Κάτι συμβαίνει με τη μουσική τελευταία ή απλά έχω αρχίσει και γερνάω; Και ok παραβλέπω τον τομέα της έμπνευσης και της ποιότητας (αφού κατά την ταπεινή μου γνώμη το επίπεδο έχει σχεδόν πιάσει πάτο, κάτι που εξηγείται και κοινονικο-πολιτικά) και στέκομαι στον πιο ‘τεχνικό’ τομέα της παραγωγής (ή μήπως τελικά αυτά τα δυο πάνε μαζί;). Φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι συμφωνείται με τη διαπίστωση ότι οι παραγωγές που γίνονταν κάποτε, απλά τέλειωσαν. Τα χρυσά χρόνια του στούντιο, των παραγωγών αναφοράς και των ψαγμένων ηχογραφήσεων (αναφέρομαι στα τέλη των 70s και τις αρχές των 80ς ακόμα και στα 90ς) πέρασαν ανεπιστρεπτί και πλέον όλοι έχουμε προσγειωθεί σε μια πιο fast food μουσική πραγματικότητα σε όλους τους τομείς. Σήμερα, που οι δισκογραφικές (όσες έχουν απομείνει) περνάνε διαρκή κρίση επιβίωσης, σήμερα που όλα σχεδόν γίνονται μέσω software, που τα pro tools κυριαρχούν μαζί με κάθε είδους DAWs στο βωμό των φθηνών και γρήγορων (οικιακών συνήθως) ηχογραφήσεων & παραγωγών, είναι βέβαιο ότι δεν πρόκειται να ξανακούσουμε παραγωγές αναφοράς, πλην ελαχίστων ίσως εξαιρέσεων.

Κι όμως, σήμερα που το στούντιο μοιάζει να στερείται όχι μόνο budget, αλλά και έμπνευσης και δημιουργικότητας, εν τούτοις η ποιότητα των Live μοιάζει να έχει βελτιωθεί. Αυτό οφείλεται σε πολλούς λόγους, όπως για παράδειγμα ότι έχει εξελιχθεί η τεχνολογία στο Live (in ear, personal μόνιτορ συστήματα, line array, ψηφιακά μίξερ, καλύτερα εφέ, αναρίθμητα plug in και off line editors στις ψηφιακές), ενώ και οι μπάντες είναι ακόμα καλύτερες & δεμένες, διότι αναγκαστικά δίνουν περισσότερα Live μαζί, προκειμένου να εξασφαλίσουν τον επιούσιο, αφού τα κέρδη από τη δισκογραφία είναι ολοένα και πιο πενιχρά.
Να διευκρινίσω εδώ, ότι τις πλέον δυσάρεστες εντυπώσεις (κατά τη γνώμη μου, την αισθητική και τις προσδοκίες μου πάντα), τις εισπράττω από τις θεωρητικά μεγάλες παραγωγές που υπογράφουν τρανταχτά ονόματα (καλλιτεχνών και παραγωγών), αντιθέτως έχουμε περισσότερες πιθανότητες να βρούμε ακόμα μικρά διαμάντια σε θεωρητικά μικρές, home made, αλλά με μπόλικο μεράκι, ‘άγνωστες’ παραγωγές. Αφορμή για όλα αυτά με τα οποία καταπιάνομαι σήμερα, ήταν το φετινό ντεμπούτο άλμπουμ μιας νέας (super) μπάντας που περίμενα πως και πώς....

