Το aLive όπως και άλλοι 70+ χιλιάδες fans των Red Hot Chili Peppers βρέθηκε στο ΟΑΚΑ για τη συναυλία των σούπερσταρ καλιφορνέζων, που εδώ και αρκετά χρόνια αποτελούσαν κατά κοινή ομολογία πολλών, το μεγαλύτερο (και τελευταίο) ίσως συναυλιακό απωθημένο των Ελλήνων μουσικόφιλων. Οι RHCP είναι μακράν η πιο alternative από τις mainstream μπάντες που μας έχουν επισκεφθεί στο ΟΑΚΑ για συναυλία τέτοιου βεληνεκούς (stadium format touring το λένε στην καθομιλουμέμνη της πιάτσας) και αυτά τα ‘alternative’ μουσικά τους γονίδια, αναδείχθηκαν περίτρανα (τηρουμένων πάντα των αναλογιών της δημοφιλίας τους) σε όλες μα όλες τις παραμέτρους του προχθεσινού Live τους. Και φυσικά αναφέρομαι στην εμφάνισή τους αυτή καθ’ αυτή, στη σκηνική τους παρουσία, στον ήχο τους, στα φώτα, στο περιεχόμενο του video υλικού τους (ειδικά σε αυτό), στο setlist με τα κομμάτια που έπαιξαν, αλλά ακόμα και στα 5 τυποποιημένα λόγια που είπε ο Michael Peter Balzary ή κατά κόσμον Flea, προς στο τέλος του Live και που τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά ακούστηκαν πιο αληθινά από τις προπέρσινες φανφάρες του Bono (το Σεπτέμβρη του 10, που ήμασταν νεόκοποι στα μνημόνια…).
Ωστόσο, οι ημέρες που ακολούθησαν της συναυλίας, ήταν εξίσου διασκεδαστικές με το Live των Peppers, με τα άπειρα και -ως είθισται σε αυτές τις περιπτώσεις- εκ διαμέτρου αντίθετα post σε fb, twitter, sites και blogs, με αποτέλεσμα αν κάποιος δεν είχε πάει στη συναυλία να μη μπορεί να βγάλει άκρη με τίποτα: τελικά βαριόντουσαν του θανατά ή όχι; H παραγωγή ήταν ή δεν ήταν του επιπέδου των Peppers; O ήχος ήταν καλός, κακός, ‘ξεκούρδιστος’; Tο σύστημα ήταν ‘τρανζίστορ’ ή το καλύτερο που έχει παίξει ως τώρα στο αχανές ‘ακουστικό χωνευτήρι’ που ακούει στο όνομα ΟΑΚΑ; O Rat ξέρει ή δεν ξέρει την δουλειά; Ευτυχώς εγώ πήγα στη συναυλία και ‘έβγαλα άκρη’ με όλα τα παραπάνω, όμως το σημαντικότερο όλων είναι ότι πέρασα καλά με αυτό που είδα και άκουσα…
Ας το πιάσουμε όμως το θέμα από την αρχή...
Οι Peppers είχαν ξεκινήσει την εν λόγω περιοδεία τους πέρυσι από Ευρώπη και από κλειστά στάδια λόγω χειμώνα (συγκεκριμένα από τη Lanxess Arena της Κολωνίας τον περασμένο Οκτώβρη), εν συνεχεία ταξίδεψαν στον υπόλοιπο κόσμο και ξαναήρθαν Ευρώπη φέτος το καλοκαίρι. Το set-up που είχαν για τους κλειστούς χώρους και για την Αμερική αντίστοιχα, ήταν εντελώς διαφορετικό από αυτό με το οποίο βγήκαν φέτος το καλοκαίρι στις Ευρωπαϊκές πιάτσες. Και αναφέρομαι κυρίως στο stage, καθώς και στο φωτιστικό και video projection σύστημα. Στο ΟΑΚΑ λοιπόν προφανώς πολλοί να περίμεναν ένα stage εξωπραγματικό, τύπου U2, και προφανώς απογοητεύτηκαν που είδαν μια ‘κλασική’ παραλληλόγραμμη σκηνή, μεγάλη σε διαστάσεις, με δυο LED οθόνες δεξιά αριστερά και αρκετές μικρότερες (5 αν μέτρησα σωστά) πίσω στην ‘πλάτη’ της μπάντας.
