Ηταν Δεκέμβριος του 1970 όταν ο Πολ Μακάρτνεϊ με αγωγή, ζήτησε οριστικά τη διάλυση των θρυλικών Beatles, και έτσι το άλμπουμ Let it Be που είχε κυκλοφορήσει μόλις μερικούς μήνες πριν, έμελλε να είναι ο τελευταίος δίσκος των Fab four.
Παρόλο που από τότε έως σήμερα έχουν ήδη περάσει 50 χρόνια, εντούτοις η μουσική, η κουλτούρα και η ποπ αισθητική των Σκαθαριών παραμένουν ακόμα αναλλοίωτες και άφθαρτες από το χρόνο. Οι Beatles, άλλαξαν τον τρόπο που οι άνθρωποι άκουγαν μουσική, αποτελώντας το σύμβολο μιας ολόκληρης γενιάς, ενώ παράλληλα καθόρισαν την ποπ κουλτούρα της εποχής μας. Γι’ αυτό άλλωστε η μουσική τους συμπεριλαμβάνεται στα σημαντικότερα γεγονότα που σημάδεψαν ανεξίτηλα τον 20o αιώνα.
Τhe Beatles Live Tribute Band – Let it Be Tour 2020
Με αφορμή λοιπόν τη συμπλήρωση μισού αιώνα χωρίς τους Beatles, η Ελληνική αφιερωματική μπάντα «Τhe Beatles Live Tribute Band» (δημιουργήθηκε τον Νοέμβριο του 2002 από το ντράμερ Νίκο Μαρκάκη και μια παρέα καλών φίλων, επαγγελματιών μουσικών και φυσικά άρρωστων Μπητλόβιων, όπως και η αφεντιά μου, που σχεδόν από τη δημιουργία αυτής της μπάντας βρίσκεται πίσω από την κονσόλα του ήχου και ενίοτε πίσω από το booking των live τους), αποφάσισε να περιοδεύσει επιλεκτικά σε φεστιβάλ και μουσικές σκηνές σε όλη την Ελλάδα και να παρουσιάσει ένα μουσικό αφιέρωμα στη δημοφιλέστερη μουσική μπάντα όλων των εποχών (όχι εύκολο εγχείρημα αν αναλογιστεί κανείς ότι η μπάντα είναι 10μελής και 14μελής όταν προστεθεί και το κουαρτέτο εγχόρδων). Η αρχή για φέτος έγινε με sold out live στο πάντα φιλόξενο Κύτταρο και ακολούθησε το Live στο Δημοτικό Θέατρο Κεφαλλονιάς (σε παραγωγή της εταιρίας ΤΕΤΡΑΚΤΥΣ Πολιτισμός), που επίσης ήταν κατάμεστο και μάλιστα με απαιτητικό κοινό, αφού οι μισοί σχεδόν θεατές ήταν ‘μέλη’ της Αγγλικής κοινότητας του νησιού και πολλοί εξ’ αυτών είχαν ζήσει στην εφηβεία τους τον παροξυσμό της Beetlemania...
Το ευχάριστο στην Κεφαλλονιά ήταν ότι είχαμε μαζί και το κουαρτέτο εγχόρδων, προκειμένου να μπορέσουμε να αποτυπώσουμε όσο το δυνατόν πιο ρεαλιστικά γίνεται, κλασικά τραγούδια όπως τα Eleanor Rigby, Martha my dear, Something, Yesterday, Here comes the sun, The Long and winding road, I’am the walrus, Golden Slumbers (3λογία) κλπ
Think Remic…
Όταν έμαθα ότι θα έχουμε μαζί και το κουαρτέτο εγχόρδων, ήρθα σε επαφή με τη rental εταιρία του Οθωνα Κουταβά από το Ληξούρι (παρεμπιπτόντως ευχαριστώ τόσο τον ίδιο, όσο και το προσωπικό της εταιρίας του και συγκεκριμένα, τους Κώστα Κιόση και Νέστορα Κεχαγιά για την άψογη συνεργασία και βοήθεια) που θα ‘έστηνε’ τη συναυλία και αφού κανονίσαμε για όλα τα υπόλοιπα (ήχο, φως, visual), πληροφορήθηκα ότι τα παιδιά δεν είχαν κάποια ‘εξειδικευμένα’ μικρόφωνα για τα έγχορδα.