Το όνομά τους είναι Tired Pony και μουσικά είναι ένα από τα καλύτερα πράγματα που άκουσα φέτος. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα νέο super group που έχει στηθεί από τον Gary Lightbody των Snow Patrol και στο οποίο συμμετέχουν μεταξύ άλλων και οι Peter Buck, Scott McCaughey (REM), Richard Colburn (Belle & Sebastian), Ian Archer, Tom Smith (Editors) και άλλοι πολλοί, ήδη καταξιωμένοι μουσικοί. Το άλμπουμ διαθέτει ένα διακριτικό ‘καντρίζων’ ύφος και μοιάζει να αποτελεί τη σπαρακτική ανάγκη του Gary Lightbody να εξαγνιστεί μουσικά από το καλο-λουστραρισμένο και σοφά (στα όρια του κουραστικού) σμιλευμένο συνθετικό ύφος της μπάντας του, των Snow Patrol. Το άλμπουμ των Tired Pony που έχει τίτλο «The place we run from» (άραγε το εμπνεύστηκαν από την Ελλάδα του σήμερα;) ηχογραφήθηκε στο Πόρτλαντ (του Ορεγκον) των ΗΠΑ και την παραγωγή υπογράφει ο ‘πολύς’ Garret "Jacknife" Lee, ένας άνθρωπος με τεράστιες περγαμηνές καθώς έχει διατελέσει παραγωγός των U2, REM, Snow Patrol, Editors, Bloc Party, The Hives, Weezer κλπ. Αρκετά από τα τραγούδια του άλμπουμ ανέβηκαν γρήγορα στο site των Tired Pony και πρόσεξα κάποια συμπαθητικά στοιχεία στην παραγωγή αλλά μέχρις εκεί. Τον Ιούλιο η μπάντα έδωσε την παρθενική της συναυλία στο Forum του Λονδίνου και οι Tired Pony την ανέβασαν στο site τους (ενώ φιλοξενήθηκε και σε άλλα site, για όσους ενδιαφέρεστε το link είναι ΕΔΩ), και όπως αντιλαμβάνεστε την εν λόγω συναυλία την έχω εμπεδώσει αρκετά καλά αφού την έχω δει δεκάδες φορές...

Φυσικά προσπάθησα να βρώ το cd τους στην Ελλάδα και όταν διαπίστωσα ότι ματαιοπονώ, το πήρα μέσω Amazon και αμέσως το έβαλα στο Hi-Fi σύστημά μου για να απογοητευτώ μονομιάς από την μέτρια παραγωγή, το φτωχό άκουσμα, ακόμα και την ‘κρατημένη’ ενορχήστρωση, καθώς αυτό που ακούω στο Live είναι δέκα φορές πιο γεμάτο, πιο πραγματικό και κυρίως πιο φυσικό. Και όλα αυτά όταν κάτω από το δίσκο βρίσκεται φαρδιά – πλατιά η υπογραφή του Jacknife Lee. Αντίθετα, το μάλλον μετρίως προσεγμένο Live τους είναι ως αποτέλεσμα δυο φορές καλύτερο, πιο άμεσο, πιο ζωντανό και κυρίως πιο ‘άρτιο’, παρά τα αρκετά του λαθάκια στο ρεμίξ του OB van...  

Πως γίνεται λοιπόν και η ‘πρόχειρη’ συναυλία – παρουσίαση του δίσκου ενός γκρούπ είναι καλύτερη από το ίδιο το άλμπουμ και την ‘προσεγμένη’ του παραγωγή; Μήπως είναι ένα καθαρά τυχαίο γεγονός, ή μήπως τα στούντιο στάνταρ έχουν πέσει και τα αντίστοιχα τα στάνταρ του Live έχουν ανέβει με αποτέλεσμα να έχουμε ενδιαφέρουσες Live παρουσίες και μέτριες δισκογραφικά δουλειές; Μήπως τελικά όλα είναι θέμα budget; Αραγε θα ξανακούσουμε πραγματικά σοβαρές στούντιο παραγωγές ή μήπως η γενιά του iPod δεν τις χρειάζεται πλέον; Αλλωστε με δεδομένο ότι ελάχιστοι πια ακούνε μουσική μέσω ενός καλού hi-fi συστήματος και όλοι ακούνε από in ear ακουστικά των πέντε ευρώ, μήπως είναι όντως περιττή πολυτέλεια η αρτιότητα ενός ηχογραφήματος και μιας παραγωγής;
Για σκεφτείτε το; Περιμένω τις απόψεις σας εδώ: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε.

ΥΓ. Ωστόσο, ρίξτε ένα αυτί στους Tired Pony, διότι όντως κυκλοφόρησαν ένα απ’ τα καλύτερα φετινά άλμπουμ («The place we run from»)...