Οτι και να γραφτεί για το Νίκο Παπάζογλου είναι λίγο. Ο άνθρωπος που μας έκανε τις γενιές όσων μεγάλωσαν με ηλεκτρικές κιθάρες να ανακαλύψουν και να θαυμάσουν το μπουζούκι και τη αυθεντική ρεμπέτικη αισθητική. Ο άνθρωπος που όργωνε απ’ άκρη σ’ άκρη την Ελλάδα για συναυλίες τότε που τα Live δεν ήταν μόδα, αλλά πραγματική ανάγκη έκφρασης κι επικοινωνίας με ένα πραγματικό ετερόκλητο κοινό, καθώς από κάτω βρίσκονταν ρεμπέτες, λαικοί, ροκάδες, έντεχνοι και όσοι αντιλαμβάνονταν την υψηλή αισθητική και την απουσία συνόρων στη μουσική.
Ο Νίκος Παπάζογλου δεν υπάρχει πιά, καθώς χθες έχασε οριστικά τη μάχη με την επάρατο, φεύγοντας από τη ζωή στα 63 του χρόνια και κάνοντας τον πνευματικό και μουσικό μας κόσμο ακόμα φτωχότερο, σε εποχές που έχουμε περισσότερο από ποτέ ανάγκη τους άδολους και αυθεντικούς ανθρώπους του πνεύματος και της μουσικής, για να ηγηθούν της επόμενης ημέρας στον τόπο, καθώς οι υπάρχοντες πολιτικοί είναι πλέον οριστικά βέβαιο ότι δεν μπορούν να ηγηθούν μιας τέτοιας προσπάθειας...

Καλό του ταξίδι...