Προσπαθώντας να βρώ λύση, ώστε το ενταγμένο σε μια ποπ – ροκ μπάντα, κουρτέτο να ακουστεί (καταρχάς) και αξιοπρεπώς (κατά δεύτερον) σκέφτηκα μονομιάς τα νεοφερμένα στη χώρα μας μικρόφωνα της Remic που είχαν χρησιμοποιηθεί με επιτυχία σε διάφορα απαιτητικά project την προηγούμενη χρονιά, με μεγαλύτερο όλων ίσως, το πρόσφατο αφιέρωμα στους Queen στο Ηρώδειο, με ροκ μπάντα που περιλάμβανε 60μελή συμφωνική ορχήστρα, στα όργανα της οποίας είχαν τοποθετηθεί μικρόφωνα της Remic.
Για το εν λόγω project ήμουν ενήμερος, έχοντας διαβάσει και ακούσει εξαιρετικές κριτικές από τον ηχολήπτη του event, αλλά και από φίλους μουσικούς.
Η Δανέζικη Remic ήδη από το 1996, ειδικεύεται στο σχεδιασμό και την κατασκευή μικροφώνων για όργανα κλασικής ορχήστρας. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν οι κατασκευαστές, κάθε μικρόφωνο έχει σχεδιαστεί και υλοποιηθεί για μια συγκεκριμένη ομάδα οργάνων, καθώς έχουν ληφθεί υπόψιν τα χαρακτηριστικά του ήχου του κάθε οργάνου, μιας και οι τεχνικοί της Remic έχουν συνεργαστεί στενά με κατασκευαστές οργάνων, μουσικούς, ηχολήπτες recording και Live, προκειμένου να προσεγγίσουν όσο πιο ολοκληρωμένα γίνεται την υλοποίηση του κάθε μικροφώνου τους. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει ξεχωριστό μικρόφωνο για βιολί, ξεχωριστό για βιόλα, για τσέλο, για όρθιο μπάσο, για πιάνο, για brass και woodwinds κ.ο.κ.
Επιπλέον, τα μικρόφωνα της Remic ενσωματώνουν μια σειρά από πραγματικά εξειδικευμένες τεχνολογίες όσον αφορά την πυκνωτική κάψα. Τεχνολογίες όπως DBC (Direct Balanced Cartridge), SAM (Soundboard Area Microphone) και ACB (Acoustic Channel Bridging), έχουν χρησιμοποιηθεί από κοινού, σε όλα τα στάδια του σχεδιασμού και της τελικής υλοποίησης των μικροφώνων της Remic. Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι η δημιουργία μικροφώνων με διαφορετικά πολικά χαρακτηριστικά την ίδια στιγμή, γεγονός που επαναπροσεγγίζει τη λογική λήψης ήχου και miking ενός οργάνου, εξ’ ού και το όνομα Remic.
Από τη Megaevent στη Back Stage Services του Σάκη Καρασαρίνη
Κάπως έτσι λοιπόν, ξεκίνησε το ξεδίπλωμα του κουβαριού, από τη Mega event που αντιπροσωπεύει τη Remic στη χώρα μας, με το Βασίλη Μιχαηλίδη να με παραπέμπει απευθείας στη rental εταιρία που είχε προμηθεύσει τα μικρόφωνα στη συμφωνική των Queen, που δεν είναι άλλη από τη Back Stage Services του Σάκη Καρασαρίνη, ο οποίος με μεγάλη προθυμία και ευγένεια (ευχαριστώ Σάκη!), δέχθηκε να μου δώσει τα μικρόφωνα για δοκιμή με τη μπάντα.
