Υπερθέαμα στο ‘Νιάρχειο’ την περασμένη εβδομάδα (που θα συνεχιστεί και τον Ιούλιο) με πλήθος κόσμου να επισκέπτεται το εντυπωσιακό ομολογουμένως Κέντρο Πολιτισμού - Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος και το φιλόξενο Πάρκο που το περιβάλει. Δεκάδες χιλιάδες συμπολίτες μας απόλαυσαν την βόλτα τους στους χώρους των εγκαταστάσεων του ιδρύματος απολαμβάνοντας ταυτόχρονα μια σειρά από δρώμενα, συναυλίες και event που πραγματοποιήθηκαν για ένα 4ήμερο εκεί με τη θεματική ενότητα να έχει τίτλο «Metamorphosis: Το ΚΠΙΣΝ στον Κόσμο».
Το σκηνικό θύμιζε στα μάτια μου αρκετά τις μέρες του 2004 όταν τα περίφημα Ολυμπιακά στάδια και οι αθλητικές (και όχι μόνο) εγκαταστάσεις άνοιξαν τις πόρτες τους στον κόσμο που σουλατσάριζε με θαυμασμό και δέος, καθώς ελάχιστοι φαντάζονταν το μαρασμό και την πλήρη εγκατάλειψή τους μερικά χρόνια μετά τους αγώνες (εξ' ου και ο τίτλος του άρθου περί παράλληλων διαδρομών).
Οι ίδιοι συνειρμοί με επισκέφθηκαν νοερώς στο σουλάτσο μου στο Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος και με επανέφεραν στην πεζή πραγματικότητα της χώρας και του ανεπαρκούς πολιτικού προσωπικού της, ειδικά όταν φαντάστηκα τους επόμενους μεγαλοπρεπείς εορτασμούς που θα αφορούν την επικείμενη διαδικασία παράδοσης – παραλαβής του χώρου στο Ελληνικό Δημόσιο…
Όπως χαρακτηριστικά επισήμανε ο πρόεδρος του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος κ. Ανδρέας Δρακόπουλος στην διάρκεια της συνέντευξης Τύπου της 24ης Ιουνίου, ακόμα και μετά την παράδοσή του στο Ελληνικό Δημόσιο, το Ίδρυμα θα σταθεί αρωγός, με τρόπο όμως καθαρά βοηθητικό και υποστηρικτικό «θα βοηθήσουμε αλλά δεν θα το λειτουργήσουμε εμείς» ανέφερε χαρακτηριστικά τονίζοντας ότι ο πραγματικός ιδιοκτήτης του έργου θα είναι, τελικά, ο κόσμος. Το θέμα όμως στα μέρη μας δεν είναι ο ιδιοκτήτης, αλλά ο διαχειριστής...
Αυτό το στολίδι στη διαχείριση του Ελληνικού Δημοσίου λοιπόν… Μια σκέψη που αρκεί από μόνη της για να σε κάνει να μελαγχολήσεις αν αναλογιστείς τη διαχρονική συνεισφορά του Κράτους και του Ελληνικού Δημοσίου στον Πολιτισμό, την κουλτούρα και την Παιδεία.
Ημέτεροι με μοναδικό τους προσόν την κομματική ταυτότητα και την ενεργό συνεισφορά στο (εκάστοτε) κυβερνών πολιτικό κόμμα, μηδενική σχεδόν εξειδίκευση, τη γνωστή υποκουλτούρα και φυσικά σχεδόν καμία επαφή με το επιχειρείν του πολιτισμού. Γι’ αυτούς, αλλά και το αγκιλωμένο ελληνικό δημόσιο βεβαίως, είναι βαρύτατη ύβρις η σύνδεση του πολιτισμού με την εμπορικότητα και την επιχειρηματικότητα, αφού κατά αυτούς, ο ορισμός της τέχνης και της κουλτούρας είναι πλήρως ασύνδετος με το οικονομοτεχνικό μέρος και τον στρατηγικό σχεδιασμό - προγραμματισμό. Το μοντέλο της ‘βαριά’ επιδοτούμενης τέχνης (από τον κρατικό κορβανά) είναι το μόνο που αναγνωρίζουν ως ορθό, αρκεί βεβαίως να βρίσκονται στη σωστή πλευρά της πολιτιστικής – πολιτικής ‘κουτάλας.
Ισως τα γράφω λίγο ‘χοντρά’ και απαισιόδοξα, αλλά αυτές είναι οι πρώτες σκέψεις όταν φαντάζομαι την επόμενη ημέρα της ‘παράδοσης – παραλαβής’ του χώρου και των εγκαταστάσεων από το πολιτικό προσωπικό του Ελληνικού Δημοσίου.
Αντίθετα, με δεδομένο ότι ήταν γνωστό το όραμα του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος για το εν λόγω project εδώ και τουλάχιστον μια 10ετία, θα μπορούσε να υπάρξει μια προεργασία και μια κατάλληλη προετοιμασία που να αφορά όλους τους τομείς του project μετά την παραλαβή του από το Ελληνικό δημόσιο ανεξαρτήτως κυβερνήσεων, προκειμένου αυτό το διαμάντι (στην πολυδάπανη υλοποίηση του οποίου δεν συμμετείχε ο Ελληνα φορολογούμενος), να μην αποτελέσει στη συνέχεια ακόμα ένα βαρύδι για τον τελικό ιδιοκτήτη του, τον Ελληνικό λαό. Θα μπορούσαν ομολογουμένως να γίνουν πολλά σε αυτό το χώρο αν βασιζόταν στην ιδιωτική πρωτοβουλία και όχι αποκλειστικά και μόνο στους εκάστοτε (μελλοντικούς) πολιτικούς διαχειριστές του...
