Τι έδειξε η έκθεση Namm που έκλεισε προχθές τις πόρτες της; Τι άλλο από την προφανή τάση της βιομηχανίας του θεάματος και ακροάματος έτσι όπως έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια. Ποια είναι αυτή; Αντί να εκφράσω τη γνώμη μου, θα σας παραθέσω την τεκμηριωμένη άποψη ενός κυρίου με σαφώς μεγαλύτερη βαρύτητα και ειδικό βάρος. Πρόκειται για έναν Αγγλο, κορυφαίο στέλεχος εταιρίας, με ρόλο συμβουλευτικό και επικοινωνιακό για πολλές κραταιές εταιρίες κατασκευής επαγγελματικού εξοπλισμού που πέρυσι μου ανέφερε με σαφήνεια το εξής: «το μέλλον των επαγγελματικών συστημάτων audio, lighting, video, βρίσκεται στο prosummer. Οσο πιο γρήγορα το δούνε αυτό στην ευρύτερη βιομηχανία, τόσο πιο γρήγορα θα βγάλουν χρήματα εξυπηρετώντας παράλληλα τους πελάτες τους, παλιούς και νέους με τον καλύτερο τρόπο».
Ε, απ’ ότι φάνηκε και από τη Namm 2012 που μόλις έκλεισε τις πόρτες της, το τεράστιο prosummer πεδίο πλέον το έχουν δει όλοι για τα καλά, καθώς στην εν λόγω έκθεση τα πραγματικά ενδιαφέροντα prosummer προϊόντα που παρουσιάστηκαν και που απευθύνονται σ’ ένα ευρύ κοινό, και όχι σε απόλυτα εξειδικευμένους επαγγελματίες, ήταν περισσότερα από ποτέ.

Με δεδομένο λοιπόν ότι κλείνει κι άλλο η ψαλίδα μεταξύ μουσικού – performer και ηχολήπτη τεχνικού, και με επίσης δεδομένη την παγίωση και αναγνώριση απ’ όλη τη βιομηχανία ορισμένων νέων προϊόντων – αναφοράς, όπως το iPad για παράδειγμα, που απ’ ότι φαίνεται αναμένεται να οδηγήσει και τη ‘δική μας’ βιομηχανία σε νέους δρόμους, είναι προφανές ότι στη γκάμα των προϊόντων όλων των εταιριών, ακόμα και των πλέον σκληροπυρηνικών ή ‘αμιγώς επαγγελματικών’, ολοένα και διευρύνεται η χαμηλομεσαία και προσιτή γκάμα προϊόντων. Και αυτό, διότι η τεχνολογία του audio, lighting, video γίνεται ακόμα πιο προσιτή και προσβάσιμη σε μεγάλες μάζες, με δεδομένο ότι η μουσική που γράφεται, παράγεται, διακινείται και τελικώς ακούγεται σήμερα σε όλο τον κόσμο, είναι πενταπλάσια από αυτή που παραγόνταν και δικινούνταν προ 5-6 χρόνων. Το έχουμε ξαναπεί αυτό και ίσως να κουράζουμε, αλλά πλέον αποδεικνύεται περίτρανα και προϊοντικά.

Αυτό σημαίνει ότι μεγάλωσε η πίτα των ενασχολούμενων με οποιοδήποτε τρόπο (ακόμα και με τον πιο έμμεσο) με τη μουσική και οι ανάγκες τους εκφράζονται πλέον από τα νέα προϊόντα της βιομηχανίας, τουλάχιστον όπως τα είδαμε μέσα από τη φετινή έκθεση Namm. Εντύπωση μου έκανε εδώ, ότι οι περισσότερες εταιρίες πραγματικά δούλεψαν αρκετά σκληρά & δημιουργικά όλο αυτό το χρόνο (αναφέρομαι στο διάστημα από την προηγούμενη Musik Messe / prolight & sound στη Φρανκφούρτη έως την πρόσφατη Namm στην Καλιφόρνια), καθώς παρουσιάστηκαν πολλά καινοτόμα νέα προϊόντα με έμφαση στην κάλυψη μαζικών - prosummer – αναγκών με ακόμα πιο προσιτές τιμές...
Και ας περάσουμε και στα δικά μας, για να δούμε πως τελικώς εκφράζονται οι παραπάνω τάσεις στη δική μας αγορά και πως απορροφούνται τα αντίστοιχα προϊόντα στα μέρη μας...