Πηγαίνοντας στο μαγαζί του και μιλώντας για δουλειές, για τη rental ‘πιάτσα’, τις συναυλίες του καλοκαιριού κλπ, δε μου ανέφερε πολλά για τα Remic (πέραν του πόσο τα εκτιμάει και τα ‘πιστεύει’), καθώς ήθελε να διαμορφώσω εγώ τη δική μου άποψη γι’ αυτά.
Ωστόσο, επέμενε να μου δώσει δυο version (τη Live και τη studio έκδοση) για κάθε όργανο του κουαρτέτου, παίρνοντας έτσι μαζί μου συνολικά 8 μικρόφωνα και πριν φύγω να μου τονίσει τα εξής: «δοκίμασε και τα δυο μικρόφωνα σε κάθε όργανο και πες μου τις εντυπώσεις σου. Αφού δεις, πιο θα σου ‘κάτσει’ καλύτερα, ψάξου λίγο και με την τοποθέτηση, ώστε να βρείς το καλύτερο δυνατό σημείο επαφής στο κάθε όργανο. Είναι σημαντικό». Κάπως έτσι, αφού τον ευχαρίστησα, πήρα το μαγικό βαλιτσάκι με το String quartet Studio / Live Kit της Remic και αποχώρησα…
Τοποθετώντας τα στο κουαρτέτο…
Πρωί – πρωί της επομένης, μπαίνοντας στο van για την Κεφαλλονιά μαζί με την μπάντα, και αφού βολευτήκαμε και ξεκινήσαμε, πίνοντας μερικές τζούρες ζεστού καφέ για να ξυπνήσουμε, στην κουβέντα που κάναμε για το Live της βραδιάς, μου έκανε εντύπωση ότι δυο από τα κορίτσια του κουαρτέτου όχι μόνο ήξεραν τα μικρόφωνα, αλλά ήταν και ενθουσιασμένες που τα είχαμε, καθώς τα είχαν χρησιμοποιήσει η μια στους Queen και η άλλη στο Παλλάς (για live και recording)… «θα ακούσεις τσέλο απόψε…», μου είπε χαρακτηριστικά η Μυρτώ.
Φτάνοντας στο θέατρο, τους τοποθέτησα στο riser και με δεδομένο το σχετικά περιορισμένο χρόνο που είχαμε στη διάθεσή μας για sound check, φαγητό, ξεκούραση κλπ (παρεμπιπτόντως μιλάμε για 14μελή ορχήστρα), αποφάσισα να εμπιστευτώ τη γνώμη όσων τα είχαν δουλέψει (και πρωτίστως του Σάκη) και να τοποθετήσω τη στούντιο εκδοχή (τα μικρόφωνα με το κόκκινο χρώμα στο κουτί και στο xlr αντίστοιχα), ενώ η μοναδική συγκριτική δοκιμή που πρόλαβα μετά το sound check αφορούσε το βιολί (μεταξύ της studio και της Live έκδοσης του ίδιου μικροφώνου).
Να επισημάνω καταρχάς ότι ο τρόπος τοποθέτησης είναι εύκολος, απλός, γρήγορος και σταθερός, με τη Remic να δίνει δυο εναλλακτικές (η εταιρία έχει αναλυτικό manual αλλά και κατατοπιστικότατα βιντεάκια για κάθε όργανο). Για παράδειγμα στο βιολί, οι θέσεις που δύναται να τοποθετηθεί το μικρόφωνο βρίσκονται ουσιαστικά εκατέρωθεν του καβαλάρη, η μία κάτω από την αρχή της ταστιέρας και η άλλη κάτω από τη χορδιέρα και τις βίδες που χρησιμοποιούνται για μικροκούρδισμα. Εκεί ακριβώς τοποθέτησα τα μικρόφωνα (V5200) στα δυο βιολιά του κουαρτέτου, ενώ το καλώδιο περνάει με διακριτικό τρόπο στο πίσω μέρος, δίχως να ενοχλεί καθόλου τον μουσικό με την παρουσία του. Αντίθετα στη βιόλα το μικρόφωνο (B5201) τοποθετήθηκε κάτω από την ταστιέρα, όπως άλλωστε και το μικρόφωνο του τσέλου (C5300) που κι αυτό μπήκε στην αρχή της ταστιέρας. Ολα τους πυκνωτικά με ομνι πολικό διάγραμμα.