Full του Κ1
Το ηχητικό σύστημα είχε εγκατασταθεί από τη Γερμανική rental εταιρία ‘Redline Enterprise’ σε συνεργασία με την Τσέχικη rental εταιρία ‘High Lite Touring’. Αμφότερες επένδυσαν πέρυσι και πρόπερσι στα Κ1 της L-Acoustics, τα οποία χρησιμοποίησαν οι Peppers σε όλη την Ευρωπαϊκή τους περιοδεία (και στην Αγγλία). Στο ΟΑΚΑ λοιπόν είχε εγκατασταθεί ένα main LCR σύστημα με LL και RR και 3 delay towers, ενώ όλες οι καμπίνες (εκτός από τα down fill στα 4 μπροστινά array) ήταν Κ1. Μάλιστα μου έκανε εντύπωση ότι τα LL & RR arrays περιελάμβαναν περισσότερες καμπίνες από το βασικό L-R PA σύστημα, αλλά και το γεγονός ότι τα πίσω ηχεία (delay) ήταν κι αυτά K1. Πιο συγκεκριμένα, το L και R main PA σύστημα περιελάμβαναν από 14 καμπίνες Κ1 σε κάθε array συστοιχία, ενώ από κάτω ως down fill είχαν τοποθετηθεί 3 Kara, ενώ ανά ζεύγη ήταν τοποθετημένα τα Κara και πάνω στη σκηνής αναλαμβάνοντας χρέη front fill.
Ακριβώς δίπλα τους, είχαν τοποθετηθεί ακόμα δυο array συστοιχίες εκτελώντας χρέη LL και RR για τις πλαϊνές κερκίδες του ΟΑΚΑ, με την κάθε συστοιχία να αποτελείται από 16 καμπίνες Κ1 και 3 Kara. Το κεντρικό κανάλι είχαν αναλάβει 9 Kara. Τα sub που χρησιμοποιήθηκαν ήταν τα SB28 και είδα 12 κάτω από κάθε main array (4 τριάδες sub, με τις 3 εξ ατών να εκπέμπουν προς το venue και η 4η τριάδα sub να βρίσκεται από πίσω επιτυγχάνοντας καρδιοειδή τρόπο αναπαραγωγής χαμηλού), όμως σίγουρα υπήρχαν κι άλλα κάτω από το κέντρο ίσως του stage. Στο delay υπήρχαν 3 συστοιχίες σε διάταξη LCR αποτελούμενες από 12 Κ1 έκαστη με την κλίση τους να μαρτυρά ότι σκοπεύουν περισσότερο προς τις απέναντι εξέδρες, παρά προς τον αγωνιστικό χώρο.