Η έξαρση των Live τείνει να γίνει κατά γενική παραδοχή ένα σχεδόν μαζικό φαινόμενο. Σε λίγο θα βλέπουμε Live και σε σουβλατζίδικα όπως λέει χαρακτηριστικά ένας φίλος, καθώς ολοένα και περισσότερα μαγαζιά όπως μικρά καφέ των 80 – 120 ατόμων, μικρά bar αλλά και εστιατόρια που έως τώρα έπαιζαν μουσική είτε από virtual DJ (είτε από κανονικό DJ), αυτή τη στιγμή εξοπλίζονται για Live. Μη φανταστείτε τίποτα φοβερό, αλλά για πρώτη φορά σε τέτοια μαγαζιά θα μπουν μικρόφωνα, βάσεις, DI, ενισχυτές οργάνων έστω και μικρού μεγέθους, ‘κανονικά’ μίξερ ήχου και όχι απλά DJ mixer, αλλά και μερικά –προσιτά ως επί τω πλείστω- φωτιστικά και LED, προκειμένου να δώσουν το κάτι παραπάνω στους πελάτες τους, τους δύσκολους αυτούς καιρούς.
Με δεδομένο λοιπόν ότι η πλειοψηφία του κόσμου δεν μπορεί πλέον να πάει στις μεγάλες πίστες (που ούτως ή άλλως συρρικνώθηκαν γενικώς) προτιμά το συνοικιακό café-bar που το Σαββατοκύριακο (και όχι μόνο) βάζει Live με ωραίες και δεμένες (στην πλειοψηφία τους) ποπ – ροκ – funky μπάντες, όπου μπορείς να περάσεις καλά, να δείς και να ακούσεις κάτι διαφορετικό και όλα αυτά με προσιτό κόστος (ένα κόστος που δεν ξεπερνά τα 20 ευρώ και που αντιστοιχεί σε 3 ποτά, κάτι αδιανόητο μέχρι πρότινος).
Αυτή λοιπόν είναι μια νέα αγορά για τα μέρη μας (στο εξωτερικό πάντα υπήρχε αυτή η σκηνή και αυτή η τάση, εξού και η pub-rock-funk μουσική που γέννησε τεράστιες μπάντες) και όλο αυτό είναι κάτι που αντικατοπτρίζεται και στην πώληση τέτοιου εξοπλισμού τον τελευταίο χρόνο στη χώρα μας. Οπως ‘τέλειωσαν’ τα μεγάλα έργα (με εξαίρεση το Ιδρυμα Νιάρχου όπου αυτή την περίοδο ‘πέφτουν’ κορμιά σε επίπεδο προσφορών και διαβουλεύσεων), έτσι τέλειωσαν και τα μεγάλα μαγαζιά. Εμειναν αυτά που έμειναν και άνοιξε χώρος για πολλά μικρά συνοικιακά που αποτελούν και τη στέγη για νέες ή παλαιότερες μπάντες και ταλαντούχους μουσικούς, ειδικά πιο μικρούς ηλικιακά, που έως πρότινος δεν είχαν που να εμφανιστούν. Δεν ξέρω αν όλο αυτό αποτελεί μόδα, τάση ή πρόκειται για σημεία των καιρών, αυτό που ξέρω είναι ότι τα μισά καφέ της γειτονιάς μου ψάχνονται πλέον για Live, τη στιγμή που πριν από 2-3 χρόνια και πίσω (τότε που έρχονταν τα χρήματα σχεδόν ακοπίαστα) δεν έμπαιναν κάν στη διαδικασία να το σκεφτούν...
Αυτό όλο δημιουργεί μια νέα και πολύ ενδιαφέρουσα δυναμική στην αγορά, όπου συμμετέχουν κυριολεκτικά οι πάντες: αυτοί που πουλάνε εξοπλισμό, οι εγκαταστάτες, οι ηχολήπτες, οι τεχνικοί και φυσικά οι μουσικοί και οι παραγωγοί, με τελικό αποδέκτη τον απλό κόσμο που θέλει μια φορά τη βδομάδα να ξεσκάσει, ξεχνώντας για λίγο Τρόικες, psi, περικοπές μισθών, στάσεις πληρωμών και άλλα ‘ευχάριστα’...