Το ΣΤΑΖΟΕ (Σωματείο Τεχνικών Απασχολούμενων σε Ζωντανές Οπτικοακουστικές Εγκαταστάσεις) είναι κοινό μυστικό ότι τον τελευταίο ένα – ενάμισι χρόνο βρίσκεται σε φάση αφασίας, κοινώς σε ‘κώμα’ (ελπίζω όχι σε αποσύνθεση)...Κι επειδή είχα καιρό να επισκεφθώ το δικτυακό τόπο του ΣΤΑΖΟΕ (www.stazoe.gr), το οξύμωρο σχήμα έχει να κάνει με το τελευταίο αναρτημένο κείμενο – ανακοίνωση στην κεντρική σελίδα του site, που αναφέρεται στην απεργία της 1ης Ιουνίου 2009 με τον εξής τίτλο: «Η Μέρα που σταματήσαμε να είμαστε Αόρατοι...». Ε, από εκείνη την ημέρα που γίναμε… Ορατοί, ως δια μαγείας έγινε Αόρατο το ίδιο το Σωματείο. Εξαφανίστηκε. Λες και αυτό ήταν το μεγάλο του στοίχημα, ο αυτοσκοπός και η Ιθάκη του: να απεργήσει όσο πιο οργανωμένα και μαζικά μπορούσε για μια και μόνο μέρα και μετά να αποσυρθεί σαν να έχει ολοκληρώσει περήφανα το έργο του...
Ο λόγος που καταπιάνομαι με το ΣΤΑΖΟΕ αυτή τη Δευτέρα, οφείλεται κυρίως στις παρακινήσεις και τις ερωτήσεις κάποιων συναδέλφων και φίλων μέσω e-mail, fb κλπ οι οποίοι αναρωτιούνται τι γίνεται με το σωματείο. Υπάρχει; Είναι ενεργό; Συνεχίζει να υφίσταται; Ας ξεκαθαρίσουμε όμως λίγο τα πράγματα, προσπαθώντας να δούμε τι έφταιξε (κάνοντας εκτός από κριτική και την απαραίτητη αυτοκριτική) και το πράγμα ‘δε δούλεψε’ και κυρίως ας εστιάσουμε στο ζητούμενο, δηλαδή στο αν υπάρχει κάποια προοπτική να ενεργοποιηθεί ξανά…
Και ας ξεκινήσουμε από τον αμείλικτο φυσικό νόμο που λέει πως «ότι δεν χρειάζεται, αποδυναμώνεται, ατροφεί και εξαφανίζεται...». Αν υποθέσουμε λοιπόν ότι όλο αυτό δεν χρειαζόταν, τότε λειτούργησε ο νόμος της φύσης και σωστά έχει ατονήσει το σωματείο και ακόμα πιο σωστά σε λίγο καιρό ίσως πάψει να υφίσταται και τυπικά.
Είναι όμως έτσι; Τελικά χρειάζεται ή όχι ένα τέτοιο σωματείο στα μέρη μας; Ενα σωματείο που περιλαμβάνει μια ευρύτατη γκάμα από εργασιακούς κλάδους που στην πλειονότητά τους δεν είναι κατοχυρωμένοι και άρα τυπικά δεν υφίστανται...