Στο FoH με τον Dave Rat…
Στο FoH της συναυλίας ο εδώ και χρόνια front of house ηχολήπτης τους, ο γνωστός και μη εξαιρετέος Dave Rat (με τον οποίον ήταν να συναντηθούμε στο σεμινάριο που προηγήθηκε της συναυλίας, αλλά το γεγονός ότι αυτό διοργανώθηκε κυριολεκτικά τελευταία στιγμή μας αποσυντόνισε – όπως και πολλούς άλλους – και δεν μας έδωσε τη δυνατότητα να το παρακαλουθήσουμε, anyway τα είπαμε λίγο μετά το τέλος του Live στο FoH του ΟΑΚΑ με το Dave), είχε τοποθετήσει στο πλάι (ομολογουμένως πρώτη φορά βλεπω κάτι τέτοιο σε FoH τέτοιου βεληνεκούς, αλλά είναι κάτι που συνηθίζει) την αγαπημένη του αναλογική κονσόλα Midas Heritage H3000 (μια ίδια υπήρχε και στα μόνιτορς), και ακριβώς δίπλα της δυο επιδαπέδιες ρακιέρες γεμάτες με τα περιφερειακά που χρησιμοποιεί (δείτε φωτό πιο κάτω, αν και εν τάχει μπορώ να σας πω ότι είδαμε περιφερειακά όπως τα Lexicon PCM60, Eventide H3500, Empirical Labs Distressor, BSS Audio DPR-404, Klark Teknik DN514 κλπ). Και μιας και αναφερθήκαμε στα περιφερειακά να επισημάνω ότι τα μικρόφωνα που χρησιμοποεί στους RHCP είναι τα Audix OM7, Shure Beta 98, Audix D6 (στην κάσα του ντράμς σετ μαζί με ένα SM91), Royer 122 και AKG C5600. Δίπλα του, ο τεχνικός συστημάτων της L-Acoustics που τον ακολουθεί στην περιοδεία και που φροντίζει για το σωστό στήσιμο και set-up του συστήματος σε κάθε στάδιο, ο οποίος βρισκόταν πάντα μπροστά στο laptop με το soundvision (σε 3D έκδοση), ενώ από κάτω διακρίναμε τους κλασικούς επεξεργαστές Dolby Lake Processors που διαχειρίζονταν όλο το σύστημα. Αριστερά βρίσκονταν οι 4 συνολικά grandMA που χρησιμοποιήθηκαν για το χειρισμού του φωτισμού και της εικόνας. Τους φωτισμούς επιμελήθηκε ο lighting designer Scott Holthaus (επίσης παλιός συνεργάτης των Peppers) που χρησιμοποιεί όπως είπαμε 4 grandMA full-size, με τη μια να ‘τρέχει’ τα video από τον Catalyst και τους D3 servers, και η άλλη να ελέγχει το φωτισμό, ενώ οι άλλες δυο λειτουργούσαν ως back-up στις δυο πρώτες. Όπως χαρακτηριστικά έχει αναφέρει, εξηγώντας την επιμονή του στις grandMA, από τα 275 Live της προηγούμενης παγκόσμιας περιοδείας των Peppers, χρειάστηκε να ανατρέξει μια μόνο φορά στην spare κονσόλα φωτισμού. Οσον αφορά τις κινούμενες κεφαλές που κυριάρχησαν στο φωτιστικό rig των RHCP αυτές ήταν οι Sharpy της Clay Paky που έφταναν περίπου τις 80 κεφαλές, ενώ υπήρχαν και αρκετέ LED κεφαλές της Immpression (GLP) μεταξύ άλλων.
‘Suck My Kiss’ ή αλλιώς εντυπώσεις ακροάσεων
"Mixing sound is not Rocket Science- in fact its probably closer to voodoo" - Dave Rat, RHCPs engineer.
Χμμ…Συμφωνώ με αυτή τη ρήση του Dave Rat γιατί κατά βάση πιστεύω ότι ο ήχος έχει κυρίως να κάνει με ψυχές και συναισθήματα περισσότερο, παρά με μηχανήματα, εξοπλισμό και πυρηνική φυσική γενικότερα (γιατί με φυσική έχει οπωσδήποτε να κάνει…).
Και για να ξεκινήσουμε από τις ψυχές αυτών που έπαιζαν εκεί πάνω, ήταν φανερό ότι η μπάντα παίζοντας την πρό τελευταία συναυλία της επί ευρωπαικού εδάφους ήταν μάλλον κουρασμένη, οπότε η εμφάνιση και η απόδοσή τους στηρίχθηκε περισσότερο στον full επαγγελματισμό τους παρά στον αυθόρμητο ενθουσιασμό τους.
