Δεν θα μπω καν στον κόπο να περιγράψω τη γενικότερη κατάσταση γύρω μας, που από απλά απογοητευτική τείνει να εξελιχθεί σε ισοπεδωτικά απαξιωτική για όλους και για όλα, συμπεριλαμβανομένων προσώπων, θεσμών, νόμων και αξιών, διότι όλα αυτά είναι λίγο έως πολύ γνωστά σε όλους μας και η συνεχής επανάληψη δεν είναι μόνο ‘μητέρα της μαθήσεως’ αλλά εν προκειμένω είναι και ‘μητέρα της μιζέριας’... Κι επειδή αρκετή από δαύτη κουβαλάμε όλοι μας τελευταία, μπαίνω απευθείας στο θέμα που αυτή τη βδομάδα είπα να μην έχει σχέση με το ‘χώρο μας...’ επιθυμώντας να διατηρήσω ένα συγκρατημένα αισιόδοξο προφίλ και ακμαίο ηθικό εν’ όψει της Μουσικής Εκθεσης του Ζαππείου και να αναφερθώ σε μερικούς ανθρώπους που έλαμψαν τις τελευταίες ημέρες είτε με την απουσία τους (δυστυχώς) είτε με την παρουσία τους...

Αφορμή για όλα αυτά, ένα άρθο – απολογισμός, που διάβαζα σε εφημερίδα, σχετικά με το ποια ήταν έως τώρα η μεγαλύτερη αντίδραση του απλού Ελληνα πολίτη, στη λαίλαπα των νέων μέτρων της τρόικας και στα χειρότερα που έρχονται. Ο συντάκτης του άρθρου λοιπόν αναλώθηκε σε μια ιεραρχημένη καταγραφή των κινητοποιήσεων και των αντιδράσεων του τελευταίου έτους, που προήλθαν κυρίως από συνδικάτα και συνδικαλιστές, από πολιτικούς φορείς και από διάφορες κοινωνικές ομάδες και εργαζόμενους που έχουν θιγεί περισσότερο...

Δίχως να έχω την παραμικρή πρόθεση να απαξιώσω τις παραπάνω κινητοποιήσεις, η γνώμη μου είναι ότι ο κόσμος συσπειρώθηκε όχι απ’ όλα τα παραπάνω, αλλά από την ξαφνική απουσία δυο σπουδαίων ανθρώπων και καλλιτεχνών με τους οποίους είχε πραγματικά δεθεί επί σειρά δεκαετιών: του Θανάση Βέγγου και του Νίκου Παπάζογλου που ‘έφυγαν’ με μερικές μόνο μέρες διαφορά μεταξύ τους. Και ο λόγος που ο κόσμος ταυτίστηκε μ’ αυτούς τους ανθρώπους είναι ότι τους θεωρούσε αγνούς, αυθεντικούς, ειλικρινείς, γείτονες της διπλανής πόρτας και εκφραστές μιας σειράς πραγματικών αξιών που μοιάζουν να έχουν χαθεί ολοκληρωτικά μέσα στην κρίση. Ταυτόχρονα, είδε σ’ αυτούς ένα δρόμο εξόδου από τη γενικευμένη κρίση αξιών και θεσμών που βιώνουμε, βλέποντας ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι – σύμβολα και αξίες που μπορούν να μας οδηγήσουν έξω απ’ αυτή τη λαίλαπα...

Γι’ αυτό και σε μια εποχή που ο καθένας μας νοιάζεται περισσότερο από κάθε άλλη φορά για το τομάρι του και μόνο, κάνοντας πράξη το ‘σώζον εαυτόν...’ αφήσαμε σχεδόν όλοι μας, έστω και για λίγο στην άκρη τη ρουτίνα μας για να τους πούμε ένα τελευταίο αντίο, όπως μπορούσε κι όπως ένιωθε ο καθένας μας (είτε μέσω των ομάδων που δημιουργήθηκαν σε χρόνο dt στο facebook, είτε κατεβαίνοντας για το ύστατο χαίρε στο Θησείο για το Θανάση Βέγγο, είτε εντελώς βουβά έχοντας τις ατάκες του Βέγγου και το τραγούδισμα του Παπάζογλου νοερά στο μυαλό...)