Η προφανής –νομίζω- απάντηση και για την οικονομία της συζήτησης (ή μάλλον για το συλλογισμό του υπογράφοντος αφού δεν πρόκειται για διάλογο) είναι ότι ΝΑΙ ένα τέτοιο σωματείο το έχει ανάγκη ο χώρος και η χώρα μας προκειμένου καταρχάς να αναγνωριστούν και να κατοχυρωθούν τα επαγγέλματα και οι ειδικότητες που περιλαμβάνει και οι οποίες αντιστοιχούν σε πολλούς ανθρώπους που εργάζονται στη νύχτα και τη μέρα και μάλιστα είναι οι ακρογωνιαίοι λίθοι του θεάματος. Από κει και πέρα οι δίκαιες και προφανείς διεκδικήσεις κυριολεκτικά δεν έχουν τελειωμό... Τι έφταιξε λοιπόν και το πράγμα έμεινε στάσιμο;
Τα αίτια για μένα είναι ξεκάθαρα. Το Σωματείο χαρακτηρίστηκε εξαρχής από υπέρμετρη εσωστρέφεια και λειτούργησε περισσότερο ως ‘λέσχη φίλων’ που συναντιούνταν περισσότερο για να θυμηθούν τα παλιά και λιγότερο για να προχωρήσουν όλοι μαζί μπροστά και να διεκδικήσουν ενεργά αυτά που δικαιούνται. Αυτό συνέβη διότι το ΣΤΑΟΕ ιδρύθηκε και ‘στελεχώθηκε’ κυρίως από ‘τιμής ένεκεν’ μέλη και αρκετούς... ‘πρώην’. Κοινώς, αρκετοί από τους ιδρυτές και τους βασικούς ‘πυλώνες’ του, είχαν σχεδόν ολοκληρώσει τον κύκλο τους στην πιάτσα και προσέξτε δεν το αναφέρω αυτό με ηλικιακά κριτήρια, αλλά με κριτήρια διάθεσης, όρεξης, ενέργειας, αλλά και αντικειμένου αυτού καθ’ αυτού. Και για να εξηγούμαι, δεν έχω την παραμικρή πρόθεση να κακίσω αυτούς τους ανθρώπους στους οποίους άλλωστε ανήκω κι εγώ. Η όλη αναφορά γίνεται για να καταλήξω στο προφανές: ότι όλοι αυτοί «οι παλιοί» στους οποίους αναφέρθηκα, έκαναν την αρχή για να μπούν οι νέοι, διψασμένοι (υποτίθεται) και άκρως ενεργοί επαγγελματικά. Τι ακριβώς εννοώ; Οτι πολύ απλά, ξεκινώντας από την αφεντιά μου, αρκετοί από τα –αρχικά κυρίως- μέλη είτε βγάζουν από αλλού πλέον το ψωμί τους (έστω και από παρεμφερείς χώρους, όπως εμπόριο, υπηρεσίες κλπ), είτε παρότι free lancers έχουν ιδιαίτερα εξαρτημένη σχέση εργασίας, είτε ευρισκόμενοι προς τα τέλη της ενεργούς καριέρας τους, μπήκαν στο σωματείο με πραγματικά τιμής ένεκεν διάθεση προκειμένου να στηρίξουν όσο μπορούν, ώστε τα πράγματα να γίνουν καλύτερα όχι τόσο για τους ίδιους, αλλά για τις νέες γενιές που ακολουθούν... Που είναι όμως οι νέες γενιές;
Παρότι λοιπόν φαίνεται να τα... χώνω στους... ‘τιμής ένεκεν’ και τους ‘παλιούς’ (βάζοντας και την αφεντιά μου σ’ αυτή την κατηγορία, αφού τα τελευταία 13 χρόνια βγάζω το ψωμί μου κυρίως ως συντάκτης – δημοσιογράφος ειδικού τύπου και λιγότερο ως ηχολήπτης – τεχνικός), το πραγματικό πρόβλημα του σωματείου θεωρώ ότι πρέπει να αναζητηθεί στη μικρή συμμετοχή των νεότερων επαγγελματιών του ήχου, του φωτισμού και της εικόνας.