Παρόλα αυτά, ακόμα και σε τέτοιες βραδιές οι RHCP ακόμα και δίχως τον επί σειρά ετών κιθαρίστα τους John Frusciante (μου έλειψε το συναίσθημά του στο παίξιμο και τον ήχο της κιθάρας και η less is more λογική του, αλλά ακόμα περισσότερο μου έλειψαν τα δεύτερα φωνητικά του) που (ξανα)άφησε πρόσφατα το γκρούπ και έχει αντικατασταθεί από τον Josh Klinghoffer (που παρά το ότι έπαιζε με σπασμένο πόδι, έβγαλε όση ενέργεια μπορούσε έστω και καθιστός), καταφέρνουν και είναι τουλάχιστον απολαυστικοί και γεμάτοι ενέργεια.
Να ξεκαθαρίσω ότι κάθισα ακριβώς πίσω από το FoH, 5-6 μέτρα πίσω από το Rat ώστε να ακούω ότι ακριβώς άκουγε και αυτός, και να έχω όσο το δυνατόν πιο ολοκληρωμένη άποψη. Το πρώτο τραγούδι των RHCP, φανέρωσε με το καλημέρα ότι το alternative καλιφορνέζικό attitude το διατηρούν ακόμα ακμαίο, καθώς επέλεξαν για αρχή το ‘δύσκολο’ (κοινώς διόλου εύπεπτο τόσο μουσικά όσο και ως παραγωγή) ‘Monarchy of Roses’ από το νέο τους άλμπουμ “Ι’m with you”, το οποίο ξεκινάει με μια σχεδόν lo-fi παραγωγή στην εισαγωγή του, με την κιθάρα του Klinghoffer να ξεκινά με πολλά κιλά distortion, ενώ την ίδια επεξεργασία έχει δεχθεί και η φωνή του Anthony Kiedis, για να ‘καθαρίσουν’ αμφότερα στο ρεφρέν. Φυσικά αναφέρομαι στην studio version του άλμπουμ η οποία ακολουθήθηκε από τον Dave σχεδόν κατά γράμμα και στη live εκδοχή του grand opening της μεγάλης βραδιάς, ‘μπερδεύοντας’ πολλούς από το κοινό, και δημιουργώντας τους την αίσθηση του ‘κακού ήχου’ με το καλημέρα…
Φυσικά πρόκειται για μια λάθος εντύπωση που μόνο οι μυημένοι με το τελευταίο άλμπουμ των Peppers ‘έπιασαν’ και αυτό φάνηκε ξεκάθαρα στο επόμενο τραγούδι, στο γνωστό χιτ ‘Dani California’ όπου όλα άρχισαν να είναι όπως έπρεπε, και να πιάσουμε κορυφή στο αμέσως επόμενο ‘Can’t Stop’, με το οποίο ο Rat πέρασε από την πρωινή θεωρία στην πράξη, στέλνοντας στα Κ1 μια super pro μίξη, κι έναν γεμάτο πεντακάθαρο – αναλογικό ήχο. Εντύπωση μου έκανε το χαμηλό, που ήταν εξαιρετικά καθαρό και πολύ δουλεμένο από κάθε άποψη, λογικό αν αναλογιστούμε ότι οι μισοί αν όχι όλοι φεύγοντας από αυτή τη συναυλία θέλαμε να γίνουμε μπασίστες βλέποντας και κυρίως ακούγοντς τον τεράστιο Flea να σκάβει στο μπάσο του για ένα δίωρο. Με δυο λόγια, τόσο “high end low end” (για να δανειστώ τη διαφημιστική ατάκα της Meyer για τα νέα sub της) είχα πολύ καιρό να ακούσω και μάλιστα σε ένα αχανές και απαιτητικό ακουστικό περιβάλλον όπως η αρένα του ΟΑΚΑ. Αντικειμενικά βεβαίως, μου έλειψε το punch έως τα 50Hz, από εκεί και πάνω όμως όλα ήταν άψογα.
