Δυστυχώς λόγω ενός προβλήματος υγείας, δεν μπόρεσα να παραβρεθώ στην πρώτη επίσημη συνέντευξη τύπου που διοργάνωσαν χθες στο Θέατρο Badminton, όμως αν ήμουν εκεί, οι ερωτήσεις που θα είχα να τους απευθύνω είναι οι εξής (γνωρίζοντας εκ των έσω το πόσο δύσκολη και απαιτητική είναι η δουλειά που κάνουν και πόσο εύκολα μπορεί να απαξιωθεί από κάποιους περαστικούς – αλεξιπτωτιστές και να γίνει εντελώς αεριτζίδικη...): Σε μια γενικότερη εποχή περικοπών από το κράτος, τους φορείς, τους πολίτες κλπ, το πολιτιστικό προϊόν και η πνευματική καλλιέργεια βρίσκονται στην πρώτη γραμμή των απολαύσεων και των αγαθών που θα ‘κοπούν’ από πολλούς. Η πολιτιστική & πνευματική ένδεια αναμένεται να αυξηθεί κι άλλο, ειδικά όταν ολοένα και περισσότεροι εξ’ ημών δυσκολευόμαστε πλέον να καλύψουμε τις βασικές μας ανάγκες διαβίωσης (γνώμη μου είναι βεβαίως ότι και η πνευματική ‘τροφή’ συγκαταλέγεται στις βασικότατες ανάγκες, αλλά τέτοιες ώρες, τέτοια λόγια...).
Επίσης γνωρίζοντας από μέσα τις δυσκολίες του συνολικού επαγγέλματος που αφορά το θέαμα, τη συναυλία και οποιαδήποτε εκδήλωση, κατανοώ απόλυτα το σύνολο και το βαθμό των δυσκολιών που έχει να αντιμετωπίσει ο νεοσύστατος σύνδεσμος, όμως όπως λένε, αν δεν σπάσεις αυγά δεν κάνεις ομελέτα...
Και ξεκινάω από το Νο 1 πρόβλημα που δεν είναι ούτε οι εντελώς παράλογοι φόροι που βαρύνουν το εισιτήριο μιας συναυλίας (αν δεν το ξέρετε υπάρχει ένα 5% υπέρ απόρων κορασίδων που θεσπίστηκε επί βασιλίσσης Φρειδερίκης, κι ένα υπερβολικό 7% για την ΑΕΠΙ μεταξύ άλλων...), ούτε η ‘αισχροκέρδεια’ των παραγωγών όπως νομίζει αρκετός κόσμος, αλλά οι υπερτιμημένες αμοιβές των πρωτοκλασάτων καλλιτεχνών και συγκροτημάτων, ειδικά όταν έχει μεσολαβήσει και ο σχετικός πλειστηριασμός μεταξύ των διοργανωτών.
Είναι πραγματικά εξωφρενικά τα συναυλιακά νυχτοκάματα των επώνυμων σταρ της ημεδαπής μουσικής σκηνής και αναφέρομαι σε παλαιούς και νέους ‘δεινόσαυρους’ που εξακολουθούν να ζητάνε 40 και 50 χιλιάρικα τη βραδιά μόνο για τον εαυτό τους, με αποτέλεσμα το κόστος μιας παραγωγής να εκτοξεύεται μεν αλλά να συμπιέζεται ασφυκτικά για όλους τους υπόλοιπους συντελεστές, από την παραγωγή και τους μουσικούς, ως τη rental εταιρία, τους τεχνικούς, αλλά και όποιο δύστυχο φορέα ή ιδιώτη αγόρασε μια τέτοια παραγωγή. Το γεγονός ότι πλέον έχουν μειωθεί δραστικά οι διαθέσιμοι χορηγοί και σπόνσορες, κάνει τα πράγματα ακόμα δυσκολότερα...