Η τοποθέτηση των μικροφώνων είναι όπως ανέφερα απλή, αφού ουσιαστικά σφηνώνουν (υπάρχει ειδικό foam στην άνω πλευρά, οπότε μη φοβάστε δεν τα ζορίζετε) και μένουν σταθερά στη θέση τοποθέτησης.
Αναμφίβολα αυτό που χρειάζεται είναι λίγο ψάξιμο στο ‘fine tunning’ της τοποθέτησής τους, αφού μερικά εκατοστά κάνουν τη διαφορά στον ήχο και ειδικά από όργανο σε όργανο. Ένα άγχος εδώ είναι ότι θα πρέπει οι μουσικοί να τα επανατοποθετήσουν ακριβώς στο ίδιο – ιδανικό- σημείο και μετά το sound check στην περίπτωση που χρειαστεί να τα βγάλουν από το όργανο (όπως συνέβη σε εμάς, που έπρεπε να τα πάρουν μαζί τους για practice).
Απλά ανοίγεις τα fader…
Να διευκρινίσω εδώ ότι στην περίπτωση των Beatles το μεγάλο πατάρι του Δημοτικού θεάτρου Αργοστολίου αύξησε τις αποστάσεις μεταξύ των μουσικών και τα όργανα ‘ανέπνεαν’. Επίσης, παρά το γεγονός ότι το κουαρτέτο είχε μπροστά του δυο μόνιτορ, εν τούτοις δεν χρειάστηκε να ακούνε τον εαυτό τους από αυτά, αλλά ούτε τελικά και την υπόλοιπη ορχήστρα (ή έστω αν αυτό έγινε η στάθμη ήταν ιδιαίτερα χαμηλή), αφού αυτή τους η ανάγκη καλύφθηκε από τις ίδιες της πηγές πάνω στο πάλκο.
Για την ιστορία η κονσόλα στο foh ήταν μια Midas M32 και ήδη από το sound check του ‘Eleanor Rigby’ και του ‘Martha my dear’ κατάλαβα ότι έχω στα χέρια μου στάθμη, headroom και πρωτίστως φυσικές χροιές, ότι θα μπορούσε να ονειρευτεί δηλαδή ένας ηχολήπτης από τα μικρόφωνα στα έγχορδα. Είναι γεγονός ότι σε πολλές από τις συναυλίες με τους Beatles (και σε μικρότερες σκηνές με τους ενισχυτές κιθάρες και μπάσου, αλλά και τα τύμπανα, πολύ πιο κοντά τους) είχα ταλαιπωρηθεί αρκετά προκειμένου να έχω το headroom που ήθελα, ενώ για τις χροιές απλά δεν το συζητάμε. Ανοιγες, και αναγκαστικά στη συνέχεια ‘πετσόκοβες’ χαμηλές και μεσαιουψηλές στο βωμό της στάθμης, αφού το κουαρτέτο έπρεπε καταρχάς να ακουστεί πάση θυσία. Το αν θα ακουστεί και καλά ήταν το δεύτερο κρίσιμο στοίχημα και ομολογώ ότι σπάνια είχα κερδίσει και τα δυο στοιχήματα…
Η διαφορά με τα Remic είναι ότι το κουαρτέτο εγχόρδων ακούστηκε, δίχως καμία ‘θυσία’, με τη δική του φυσική χροιά (δεν χρειάστηκε σχεδόν καθόλου eq σε κανένα όργανο), κάτι που συνέβαλε στην απόλυτη πιστή ενορχηστρωτικά απόδοση και των 4 εγχόρδων. Τα βιολιά αποδόθηκαν με φυσικό, διαυγή και σχεδόν αέρινο τρόπο και το καθένα να αναδεικνύει το δικό του ηχόχρωμα ως όργανο, ενώ τα Remic εδώ σου έδιναν την αίσθηση ότι ‘απουσιάζουν’ και ότι απλά ενισχύουν τον ήχο του βιολιού ακριβώς όπως είναι (χορδή, σκάφος, δοξάρι), δίχως να του προσθέτουν ή αφαιρούν το παραμικρό.