Συμφωνώ ότι στις σημερινές εποχές τα σωματεία, οι σύλλογοι και τα κλειστά συνδικαλιστικά club δεν διάγουν και τις καλύτερες ημέρες τους, ενώ αυτά του δημοσίου τομέα ευθύνονται διαχρονικά όσο σχεδόν και οι πολιτικοί για την παρούσα δύσκολη κατάσταση της χώρας, εν τούτοις ο ΣΤΑΖΟΕ μπορεί να αποτελέσει ένα πραγματικά ‘χρήσιμο εργαλείο’ αρκεί να στηριχθεί μαζικά, να εγγραφούν, να συμμετάσχουν και να κινητοποιηθούν ενεργά ΟΛΟΙ οι νέοι επαγγελματίες του χώρου και να μην τα περιμένουν όλα με απάθεια από τους παλαιότερους που καλώς ή κακώς μπήκαν μπροστάρηδες. Η λύση λοιπόν είναι να ενεργοποιηθεί ξανά το σωματείο, να επικοινωνηθεί, να υπάρξει μαζική εισροή νέων μελών (δεν δέχομαι ότι ασχολούμαστε μόλις 300 άνθρωποι με τα οπτικοακουστικά και τα φωτιστικά στην Ελλάδα, εκτός αν οι υπόλοιποι το κάνουν για χόμπυ) και εν συνεχεία να δοθεί η σκυτάλη στους νεότερους και ενεργούς και να υπάρξει ένα κράμα εμπειρίας και ενθουσιασμού στο προεδρείο και κυρίως τα μέλη του...
Στο εξωτερικό όσοι έχετε βγεί για συναυλίες θα έχετε δει ισχυρά union εργαζομένων αλλά και ξεκάθαρες σχέσεις με τις rental (και όχι μόνο) επιχειρήσεις του χώρου...
Οπως αντιλαμβάνεστε είναι πολλά αυτά που μπορούν να γραφτούν και να ειπωθούν για το ΣΤΑΖΟΕ και την ευρύτερη αγορά μας γενικώς. Η ουσία για το δύσκολο 2011 είναι να επαναλειτουργήσει το σωματείο, ειδικά τώρα που ιδρύθηκε και το αντίστοιχο σωματείο βορείου Ελλάδας...
Το aLive πάντως είναι εδώ για να επικοινωνήσει, να στηρίξει και να συμμετάσχει σε οποιαδήποτε ενέργεια προς αυτή την κατεύθυνση...
Ευπρόσδεκτες όλες οι απόψεις – προτάσεις – αντιρρήσεις ή ενστάσεις με το παρών κείμενο – αναφορά στο ΣΤΑΖΟΕ. Μπορείτε να τις στείλτε με e-mail, αλλά και να τις κοινοποιήσετε στο κάτω τμήμα του παρόντος άρθρου (κάνετε τη σχετική εγγραφή ΕΔΩ για να σας επιτραπεί η πρόσβαση) έως ότου λειτουργήσει το forum του aLive που ετοιμάζεται...
Η άποψή σου μπορεί να ενδιαφέρει περισσότερους απ’ όσους φαντάζεσαι. Γι’ αυτό μην την κρατάς για τον εαυτό σου. Μοιράσου τη μαζί μας μέσω της συγκεκριμένης στήλης. Περιμένουμε ενυπόγραφες γνώμες, σχόλια και απόψεις σχετικές με το αντικείμενο του aLive (επαγγελματικός ήχος, φωτισμός, εικόνα, μουσική τεχνολογία, djing κλπ), στο e-mail: alive@alive.gr. Ιδανική συνοδεία στο κείμενο που θα μας στείλετε θα ήταν μια φωτογραφία (είτε δική σας, είτε σχετική με το θέμα στο οποίο αναφέρεστε…)
ΣΤΑΖΟΕ – Θα συνέλθει από το κώμα;
5 comments
-
Comment Link
Κυριακή, 03 Απρίλιος 2011 11:15
posted by
kostas vamvoukas
αγαπητέ βασίλη
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε.
έχεις δίκιο να γράφεις όλα αυτά που γράφεις γιατί έτσι κι αλλιώς αυτά ακριβώς έχουν φανεί προς τα έξω σε σχέση με τήν δράση του σωματείου και δή του προεδρίου του.
