Η κινηματογραφική αγορά στα μέρη μας εκτός από μικρή είναι και ιδιαίτερη σε κουλτούρα και ήθη. Αν εξαιρέσουμε τα διάφορα multiplex και τους πολυκινηματογράφους που έχουν έρθει και στηθεί με συγκεκριμένες προδιαγραφές τα τελευταία χρόνια (με την προμήθεια και εγκατάσταση του οπτικού & ηχητικού εξοπλισμού να αποτελεί στις πλείστες των περιπτώσεων τμήμα κεντρικών συμφωνιών και συμβάσεων με τους ίδιους τους κατασκευαστές), τότε είναι κοινή διαπίστωση ότι οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους ‘κανονικούς’ κινηματογράφους έχουν μείνει σε άλλες δεκαετίες.
Ομολογώ, ότι καιρό τώρα ήθελα να γράψω (δηλαδή να γκρινάξω) για τον ήχο (αλλά και την εικόνα) στις κινηματογραφικές αίθουσες και ειδικά στους θερινούς κιν/φους, όμως δεν υπήρχε η κατάλληλη αφορμή. Η οποία φυσικά μου δόθηκε απλόχερα, όταν το προηγούμενο Σάββατο επέλεξα για έξοδο γνωστό θερινό σινεμά της Αθήνας.

Αν λοιπόν τα θερινά σινεμά είναι άρρηκτα συνδεδεμένα στη σκέψη και τη συνείδηση όλων μας με την καλοκαιρινή ραστώνη, την χαλαρή διάθεση και τη νοερή μεταφορά μας σε άλλες πιο αθώες και ρομαντικές εποχές, τότε από τεχνολογικής πλευράς το να δείς μια ταινία σε θερινό κιν/φο αποτελεί κυριολεκτικά ένα ταξίδι στο χρόνο. Και δυστυχώς στην πλειοψηφία των περιπτώσεων πρόκειται για ταξίδι στο πολύ μακρινό παρελθόν, με τα παμπάλαια και εμφανώς καταπονημένα ηχεία να είναι είτε καρφωτά, είτε να αποτελούν συνοθύλευμα επιλογών (αρκετά προέρχονται από κάποιο παλαιό hi-fi σύστημα που μάλλον ξέμεινε από τον πατέρα του ιδιοκτήτη), ενώ όσον αφορά την εικόνα, εδώ συνήθως εκτός από τους ήρωες της ταινίας, αναδεικνύονται σε μόνιμους πρωταγωνιστές ο κόκος της εικόνας και η συνήθως πεσμένη λάμπα...

Κάτι τέτοιο βίωσα ξανά προχθές στην πρώτη ταινία που είδα για φέτος σε θερινό σινεμά και (ξανα) διαπίστωσα το πόσο πίσω παραμένουν σε τεχνολογία οι θερινοί κινηματογράφοι στη χώρα μας, τη στιγμή μάλιστα που ολοένα και περισσότεροι κινηματογραφόφιλοι έχουν surround ηχητική εμπειρία στο σπίτι τους και High Definition εικόνα. Με το εισιτήριο στα 8 ευρώ και το μπαρ για δυο άτομα κοντά στο 20ρικο και στο χώρο να μην πέφτει καρφίτσα, δεν δέχομαι ότι δεν θα μπορούσε ο εκάστοτε ιδιοκτήτης να επενδύσει σε εξοπλισμό.
Και αν δεχθώ ότι τέτοιες εποχές η λέξη επένδυση σηκώνει αρκετή κουβέντα, τουλάχιστον ας φροντίσουν να συντηρήσουν και να σετάρουν καλύτερα τον ήδη υπάρχων εξοπλισμό τους.
Δεν γίνεται τα (μάλλον καρφωτά) κυρίως ηχεία που είδα να είναι τυχαία τοποθετημένα στο έδαφος κάτω από την οθόνη και να έχουν επίσης τυχαία κλίση προς τα πάνω (στερεωμένα με πέτρες) με αποτέλεσμα οι θεατές από τη μέση και πίσω απλά να μην εισπράττουν την ενδεδειγμένη καταληπτότητα, καθώς η διασπορά της κόρνας -με τη δεδομένη κλίση - εξυπηρετούσε κυρίως τα πουλιά και τα τζιτζίκια. Για surround αίσθηση, ούτε λόγος. Αν έπαιζαν τα σκουριασμένα surround ηχεία, τότε εγώ δεν τα άκουσα ποτέ, μόνο τα είδα. Αντίθετα εικάζω ότι η ταινία είχε ηχητική μπάντα με ικανή πληροφορία στα πίσω κανάλια...
Αντίστοιχα ‘μίζερη’ ήταν και η εικόνα με την εστίαση να είναι οριακή, τα χρώματα άλλον ‘πεσμένα’, την κλίματα του γκρι αναιμική και τη λυχνία να έχει δουλέψει υπερωρίες. Και το κακό είναι ότι όλα αυτά δεν χρειάζεται να ξέρεις για να τα καταλάβεις, τα καταλαβαίνει και ο απλός κόσμος καθώς μειώνεται η απόλαυση μιας ταινίας. Δεν είναι λοιπόν κρίμα που οι θερινοί κινηματογράφοι που είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι με το ελληνικό καλοκαίρι και την κουλτούρα μας και εξακολουθούν να μεγαλώνουν κινηματογραφικά και αισθητικά γενιές και γενικές μοιάζουν στην πλειοψηφία τους σχεδόν εγκαταλειμμένοι όσον αφορά την εικόνα και τον ήχο τους; Και στον τομέα της εικόνας να δεχθώ ότι το απαιτούμενο budget δεν είναι ευκαταφρόνητο. Για μια σοβαρή ηχητική αναβάθμιση όμως, δεν απαιτείται και ολόκληρη περιουσία...  

Και αν δεν το έχουν καταλάβει οι αγαπητοί ιδιοκτήτες να τους υπενθυμίσω ότι αυτό που υποτίθεται ότι ‘πουλάνε’ στις αίθουσες ή τις ‘θερινές’ αυλές τους, είναι καλή εικόνα και ποιοτικός ήχος και όχι γρανίτα, ποπ κορν και αναψυκτικά. Τέτοια υπάρχουν και αλλού...