Μεγάλη κουβέντα αυτή που διατυπώνεται στον παραπάνω τίτλο, και γίνεται ακόμα μεγαλύτερη όταν αφορά το ξέφραγο αμπέλι του διαδικτύου. Απ’ ότι αρχίζει να διαφαίνεται όμως, η μουσική (κατά πρώτο λόγο) και το ευρύτερο περιεχόμενο κατά δεύτερο, αρχίζουν να βρίσκουν μερικές σταθερές που πριν από μερικά χρόνια φάνταζαν σχεδόν αδιανόητες...

Ανάμεσα λοιπόν σ’ όσους κάνουν λόγο επιχειρηματολογώντας για την αρχή του τέλους της μουσικής πειρατείας (αλλά και της ευρύτερης βιομηχανίας Περιεχομένου) συγκαταλέγεται και το έγκριτο περιοδικό Wired το οποίο στο προηγούμενο τεύχος του συμπεραίνει ότι «η εποχή της μουσικής πειρατείας τελείωσε και επισήμως».
Και όπως εξηγεί και ο συντάκτης του άρθρου, Paul Boutin, επιχειρηματολογώντας για την όντως βαρύγδουπη διαπίστωσή του, η μουσική είναι πλέον τόσο φθηνή, που δεν έχεις λόγο να μην πληρώσεις το πενιχρό αντίτιμο που σου ζητείται για να την αποκτήσεις...
Σύμφωνα με τον ίδιο, η διαμορφωθείσα πλέον κατάσταση αποτελεί μια προφανή νίκη των καταναλωτών – χρηστών, οι οποίοι πίεσαν εν αγνοία τους τη μουσική βιομηχανία να δημιουργήσει ένα νέο πλαίσιο παραγωγής, προώθησης, διακίνησης και τελικώς τιμολόγησης του μουσικού προϊόντος, που καθιστά το ίδιο το μουσικό προϊόν πραγματικά προσιτό. Σαν παράδειγμα φέρνει μεταξύ άλλων το (για πολλούς αμφιλεγόμενο) ηλεκτρονικό μουσικό κατάστημα iΤunes στο οποίο το κάθε ελεύθερο τραγούδι κοστίζει 1$ ή και λιγότερο, ενώ πλέον σύμφωνα με έγκυρους υπολογισμούς, το 20% αυτού του ποσού, όντως πηγαίνει στα συγκροτήματα και τους μουσικούς. Πριν αρχίσουμε όμως να διαφωνούμε ή να συμφωνούμε για το αν το ποσοστό αυτό είναι επαρκές και δίκαιο ή αν αποτελεί κατάφωρη αδικία για τους κατόχους των πνευματικών δικαιωμάτων (τις μπάντες και τους παραγωγούς δηλαδή), καλό είναι να αναλογιστούμε ότι και στις εποχές που οι δισκογραφικές εταιρίες μεσουρανούσαν, κάπου εκεί κυμαίνονταν τα ποσοστά που αποδίδονταν σε καλλιτέχνες και μπάντες, αν και δεν πρέπει να ξεχνάμε βεβαίως ότι η παραγωγή και η διακίνηση του φυσικού φορμά (βινύλιο, CD κλπ) είχε (και εξακολουθεί να έχει) πολλαπλάσιο κόστος από ένα MP3 αρχείο...
Το θέμα βεβαίως εδώ δεν περιορίζεται μόνο στη μουσική βιομηχανία, η οποία φαίνεται ότι επιτέλους βάζει μια τάξη στα εσωτερικά και κυρίως στα οικονομικά της, αλλά αφορά φυσικά ολόκληρη τη βιομηχανία Περιεχομένου η οποία απ’ ότι φαίνεται βρίσκεται σ’ ένα διαρκές αλισβερίσι με τους Internet service provider...

Οι Internet service provider και οι δημιουργοί Περιεχομένου έχουν μια σχέση απόλυτης εξάρτησης, μόνο που οι πρώτοι αμείβονται για τις υπηρεσίες τους, ενώ οι δεύτεροι όχι. Οι βιομηχανία Περιεχομένου σαφώς θέλει τους παρόχους internet συμμάχους της στον αγώνα καταπολέμησης της πειρατείας, την ίδια στιγμή που οι providers ακολουθούν εμπράκτως την τακτική του Πόντιου Πιλάτου: νίπτουν τας χείρας τους και εξακολουθούν να σφυρίζουν αδιάφορα, προσπαθώντας να μείνουν με νύχια και με δόντια έξω από το παιχνίδι της αστυνόμευσης του περιεχομένου που διακινείται μέσα από τις υπηρεσίες που παρέχουν. Οι εκάστοτε νομοθεσίες όμως περί ευθύνης των παρόχων είναι αυτές που ‘διευκολύνουν’ τους έχοντες το Περιεχόμενο να στραφούν νομικά εναντίον των παρόχων και να τους αναγκάσουν να ελέγξουν (για την ακρίβεια να αστυνομεύσουν) και την παροχή του περιεχομένου. Οι ζυμώσεις που εξακολουθούν να λαμβάνουν χώρα, έχουν δημιουργήσει ως κυρίαρχη τάση την είσπραξη ενός γενικότερου κομίστρου από τους provider το οποίο θα αποδίδεται στους κατόχους του Περιεχομένου και των πνευματικών δικαιωμάτων αυτού. Πως θα γίνει αυτό; Απλά (φαινομενικά): αν παραδείγματος χάριν πληρώνουμε 25 ευρώ για μια σύνδεση στο internet, μπορούμε να πληρώνουμε 10 ευρώ παραπάνω και να έχουμε ελεύθερη και κυρίως νόμιμη πρόσβαση σε κάθε Περιεχόμενο ώστε να λυθεί έτσι μια και καλή το πρόβλημα. Βεβαίως εδώ τα πράγματα δεν είναι όπως στη μουσική, καθώς το παιχνίδι είναι πιο ανοικτό, άρα ποιος θα αναλάβει να αποδίδει τα ποσοστά Περιεχομένου και με ποιό τρόπο. Μην ξεχνάτε ότι στο μουσικό ‘χωράφι’ η Apple μπήκε σε μια αντίστοιχη διαδικασία διότι είχε δημιουργήσει εξαρχής το ίδιο το μέσο (βλέπε iPod) κι εν συνεχεία όλο το πράγμα λειτούργησε win – win και για το hardware και για το software μέσω του γνωστού on line μουσικού της καταστήματος...

Συνοψίζοντας λοιπόν, δεν γνωρίζω τι ακριβώς θα γίνει με το ευρύτερο Περιεχόμενο, αλλά όσον αφορά τη Μουσική είναι γεγονός ότι μετά την ασυδοσία που ακολούθησε τη μετάβαση από το υπερτιμολογημένο μουσικό προϊόν από τις δισκογραφικές – κολοσσούς, στο άλλο άκρο του δωρεάν / παράνομου download από τα γνωστά ‘πειρατικά’ site, ο κόσμος κι ειδικά οι νέοι έχουν αρχίσει να συνειδητοποιούν ότι το μουσικό προϊόν είναι κάτι που πρέπει να πληρώσεις για να το αποκτήσεις και όχι να το ‘κλέψεις’...
Αυτό είναι μια σημαντική αρχή που αναμφίβολα θα ωφελήσει ολόκληρη την ευρύτερη μουσική βιομηχανία, ενώ το μόνο βέβαιο είναι ότι θα βρεθούν αργά ή γρήγορα και οι αντίστοιχες πλατφόρμες για το σύνολο του Περιεχομένου. Για να δούμε...