Η αλήθεια είναι οτι δεν είμαστε καλοί στήν επικοινωνία σαν μονάδες αλλά και σαν σύνολο, οπότε και είναι δύσκολο να ξέρει κάποιος τι έχουμε κάνει αφού δεν τα έχουμε παρουσιάσει.
Η αλήθεια λοιπόν δεν είναι οτι την 1η Ιουλίου πέθανε το σωματείο όπως λές. Για ένα αρκετά μεγάλο διάστημα περίπου έξι μηνών έχω τήν εντύπωση οτι το προεδρείο του σωματίου ήταν πιο ενεργό απο οποιαδήποτε άλλη περίοδο της συνδικαλιστικής δράσης του επαγγέλματος μας. Μπήκε ένας πολύ σοβαρός ( ίσως πιο σοβαρός απο εμάς τους ίδιους ) στόχος , να κατανοήσουμε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ αλλά και να δώσουμε να καταλάβουν τα μέλη την εργασιακή συνθήκη του επαγγέλματός μας. Να κατανοήσουμε δηλαδή μετά απο περίπου 20 χρόνια οτι δεν είμαστε αυτοαπασχολούμενοι ( με όλες τις εργασιακές αδυναμίες που αυτό έχει απο πλευράς δικαιωμάτων ) αλλά υπάλληλοι εξαρτημένης εργασίας κάτω απο ειδικές συνθήκες ( εγω μας ονομάζω ναυτικούς της ξηράς για παράδειγμα)
Κατανοώντας αυτό βάλαμε σαν κύριο στόχο να προσπαθήσουμε απο τήν μία να πείσουμε τα μέλη να νοιώσουν εργαζόμενοι διεκδικώντας τα δικαιώματα του εργαζομένου και απο την άλλη τους εργοδότες, με απότερο στόχο να συντάξουμε επιτέλους μια συλλογική σύμβαση την οποία θα προσπαθούσαμε να προωθήσουμε.
Τα παραπάνω που περιγράφω έγιναν με αρκετό ζήλο για μερικούς μήνες ξοδεύοντας άπειρο χρόνο σε συναντήσεις με τεχνικούς κατ ιδίαν και σε ομάδες σε συναντήσεις με αρκετούς εταιριάρχες και σε ομάδες εργασίας για την σύνταξη μιας μορφής συλλογικής σύμβασης που θα εμπεριείχε όλες τις διαφορετικές ειδικότητες του πολύπλοκου επαγγέλματος μας.
Όλα τα παραπάνω που σου περιγράφω πήραν σχεδόν όλο το 2009.
Απο την μια κάποιες καλοκαιρινές περιοδίες απο την άλλη οι εκλογές του φθινοπώρου και στην συναίχεια η βήμα προς βήμα κατάρευση της οικονομικής κατάστασης στήν ελλάδα άρχισαν να μας βάζουν σιγά σιγά σε μια μορφής πάγο, που ναί τώρα πια μπορούν να σε κάνουν να πεις ότι το σωματείο πέθαν.
Αλλά πως μπορείς να διεκδικήσεις όλα αυτά που εμείς διεκδικούμε όταν κόβουν απο συνταξιούχους των 400 ευρώ μέρος της σύνταξής του ?
Όταν λοιπόν μεγάλο κομμάτι μας αισθάνεται κατα βάθος προνομοιούχο σε σχέση με την υπόλοιπη κοινωνία νοιώθοντας κάπως ενοχικά λουφάζεις για να δείς πιες θα είναι οι εξελίξεις σε όλη αυτήν την κατάσταση.
Προσωπική εκτίμηση τώρα πλέον είναι οτι δεν έχει καμία ανάγκη ο χώρος απο συνδικαλιστές του κώλου όπως εμάς αλλά απο γνήσιους επαναστάτες που θα καταφέρουν να αντρέψουν την απαράδεκτη κοινωνία μας και θα δώσουν στις επόμενες γενιές ελπίδα.