Οσον αφορά τα περιφεριακά και τη μίξη του, ο Rat ‘έπαιξε’ πολύ με τους δυο Distressors EL8 της Empirical Labs (πρόκειται για έναν digitally controlled analoge knee compressor που ενσωματώνει τα ηχητικά χαρακτηριστικά κλασικών υλοποιήσεων όπως οι 1176, LA-2A και Gain Brain μεταξύ άλλων, καθώς αυτά είχε ως αναφοράς στο μυαλό του ο Dave Derr της Empirical όταν τον κατασκεύαζε). Εκεί ο Rat, πέρναγε τη μίξη του, και την επέστρεφε πίσω με αποτέλεσμα να επιλέξει πότε θα οδηγήσει τη συνολικά κομπρεσαρισμένη και ‘χρωματισμένη’ μίξη του στο PA και πότε όχι και σε τι ποσόστωση… Φυσικά χρησιμοποίησε gates και compressors σε όλες τους τις εισόδους, ενώ το dual channel γραφικό EQ FCS-960 της BSS το χρησιμοποίηση για την ισοστάθμιση των L-R καναλιών του PA. Τα sub της L-Acoustics τα οδήγησε από Aux send, ενώ έπαιξε χωρίς καθόλου sound check, κάτι που συνηθίζει γενικώς όταν είναι σεταρισμένος και σε περιοδεία. Τα χαρακτηριστικά της μίξης του Rat πάντως έχουν να κάνουν με το routing των outboard και τον τρόπο που τα διαχειρίζεται, επιστρέφοντάς τα ξανά στην κονσόλα και διαχειρίζοντάς τα επιλεκτικά στη μίξη. Κοινώς όλα αυτά τα outboard που βλέπετε, δεν είναι συνδεδεμένα με την τυπική insert τοπολογία διασύνδεσης με το μίξερ.
Κατά τα λοιπά, ο τρόπος με τον οποίο ανέδειξε τη ρυθμική βάση ‘αναφοράς’ του γκρούπ και η μαεστρία του στο δέσιμο του Flea με το ντράμς σετ του επίσης τεράστιου Chad Smith, συν τα κρουστά, ήταν εξαιρετική. Τέτοιο πράγμα στο ΟΑΚΑ απλά δεν έχει ξανακουστεί (τουλάχιστον στο FoH απ’ όπου έχω ακούσει και άλλες συναυλίες τα τελευταία χρόνια). Επίσης, του βγάζω το καπέλο (αν πρόκειται για δική του ‘δουλειά’ βεβαίως, αλλά είναι κάτι που τον ρωτάω στις ερωτήσεις που του έχω στείλει και που θα δημοσιεύσω ξεχωριστά μόλις λάβω τις απαντήσεις του) στο ότι έχει πείσει εδώ και χρόνια τον Anthony Kiedis, έναν υπερκινητικό και δύστροπο (όπως όλοι) περφόρμερ ακόμα και στα 50 του χρόνια σήμερα, να τραγουδάει με ενσύρματο μικρόφωνο (ένα Audix OM7, αν δεν κάνω λάθος).