Αντίστοιχα φυσική, γεμάτη και ‘καθαρή’ ακούστηκε η βιόλα, ενώ το τσέλο ήταν και η ευχάριστη έκπληξη γιατί είχα συνηθίσει να του περιορίζω το ‘σώμα’ λόγω συχνοτικών μπερδεμάτων και feedback. Εδώ αποδόθηκε όλος ο όγκος του οργάνου, το γλυκό ‘γρέζι’ του δοξαριού και ο ήχος του ήταν φυσικός, γεμάτος και διάφανος (χαρακτηριστικό παράδειγμα το I’m the Warlus όπου το τσέλο έχει κυρίαρχο ρόλο ενορχηστρωτικά και συναισθηματικά).
Επιπλέον, η συχνοτική πληρότητα των οργάνων και το γεγονός ότι δεν αναγκάστηκα να ‘μαζέψω’ τις συνήθεις ύποπτες περιοχές, δημιούργησε ένα ιδιαίτερα compact σε ήχο και αίσθηση κουαρτέτο εγχόρδων που σε έκανε να πιστεύεις ότι ακούς ένα μόνο όργανο, ενώ αξιοσημείωτη ήταν και η απόδοση των δυναμικών του κουαρτέτου.
Όλα τα παραπάνω ισχύουν για τα μικρόφωνα της στουντιακής σειράς. Η αντιπαραβολή στο βιολί με το Live μικρόφωνο (V5200LB, με το πράσινο χρώμα) είναι ότι μου φάνηκε λίγο πιο ‘ζωντανό’ και άμεσο και ίσως λιγότερο διαυγές, ενώ είναι προφανές ότι οι επιδόσεις του όσον αφορά το gain before feedback είναι καλύτερες, εφόσον όμως τις χρειάζεσαι. Εμείς τελικά δεν χρειαστήκαμε τέτοιες επιδόσεις, οπότε η στουντιακή version ανταποκρίθηκε αρκετά καλύτερα, αν και έχω μια μικρή επιφύλαξη για πιο μικρά πατάρια με όλες τις πηγές πιο κοντά στα έγχορδα ή γύρω από αυτά…
‘Εργαλεία’…
Τα Remic δεν είναι μικρόφωνα, είναι ‘εργαλεία’. Αν κάνετε συχνά Live ηχοληψία σε ακουστικά – συμφωνικά έγχορδα όργανα (αλλά και brass και ξύλινα πνευστά), τότε είναι σχεδόν επιβεβλημένο για κάθε rental /PA εταιρία που σέβεται τον εαυτό της και τη δουλειά της να έχει τουλάχιστον μια 4άδα (αν μη τι άλλο, το κλασικό σετ για κουαρτέτο εγχόρδων) στο οπλοστάσιο των μικροφώνων της. Επίσης, όσοι ηχολήπτες τα έχετε απλά ακουστά, μη φοβηθείτε να τα δοκιμάσετε, είναι βέβαιο ότι θα σας κάνουν τη ζωή ευκολότερη (ειδικά σε ‘μάχιμο’ Live περιβάλλον, αλλά εικάζω και σε studio).
Που θα τα βρείτε για ενοικίαση? Στην εταιρία Back Stage Services του Σάκη Καρασαρίνη στο Πέραμα (τηλ. επικοινωνίας 698 461 9375, τον οποίο εγώ και οι ‘Beatles’ ευχαριστούμε θερμά για τη παραχώρηση των μικροφώνων) ο οποίος διαθέτει πλήρη στόλο REMIC και σε προσιτές rental τιμές, ενώ αν ενδιαφέρεστε για αγορά, τότε απευθυνθείτε στη Megaevent που τα αντιπροσωπεύει στη χώρα μας…
Οσο για εμάς, εννοείται ότι έχουν μπεί στο backline budget των Beatles… και δεν ξαναβγαίνουν…
Επαφή
Megaevent