Οσο για τον μικρόκοσμό μας θα βρεί τήν άκρη του όπως το έκανε όλα αυτά τα χρόνια ακολουθώντας το ένστικτο του τυχοδιώκτη γιατι τέτοιοι είμαστε αυτοί που κάνουμε αυτή την δουλειά.
ΥΓ παρόλα αυτά που λέω παραπάνω θα χαρώ πάρα πολύ αν υπάρξουν νεώτεροι και με κάψα συνάδελφοι που νοιώθουν ότι όλα αυτά που λέω είναι ξεπερασμένα και με έργα σπρώξουν την κατάσταση παρακάτω κάπου που προφανώς εγώ δεν μπορώ να δώ πια.....
κώστας βάμβουκας
-
Comment Link
Κυριακή, 30 Ιανουάριος 2011 23:25
posted by
Brian Coon
Επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, και τελικά είμαστε πολύ φτωχοί σε αυτό το χώρο δεν θα προσπαθήσω να εξηγήσω τους (κατ'εμέ) λόγους της κατάντιας της μέχρι τώρα προσπάθειας μας...
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε.
Περιμένω όμως να δώ όσους περισσότερους γίνεται τον επόμενο μήνα στο γραφείο μας στις ανοιχτές συζητήσεις, μήπως και τελικά φανεί λίγο φως για να μας κάνει να συνεχίσουμε την προσπάθεια για κάτι καλύτερο...
Αν δεν υπάρχει συμμετοχή, νομίζω πως όλοι αντιλαμβάνεστε τι θα σημαίνει αυτο.Η ελπίδα πάντως, πεθαίνει τελευταία...
-
Comment Link
Τρίτη, 11 Ιανουάριος 2011 20:17
posted by
Vasilis Ladonikolas
Αγαπητέ Κώστα καλησπέρα,
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε.
Καταρχάς δε χρειάζεται να ζητάς συγγνώμη για το ύφος σου το οποίο μια χαρά κόσμιο είναι, άσε που εκφράζει και τον Κώστα που ξέρω (έστω και αν σε γνωρίζω λίγο, αφού δεν έχει τύχει να συνυπάρξουμε εκτενώς μέσα από τη δουλειά, καθώς εκεί πιστεύω ότι χτίζονται οι σχέσεις...).
Συμφωνώ με όλα όσα γράφεις παρότι δεν γνωρίζω αρκετά από τα παρασκήνια του ΣTAZOE (αναφέρομαι στους ΑΛΕΞΗπτωτιστές κλπ). Ούτε με τα σωματεία έχω κανένα θέμα, αντίθετα με τους επαγγελματίες (και πί της ουσίας πλήρως ανεπάγγελτους) εργατοπατέρες έχω και μάλιστα μεγάλο (όπως προφανώς κι εσύ).
Επίσης δεν έχω θέμα με τους 'παλιούς' και τους 'τιμής ένεκεν' όχι μόνο γιατί κι εγώ σ' αυτούς θεωρώ ότι ανήκω (αν και υπάρχουν και παλαιότεροι από μας), αλλά έχω θέμα με τον ουσιαστικό μαρασμό του ΣΤΑΖΟΕ ανεξαρτήτως στο που οφείλεται, ανεξαρτήτως κι αν ξενέρωνα στις τελευταίες μαζώξεις από κάποιους που θέλανε να του δώσουν τον αποκλειστικό ρόλο του μαντρόσκυλου πρός κάθε λογής αφεντικά από τα οποία τα έπαιρναν μαύρα γι' αυτό δεν υπήρχε και καμία πιστοποίηση οφειλών.
