιτικούς που τους βόλεψαν και βολεύτηκαν, είναι μειοψηφία σ’ αυτό τον τόπο. Μπορεί να έχουν προκαλέσει πολλά δεινά σε βάθος χρόνου, δουλεύοντας ως τρωκτικά και διασπαθίζοντας με διάφορα κόλπα κρατικούς πόρους, ταμεία και παροχές, όμως παραμένουν μειοψηφία. Ολοι οι υπόλοιποι που επιχειρούν και εργάζονται νυχθημερόν (πολύ πάνω από τους μέσους όρους της Ε.Ε.) είναι οι μικροί ήρωες αυτής της χώρας που παλεύει για να κρατηθεί ζωντανή. Ε, ας γίνουμε λίγο πιο εξωστρεφείς και ας τους φωνάξουμε δυνατά εκεί έξω στα μούτρα όλων αυτών που κομπλάρουμε ότι θα μας μαλώσουν και θα μας τραβήξουν το αυτί, ότι υπάρχει και μια άλλη εργατική, τίμια και ηρωική ως πρός την καθημερινότητα Ελλάδα, όχι μόνο αυτή που τους σερβίρουν και που θέλουμε κι εμείς να αλλάξει οριστικά. Ραντεβού στην Pro Light + Sound λοιπόν…