Καλό είναι φίλοι διοργανωτές να αντιληφθείτε ότι σ’ αυτό το είδος της δουλειάς, χρειάζεται ένα ισχυρό αφεντικό, και το αφεντικό είστε εσείς. Σαφώς ο δημοφιλής καλλιτέχνης είναι ο πόλος έλξης του κοινού και ο λόγος που γίνεται ένα Live η μια περιοδεία, όμως η ιεραρχία της δουλειάς περιλαμβάνει πάνω – πάνω την παραγωγή. Τουλάχιστον έτσι γίνεται στο εξωτερικό, εκεί όπου η συγκεκριμένη δουλειά ξεκίνησε και διέπεται από συγκεκριμένους και ιδιαίτερα σαφής κανόνες.
Εξορθολογισμός των τιμών στις αμοιβές της ‘φίρμας’ λοιπόν, προκειμένου να έχει εμπορικό και εργασιακό νόημα για όλους η υλοποίηση ενός Live και το αντίτιμο να είναι προσιτό και για το θεατή...
Αντίστοιχα το ίδιο πρέπει να συμβεί και κατά τη μετάκληση ξένων καλλιτεχνών. Καλό είναι να ξεχάσουν και αυτοί (όπως κι εμείς) ότι ήξεραν και να αντιληφθούν το πραγματικό ‘συναυλιακό εμπορικό ισοζύγιο’ της χώρας, ώστε να έχουμε αντίτιμο εισιτηρίου που να αντιστοιχεί σε αυτό της Βουλγαρίας ή των Σκοπίων, καθώς τα οικονομικά μας στοιχεία ελάχιστα πλέον διαφέρουν από αυτά των Βαλκάνιων γειτόνων μας. Είναι τουλάχιστον άδικο λοιπόν για το Ελληνικό κοινό, το εισιτήριο για ένα συγκρότημα που επισκέπτεται την Ελλάδα με τη δική του παραγωγή, να κοστίζει μισή ή και μια φορά πάνω σε σχέση με το αντίτιμο του εισιτηρίου του στη Βουλγαρία ή στα Σκόπια...
Επιπλέον, θα μπορούσε ο σύνδεσμος σε συνδυασμό με κάποια άλλα μέσα όπως ραδιόφωνο, διαδύκτιο κλπ να προωθήσει τη νέα γενιά καλλιτεχνών που έχουν άλλη, κουλτούρα, άλλη μουσική νοοτροπία και δεν έχουν βιώσει την περίοδο του πάρτυ της δήθεν ευμάρειας και των εξωπραγματικών αμοιβών...
Θέμα Νο 2: Η σωστή διοργάνωση και η ασφάλεια μιας συναυλίας. Είναι γνωστό ότι οι περισσότερες συναυλίες και οι παραγωγές στη χώρα μας όσον αφορά την ασφάλεια του κοινού, των καλλιτεχνών, των τεχνικών και γενικά όλων όσων εμπλέκονται σε αυτή, ήταν και παραμένει στον αέρα. Σπάνια υπάρχει εκ μέρους της διοργάνωσης διαπιστευμένος – αρμόδιος ηλεκτρολόγος και τεχνικός ελέγχου της ασφάλειας όσον αφορά τις εγκαταστάσεις, τα ρεύματα κλπ.
Αυτό έχει περάσει εξ’ ολοκλήρου στη διακριτική ευχέρεια και την υπευθυνότητα των rental εταιριών, οι οποίες όμως έχουν περιορισμένο χώρο ευθύνης, καθώς εδώ γίνεται λόγος για το γενικότερο πλαίσιο ασφάλειας μιας συναυλίας (από την πρόσβαση, τους γιατρούς και τις πρώτες βοήθειες, το ρεύμα, τις εγκαταστάσεις, έως την ασφαλή μεταφορά προσωπικού και τον ορθολογισμό στο κλείσιμο των ημερομηνιών μιας περιοδείας. Δε γίνεται σήμερα να παίζεις Εβρο και αύριο Κρήτη...). Δυστυχώς στα μέρη μας έχουμε θρηνήσει θύματα από τέτοια λάθη και παραλείψεις, αλλά πιστέψτε με αυτά που έχουν συμβεί είναι κυριολεκτικά ελάχιστα μπροστά σε όσα θα μπορούσαν να έχουν συμβεί και τα έχουμε γλιτώσει στο παρά ένα. Οι σχετικές ιστορίες που κυκλοφορούν στο χώρο είναι αρκετές για να γεμίσουν βιβλία...