Από την άλλη, ευτυχώς δεν έφυγαν όλοι. Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι – μικροί ήρωες, που είναι εδώ μαζί μας και που με τις απλές καθημερινές πράξεις τους και τη στάση ζωής τους μας αποδεικνύουν ότι μερικές αξίες δεν χάνονται, είναι παντοτινές και μας δίνουν κουράγιο για να συνεχίσουμε…
Η δική μου βιωματική εμπειρία σε κάτι τέτοιο ήταν διπλή το Σαβατοκύριακο που μας πέρασε. Πρώτα ήταν η soul, funkyμπάντα που έπαιξα μαζί τους το Σάββατο στο μπαράκι ενός φίλου που ‘κάνω ήχο’. Ονομάζονται On stage the band και είναι μια παρέα από παιδιά που παίζουν χρόνια μαζί, αγαπάνε αυτό που κάνουν και περνάνε πρωτίστως οι ίδιοι καλά και μαζί τους όσοι είναι από κάτω. Αυτό το Live όσο κι αν σας φαίνεται υπερβολικό, μου έδωσε ενέργεια πραγματικά για πολλούς ακόμα μήνες, καθώς ως δια (μουσικής) μαγείας, τοποθετήθηκαν μονομιάς τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση, καθώς έχοντας εμπλακεί ως το λαιμό με το editorial stuff του aLive και με τη συνδιοργάνωση της Μουσικής Εκθεσης του Ζαππείου (Music World Expo 20-22 Μαίου) ομολογώ ότι είχα χάσει το δάσος...
Ξεκαθαρίστηκε λοιπόν μέσα μου μια και καλή το ότι η Μουσική ανήκει σε μπάντες όπως τα παιδιά και στον κόσμο που την εισπράττει με τα αυτιά του και την αποκωδικοποιεί με την ψυχή του και σε κανέναν άλλο (σε κανέναν στουντιάρχη, στέλεχος δισκογραφικής, media βαρώνο, σπόνσορα, μεγαλοεισαγωγέα κλπ).

Ο άλλος τεράστιος τύπος που γέμισε τις μπαταρίες μου με αξίες και πίστη αυτό το Σαβατοκύριακο ήταν ο Δημήτρης Διαμαντίδης, ένας ικανότατος (πρωτ)αθλητής κι ένας ταπεινός κι εργατικός άνθρωπος & αθλητής (τουλάχιστον για τα δικά μου μάτια) που φροντίζει πρώτα για το καλό του συνόλου και των συμπαικτών του (βλέπε συνανθρώπους του) και μετά για τον εαυτό του.
Το περασμένο καλοκαίρι που είχα βρεθεί στη μπουτίκ των Μπόστον Σέλτικς στο TD Garden της Βοστώνης για να αγοράσω φανέλες και λάβαρα της αγαπημένης μου (στην από κει πλευρά του Ατλαντικού) μπασκετικής ομάδας, εξηγούσα σε γενομένη μπασκετο-κουβέντα (που γρήγορα όπως είναι φυσικό εξελίχθηκε σε γενικότερη συζήτηση περί Ελληνικής κρίσης) με τα παιδιά της μπουτίκ, τη γνώμη μου για τα αίτια της Ελληνικής κρίσης. Στην προφανή & απλοϊκή τους ερώτηση «γιατί λοιπόν δεν φεύγεις και δε μετακομίζεις στην Αμερική;», τους απάντησα ότι ένας σημαντικός λόγος που με κρατάει στην Ελλάδα είναι ότι υπάρχουν ακόμα πολλοί Διαμαντίδηδες. Ισως ακούγεται γραφικό και ανώριμο (σε κάποιους μπορεί να ηχεί και ως φθηνά οπαδικό) κάτι τέτοιο όταν ακούγεται από έναν 42χρονο, όμως πραγματικά το εννοούσα...
Και δικαιώθηκα, όχι γιατί ο Μήτσος σήκωσε ακόμα μια κούπα χθες, αλλά γιατί με στη στάση του, τον ταπεινό του χαρακτήρα, τον αλτρουισμό, την σκληρή δουλειά του και στην πίστη του στις αξίες, έδειξε σε μένα και σε πολλούς άλλους υποθέτω, τον τρόπο με τον οποίο η ελληνική κοινωνία μπορεί να βγει από την κρίση...
Γιατί είναι προφανές ότι μόνοι μας θα βγούμε από αυτή την ιστορία. Δεν πρόκειται να μας βγάλει κανείς. Και ο δρόμος είναι αυτός που μας έδειξαν όλοι οι παραπάνω. Τόσο αυτοί που έφυγαν, όσο και αυτοί που έμειναν, που βρίσκονται ανάμεσά μας, δίπλα μας, στον από πάνω όροφο ή στο απέναντι μαγαζί και προσπαθούν ανιδιοτελώς με περισσή αγάπη γι’ αυτό που κάνουν και πίστη στις αξίες και στο διπλανό τους, που πρώτα τον βλέπουν ως συνάνθρωπό τους και μετά ως καταναλωτή και πελάτη...