Αν το ΣΤΑΖΟΕ έχει ήδη πεθάνει, όπως λές, δε νομίζω ότι θα ξαναγίνει άλλο σωματείο (ούτε καν προσπάθεια δημιουργίας σωματείου) διότι εκτός των άλλων διακόπτετει ο συνδετικός ιστορικός κρίκος μεταξύ των εργαζομένων στο χώρο. Θεωρώ βέβαιο ότι οι πιο παλαιοί (καλή ώρα όπως εσύ ή εγώ και πόσο μάλλον οι ακόμα μεγαλύτεροι) δεν θα ασχοληθούν ποτέ ξανά, ενώ οι νεότεροι αποδεικνύονται (εκ της δεδομένης απουσίας τους) μάλλον ανεπαρκείς...
Αν ωστόσο το ΣΤΑΖΟΕ δεν έχει πεθάνει, αλλά χαροπαλεύει, τότε ίσως αξίζει της ευκαιρίας για ένα τελευταίο Ηλεκτροσόκ, δηλαδή μια μάζωξη προκειμένου να διευρυνηθούν - ετκιμηθούν οι πιθανότητες ολικής επαναφοράς του ή η τέλεση ενός τυπικού τελευταίου μνημόσυνου και εν συνεχεία ο καθείς εξ ημών να πορευθεί κατά το δοκούν...
Αλλιώς, ας εναρμονιστούμε πλήρως με τα σημεία των καιρών, κοινώς ας κρατήσουμε ως ανάμνηση την ομάδα στο fb για να λέμε καμιά παπαριά που είναι και πιο εύκολο και δεν απαιτεί συνελέυσεις, τρέξιμο, προσπάθεια και αγώνα κλπ...
-
Comment Link
Τρίτη, 11 Ιανουάριος 2011 16:34
posted by
Kostas Sotiriou
Φίλε και αγαπητέ συνάδελφε Βασίλη
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε.
οπως κάθε μέρα έτσι και σήμερα μαζί με τον πρωινό καφέ , βρέθηκα να διαβάζω άρθρα στο διαδίκτυο . Το μάτι μου έπεσε σε ένα δικό σου άρθρο που αφορούσε το "σωματείο " μας. Γιατί "μας" είναι ή μάλλον ήταν. Όπως αναφέρεις στο άρθρο σου η σελίδα του σωματείου έχει μείνει στη δημοσίευση της 1ης Ιουνίου 2009 με τον εξής τίτλο: «Η Μέρα που σταματήσαμε να είμαστε Αόρατοι...». Όμως ο σωστός τίτλος θα έπρεπε να ήταν "Η μέρα που πέθανε το "ΣΤΑΖΟΕ". Ναι είναι πικρό το ξέρω . Αλλά είναι και η μεγάλη αλήθεια.
Για να δούμε λοιπόν τι είναι κατ αρχάς το Σωματείο .
Το σωματείο είναι η πρωταρχική μορφή οργάνωσης των εργαζόμενων. Μπορεί να περιλαμβάνει τους εργαζόμενους σε μια επιχείρηση, τους εργαζόμενους σε ένα κλάδο (π.χ. ναυτεργάτες) ή ακόμα ευρύτερες κατηγορίες (π.χ. δημόσιοι υπάλληλοι). Το σωματείο εκφράζει συμφέροντα εργαζόμενων που έχουν κάποιο ή κάποια κοινά χαρακτηριστικά στη δουλειά τους.
Όποιες και όσες κατακτήσεις είχαν οι εργαζόμενοι στο παρελθόν οφείλονται ακριβώς στην οργανωμένη δράση των σωματείων και σε τίποτα άλλο.