Ένα ακόμα σημαντικό στοιχείο είναι ότι ο Rat έδωσε σεμνά δείγματα ζωντανής παραγωγής, αναδεικνύοντας την προσωπικότητα κάθε κομματιού, δίχως ποτέ να παρασυρθεί σε ακρότητες (άλλωστε το compact ύφος των RHCP δεν του το επιτρέπει και τόσο), δούλεψε αρκετά με τα φωνητικά και ιεράρχησε τα όργανα με απόλυτη σαφήνεια μέσα στη μίξη, είτε συμφωνούσε, είτε διαφωνούσε κάποιος με αυτό. Τι εννοώ; Ότι όπως ήταν αναμενόμενο ανέδειξε τη ρυθμική γραμμή σε αδιαμφισβήτητο πρωταγωνιστή της μίξης του, τα φωνητικά τα είχε ακριβώς εκεί που έπρεπε, ξενίζοντας ίσως αρκετούς, ενώ παραδόξως είχε αρκετά ‘μέσα’ και την κιθάρα στη μίξη του, κάτι που δεν συνέβη μόνο στο ΟΑΚΑ (άρα δεν του… ξέφυγε, και πως θα μπορούσε άλλωστε) αλλά και σε άλλες συναυλίες της ευρωπαικής περιοδείας του γκρουπ όπως μου είπαν φίλοι μου που τους είδαν και στο εξωτερικό (σε διαφορετικές πόλεις). Για τα δικά μου γούστα η κιθάρα θα μπορούσε να ήταν λίγο πιο έξω, όμως δεν κρύβω πως όταν συνήθισα το άκουσμα και κατάλαβα ότι εκεί θα ήταν το level της κιθάρας του Klinghoffer σε όλα σχεδόν τα τραγούδια της βραδιάς, όλα ήταν ok. Αλλωστε ως γνωστόν, η κιθάρα δεν λειτουργεί πρωτίστως σολιστικά στους Peppers, αλλά κυρίως ρυθμικά. Αν μπορούμε να μιλήσουμε για σολιστικό όργανο σ’ αυτή τη μπάντα, τότε είναι προφανές ότι θα μιλήσουμε για τη συλλογή των (χειροποίητων) μπάσων του Flea.
Εξαιρετική ήταν και η δουλειά με τους κομπρέσορες και τα διαφορετικά επίπεδα ‘σιδερώματος’ του ακουστικού σήματος, είτε συνολικά, είτε επιμέρους, προσδίδοντας έτσι την απαραίτητη ατάκα και ‘επιθετικότητα’ στο χαρακτήρα της μίξης, αφού όλα αυτά που εμείς εδώ πετυχαίνουμε οδηγώντας ένα σύστημα στο κόκκινο, στο εξωτερικό τα επιτυγχάνουν καλύτερα και αρμονικότερα με άλλους τρόπους, καθώς εκτός των άλλων υπάρχουν συγκεκριμένοι κανόνες για το SPL μιας συναυλίας που εφαρμόζονται και στην πράξη σχεδόν απ’ όλους. Είναι κάτι σαν τα όρια ταχύτητας στους δρόμους του εξωτερικού που τηρούνται με ευλάβεια απ’ όλους, άσχετα αν το όχημά τους έχει 2πλάσια ή 3πλάσια τελική από το αναγραφόμενο speed limit. Κάτι αντίστοιχο ισχύει και για το SPL σε συναυλίες τέτοιους μεγέθους και σε φεστιβάλ του εξωτερικού. Τώρα αν εμείς εδώ έχουμε συνηθίσει σε φουλ γκάζι με τους σκύλους που νταραβαριζόμαστε και την αισθητική ‘μαγαζιού’ που έχουμε διαμορφώσει, αυτό είναι δικό μας θέμα που ουδόλως αφορά τον υπόλοιπο πολιτισμένο μουσικά κόσμο, που ακολουθεί τις ενδεδειγμένες στάθμες του ντεσιμπελόμετρου…
Οσον αφορά για την καταληπτότητα δεν έχω προσωπική άποψη καθώς δεν 'όργωσα' το ΟΑΚΑ για να ξέρω τι γίνεται στις κερκίδες ή πίσω – πίσω στην αρένα, απλά εμπιστεύομαι την άποψη κάποιων φίλων και συναδέλφων ηχοληπτών (και κυρίως του Γιώργου του Κωστόπουλου που έχει στήσει άπειρες φορές τα V-DOSC), που μου είπαν ότι υπήρχαν μερικές 'τρύπες' εκεί κοντά στα delay ηχεία, όσον αφορά την αρένα του ΟΑΚΑ, ενώ αντίστοιχα προβλήματα κάλυψης όπως έμαθα υπήρχαν και σε μερικές κερκίδες. Γενικά, ο ήχος ήταν πολύ καλύτερος από όλες τις άλλες παραγωγές που είδα και άκουσα τα τελευταία 5 – 6 χρόνια στο ΟΑΚΑ.
