Αυτό ακριβώς («κάτι πρέπει να γίνει....») ακούω ολοένα και συχνότερα εκεί έξω απ’ όλους τους εκπροσώπους και τους επαγγελματίες της αγοράς, καθώς η κρίση και το αβέβαιο μέλλον έχει επηρεάσει δραστικά όλους τους κλάδους της αγοράς μας. Και μπορεί οι αφετηρίες και οι παράγοντες δημιουργίας και διόγκωσης των προβλημάτων να είναι διαφορετικοί, όμως ο παρονομαστής είναι κοινός. Και είναι και αυτή η νομοτελειακή συνέπεια της κρίσης που λειτουργεί ως μεγεθυντικός φακός πάνω από τα προβλήματα τα οποία λες και συνωστίζονταν τόσο χρόνια περιμένοντας υπομονετικά για να χτυπήσουν τώρα την πόρτα όλα μαζί, συγχρονισμένα...

Κι εξηγούμαι: Το τελευταίο διάστημα κάνω πολλές επαφές για την  έκθεση Music World Expo (Ζάππειο στις 20-22 Μαίου) με πολλούς από τους μεγάλους και μικρότερους παράγοντες της εγχώριας αγοράς του εμπορίου και της μεταπώλησης μουσικού, ηχητικού, φωτιστικού και συναφούς εξοπλισμού και διαπιστώνω κοινά προβλήματα στον τομέα του εμπορίου που είναι τα εξής (γνωστά): 1) o Thomann (και ο κάθε Thomann της αλλοδαπής) που αποτελεί το βασικό ημερήσιο δείκτη τιμών ‘του χρηματιστηρίου’ της ευρύτερης αγοράς, 2) οι κατασκευαστές που κοιτούν αποκλειστικά την τσέπη τους πριονίζοντας όμως επί της ουσίας το κλαδί πάνω στο οποίο κάθονται, αφού στο βωμό των μαζικών πωλήσεων δημιουργούν κολοσσιαία μονοπωλιακά e-shop και ουσιαστικά αδιαφορούν για τους αντιπροσώπους τους, 3) το τρελό πάρτυ με το ΦΠΑ που έχει στηθεί από διάφορα μαγαζιά μεταπώλησης εξοπλισμού στη χώρα μας, αφού το να αγοράσεις και εν συνεχεία να μεταπωλήσεις προϊόντα από το (κάθε) e-shop της αλλοδαπής έχοντας καρπωθεί το ΦΠΑ που αντιστοιχεί με εξτρά ποσοστό κέρδους 23% είναι αφενός μεν παράνομο, αφετέρου δε αναμένεται να ωθήσει πολλούς από τους αντιπροσώπους να ξανασκεφτούν το αν αξίζει τελικά τον κόπο να έχουν ‘δίκτυο’ ή όχι και να πάνε σε απευθείας πωλήσεις...
... και 4) η απαισιοδοξία που διογκώνει κι άλλο την εσωστρέφεια όλων μας, με τον καθένα να κλείνεται στο καβούκι του έχοντας αποκόψει ακόμα και νοερώς οποιαδήποτε μαζική πρωτοβουλία αντίδρασης...
Φανταστείτε λοιπόν να έχετε αντιπροσωπεύσεις, να δίνετε καθημερινές μάχες με τους κατασκευαστές σας και τα ξένα e-shop κολοσσούς για να κρατήσετε την τιμή των προϊόντων σας σε ανταγωνιστικά επίπεδα προκειμένου να εξασφαλίσετε ένα ικανό (για τα νέα σημερινά δεδομένα) ποσοστό κέρδους στους μεταπωλητές σας και αυτοί οι τελευταίοι να σας παρακάμπτουν κατ’ εξακολούθηση αγοράζοντας από ξένα e-shop και κομπάζοντας παράλληλα πως ανακάλυψαν το κόλπο grosso με το ΦΠΑ.

Αντιλαμβάνομαι βεβαίως την αγωνία και την πτώση τζίρου των απλών dealer και μεταπωλητών, όμως το να καταφεύγουν αρκετοί στις παραπάνω τακτικές που περιέγραψα σίγουρα δεν είναι η λύση που θα τους εξασφαλίσει τη μακροημέρευση... 
Αυτό που χρειάζεται λοιπόν είναι εξωστρέφεια και επικοινωνία με τον τελικό καταναλωτή, είτε μιλάμε για consumer είτε για αμιγώς b2b περιβάλλον. Επικοινωνία που να βροντοφωνάζει ότι οι τιμές των προϊόντων στα μέρη μας είναι πλέον ιδιαίτερα ανταγωνιστές με τα γνωστά ηλεκτρονικά cyberstore της αλλοδαπής και ότι η σημαία όλων μας είναι η υποστήριξη του πελάτη. Αυτό βεβαίως χρειάζεται δουλειά και υπομονή και δεν ξέρω ποιος διαθέτει πλέον, όμως είναι ο μόνος δρόμος...
Αντίστοιχα δύσκολα είναι τα πράγματα και στο κομμάτι των υπηρεσιών. Πολλοί φίλοι και συνάδελφοι, χρόνια επαγγελματίες του ήχου και του φωτισμού ήδη ψάχνονται επαγγελματικά και σε άλλες χώρες, εκτός Ελλάδας και είναι αποφασισμένοι αν βρούν κάτι αξιοπρεπές να τα μαζέψουν και να φύγουν. Η προχθεσινή επίσκεψή μου στη συναυλία του Μιχάλη Χατζηγιάννη στο Tae Kwo Do, με έφερε ξανά αντιμέτωπο με τα παράπονα πολλών συναδέλφων για το πόσο δύσκολη είναι πλέον η κατάσταση για όλους και για το πόσο κρίσιμο είναι να υπάρξει μια συντονισμένη προσπάθεια απ’ όλους. Κι όταν λέω απ’ όλους εννοώ τους πάντες. Ολους όσους εμπλέκονται ενεργά στην εγχώρια (ο θεός να την κάνει) βιομηχανία του Live, από τον καλλιτέχνη, τους μουσικούς και τους παραγωγούς, έως τις rental εταιρίες, τους free lancer χειριστές, τους τεχνικούς και γενικότερα όλους τους εργαζόμενους σ’ ένα Live event…
Το σαφές πλεονέκτημα έχει να κάνει με την περιορισμένη έκταση αυτής της αγοράς, γεγονός που βοηθάει στο συντονισμό και την επικοινωνία. Το μεγάλο μειονέκτημα έχει να κάνει με την έλλειψη κοινωνικής συνοχής που μας διακρίνει ως λαό και με το υπερφίαλο εγώ μας...
Το μόνο βέβαιο πάντως είναι ότι είναι ώρα για δράση και όχι για γκρίνια και παράπονα. Και μάλιστα για δράση ατομική και συνάμα ομαδική. Οσο μένουμε απαθείς τα πράγματα θα χειροτερεύουν. Ειδικά ο Live τομέας έχει μια μοναδική ευκαιρία αναδίπλωσης και ουσιαστικής αλλαγής, αφού είναι ο μόνος που ουσιαστικά ευνοήθηκε από το νέο τοπίο που έχει ήδη δημιουργηθεί στην παγκόσμια μουσική σκηνή με την κρίση στη δισκογραφία και το παράνομο download.
«Κάτι πρέπει να γίνει» λοιπόν και καλό είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι «εμείς πρέπει να το κάνουμε...»