Αυτό που χρειάζονται σήμερα οι εργαζόμενοι είναι να βρίσκονται και να συζητούν, να βάζουν κάτω τα προβλήματά τους και να βρίσκουν τρόπους να διεκδικήσουν αποτελεσματικά τα δικαιώματά τους. Απέναντι στους εργοδότες και απέναντι στην άδικη πολλές φορές νομοθεσία. Ακριβώς επειδή έχουν να κάνουν με οργανωμένες και συλλογικές δομές (κυβέρνηση, ενώσεις εργοδοτών κλπ) δεν έχουν άλλη επιλογή από το να οργανωθούν και αυτοί αντίστοιχα. Μόνο έτσι έχουν πιθανότητες να αντιμετωπίσουν τα όπλα που διαθέτει ο αντίπαλος: απόλυση, μείωση μισθού, στέρηση δικαιωμάτων κλπ. Η μορφή λοιπόν της οργάνωσης αυτής είναι το σωματείο. Πρέπει να τονιστεί ότι ο ίδιος ο θεσμός δεν είναι σκάρτος επειδή τα τελευταία χρόνια βασιλεύουν οι εργατοπατέρες. Μόνο με τη μαζική συμμετοχή των εργαζόμενων μπορούν αυτοί να παραμεριστούν. Γιατί δυστυχώς γι αυτούς, κάθε φορά πρέπει να εκλέγονται.Και εκεί είναι και το ΜΕΓΑΛΟ πρόβλημα . Θέλω να μου πεις ποιός απ αυτούς που σε ρωτάν για το σωματείο ασχολήθηκε έστω και 3 λεπτά με αυτό. Θα σου απαντήσω εγώ . ΚΑΝΕΙΣ.
Άρα και κανένας δεν έχει δικαίωμα να κρίνει .
Ποιός ήρθε στις γενικές συνελεύσεις .
Ποιός προασπίστηκε τα δικαιώματα , πρώτα τα δικά του και μετά των συναδέλφων του.
Ποιός κράτησε την ποιότητα της δουλειάς μας σε ένα επίπεδο .
Ποιός ειν αυτός που εργάζεται σήμερα με το 1/5 του μεροκάματου με τη δικαιολογία της έλλειψης .
Είμαι οργισμένος και ζητώ συγνώμη γι αυτό αλλά δεν ανέχομαι ΑΛΕΞΗπτωτιστές (δεν είναι ορθογραφικό λάθος) στη δουλειά μας. Ξέρεις πολύ καλά οτι φτάσαμε ακόμα και στις μηνύσεις . Ντροπή μας το ξέρω.
Έχω σ αυτόν το χώρο συμπληρώσει 24 χρόνια εργασίας και θέλω να πιστεύω οτι θα συνεχίσω να υπάρχω . Δυστυχώς οι καταστάσεις (που υπεύθυνοι είμαστε εμείς και μόνο εμείς) έχουν οδηγήσει σε μαρασμό ένα επάγγελμα, που οι "τιμής ένεκεν" όπως λες κι εσύ , αγάπησαν και αγαπούν . Αυτοί είναι επαγγελματίες φίλε Βασίλη και όχι τυχαίοι που βρέθηκαν στο χώρο μόνο και μόνο επειδή είχε λεφτά και γνωριμίες . Αγάπησα πολύ το επάγγελμά μου και δεν θα το αφήσω στην τύχη του .
"Στα σίγουρα γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος,
αλλά για μεγαλύτερη σιγουριά: Το πιο ωραίο γέλιο ανήκει
στα προσωπάκια που φτιάχτηκαν από πίκρες και από
δάκρυα, από ξεφτίλες και στριμώγματα."
ΜΑΛΒΙΝΑ ΚΑΡΑΛΗ
Υ.Γ1. Είναι πολλά αυτά που θέλω να πω αλλά η οργή δεν μ αφήνει .
Υ.Γ 2 Συγνώμη και πάλι για το ύφος μου
--
Kostas Sotiriou
Sound Eng.
-
Comment Link
Τρίτη, 11 Ιανουάριος 2011 14:46
posted by
Vasilis Ladonikolas
Διευκρίνηση: Επειδή πολλοί με παίρνετε τηλ ή μου στέλντε e-mail μπορείτε ΕΔΩ να καταθέσετε τις απόψεις σας, ώστε να είναι και σε κοινή θέα...
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε.
Thanks