Ιδιαίτερη αναφορά θα ήθελα να κάνω και στο φωτιστικό, αλλά και στο οπτικό μέρος του show με το δεύτερο να συνδυάζεται άριστα με τα φώτα και να είναι εμπνευσμένο από την cult σκηνή των κόμικς και των γκράφιτις του LA που μεγάλωσε μαζί με το συγκρότημα εκεί στις αρχές των 80s. Είναι χαρακτηριστικό ότι το περιεχόμενο στην αρχή τουλάχιστον του Live ήταν ασπρόμαυρο (ακόμα και η Live εικόνα της μπάντας) και μετά σταδιακά γύρισε σε έγχρωμο. Η HD ανάλυσης εικόνα που είδαμε στα LED πάνελ είχε εξαιρετική ευκρίνεια και ανάλυση, ενώ εξίσου ουσιαστικά ήταν και τα φώτα. Γενικά φως και εικόνα υπηρέτησαν κυρίως τη μουσική της μπάντας δίχως να επιδίδονται σ’ ένα αυτόνομο show εντυπωσιασμού σαν κι αυτό που συναντάμε σε stadium format παραγωγές που προσπαθούν να εντυπωσιάσουν… Με δυο λόγια ακούσαμε μουσική. Αυτό είναι άλλωστε το show των Peppers, το να παίζουν…
Και δυο λόγια για την παραγωγή και τον κόσμο. Το κοινό με εντυπωσίασε πραγματικά, αφού περισσότεροι ήταν οι πιτσιρικάδες από εμάς τους μεγαλύτερους που μεγαλώσαμε με Peppers, ενώ ήξεραν όλα τα κομμάτια, παρότι το setlist της μπάντας δεν ήταν ένα full greatest hits set list, ούτε βεβαίως ένα cult list που θα ικανοποιούσε τους πλέον φανατικούς οπαδούς τους. Ηταν τελικά κάτι ενδιάμεσο. Το καλύτερο κομμάτι της βραδιάς ήταν μακράν το Suck my Kiss, ενώ τα υψηλομεσαία του K1 παρότι είχαν εύκολη δουλειά στο εν λόγω Live, ακούγονται πιο εντυπωσιακά και γεμάτα από αυτά του V-DOSC.
Για την παραγωγή τώρα, μετά από την τεράστια εμπειρία από ΟΑΚΑ τα τελευταία χρόνια, θα μπορούσε να είναι σε υψηλότερο επίπεδο (όπως στους U2 για παράδειγμα). Μετά και από τους Peppers και με δεδομένο ότι ξαναχάθηκε ο Bruce Springsteen (αφού και φέτος περιόδευσε στην Ευρώπη αλλά δεν πέρασε από τα μέρη μας) αναρωτιέμαι ποιο θα είναι το επόμενο όνομα αυτού του μεγέθους που θα ξαναδούμε σε γεμάτο ΟΑΚΑ. Ο Νίκος Λώρης πάντως της Big Star touring που τον πέτυχα τυχαία φεύγοντας από το ΟΑΚΑ, μου είπε ότι κι αυτός αναρωτιέται το ίδιο (αν και στοιχηματίζω ότι στο πίσω μέρος του μυαλού του έχει σίγουρα τους Rolling Stones που ανακοίνωσαν για του χρόνου παγκόσμια περιοδεία για να γιορτάσουν τα 50 χρόνια τους ως μπάντα…)
Ένα ευχαριστώ στην παραγωγή της Big Star και στον Cosmote για την υποστήριξή τους στο aLive για την κάλυψη αυτής της συναυλίας…