Θέμα Νο 3: Εξορθολογισμός εξοπλισμού προκειμένου να υπάρχει αντιστοίχηση μεταξύ αναγκών, εξοπλισμού και αμοιβών. Καλό είναι η κάθε παραγωγή να έχει τον εξοπλισμό που έχει ανάγκη και που μπορεί να πληρώσει, έτσι ώστε να υπάρχει μια συνολική ισορροπία σε όλο το χώρο. Διότι στο επάγγελμα του Live και των εκδηλώσεων δεν εμπλέκονται μόνο οι διοργανωτές, αλλά και οι μουσικοί, οι τεχνικοί, οι rental εταιρίες κλπ. Για να είναι υγιής ο χώρος πρέπει να υπάρχει μια ισορροπία στην αμοιβή των υπηρεσιών και του εξοπλισμού. Εδώ βεβαίως την ευθύνη την έχουν πρωτίστως άλλοι φορείς, καθώς οι αντίστοιχοι σύνδεσμοι – σωματεία μουσικών, τεχνικών και εταιριών παροχής ηχητικού – φωτιστικού και visual εξοπλισμού κινούνται μεταξύ φθοράς, ανυπαρξίας και απαξίωσης του ίδιου τους του εργασιακού αντικειμένου.
Θέμα Νο 4: Ηχορύπανση, Φωτορύπανση και γενικότερα αποτελεσματική διαχείριση βασικών ζητημάτων υγείας και αισθητικής. Γιατί αν κάποιος ηχολήπτης παίζει στα όρια του πόνου, είναι κύρια ευθύνη της παραγωγής να θέσει τα ενδεδειγμένα όρια της ηχητικής στάθμης μιας συναυλίας, που έχουν τεθεί σχεδόν παγκοσμίως και αφορούν κλειστά και ανοικτά venue. Πρόκειται για ένα τεράστιο θέμα που έχει να κάνει πρωτίστως με την υγεία και την ακοή των θεατών μιας συναυλίας και κατ’ επέκταση την αισθητική του μουσικού έργου. Και για να μην μπλέκουμε σε μεμονωμένα σενάρια, θα πρέπει ο σύνδεσμος των Διοργανωτών μαζί με αυτούς των Ηχοληπτών – Τεχνικών να θέσουν τις σωστές προδιαγραφές για τις ενδεδειγμένες στάθμες αναπαραγωγής και να μην εξαρτόμαστε από τα ‘σεκλέτια’, την αισθητική ή ακόμα και την προβληματική ακοή κάποιων ηχοληπτών ή και καλλιτεχνών...
Θα μπορούσα να απαριθμήσω δεκάδες ερωτήματα και απορίες για κακώς κείμενα σ’ αυτό το χώρο, αλλά δεν έχει νόημα. Γνώμη μου είναι ότι ο χώρος αυτός έχει σημαντικές προοπτικές και ικανή δυναμική και ο νεοσύστατος Πανελλήνιος Σύνδεσμος Διοργανωτών Πολιτιστικών Εκδηλώσεων έχει πολλά να κάνει και να φροντίσει. Ωστόσο έκανε το σημαντικότερο πρώτο βήμα που δεν είναι άλλο από τη σύστασή του. Το στοίχημα είναι να παραμείνει ενεργός, δημιουργικός και αποτελεσματικός...
