Ως γνωστόν μια από τις πιο σημαντικές πηγές χρηματοδότησης (για να ακριβολογώ ίσως η μόνη, με δεδομένη την παρατεταμένη απραξία των Τραπεζών) της ασθμαίνουσας επιχειρηματικότητας στην Ελλάδα είναι τα προγράμματα ΕΣΠΑ των οποίων οι επιτυχόντες ανακοινώθηκαν την προηγούμενη εβδομάδα. Απ’ όσο γνωρίζω είναι αρκετές οι εταιρίες του χώρου των οπτικοακουστικών νέες και ήδη υπάρχουσες (rental και όχι μόνο) των οποίων τα προγράμματα εγκρίθηκαν και το προσεχές διάστημα θα ξεκινήσει η υλοποίησή τους. Αυτό σημαίνει ότι η αγορά θα κινηθεί και μάλιστα αρκετά γενναία σε μερικές περιπτώσεις, τηρουμένων πάντα των αναλογιών και των οικονομικών δεδομένων της εποχής.

Αυτά βεβαίως είναι καλά νέα, όμως σε συζητήσεις που είχα με ανθρώπους της αγοράς αυτό το τελευταίο διάστημα, όλοι συμφώνησαν ότι το πρόβλημα δεν έχει να κάνει με τον εξοπλισμό, αλλά με την αξιοποίησή του. Δηλαδή με την παραγωγή εκδηλώσεων, συναυλιών και κάθε είδους δραστηριοτήτων στις οποίες απαιτείται ένα οπτικοακουστικό και φωτιστικό σύστημα. Αν δεν αυξηθεί η μειωμένη παραγωγική δραστηριότητα τότε ο νέος εξοπλισμός θα προστεθεί στον παλιό και θα μένουν μαζί στις αποθήκες. Το ζητούμενο λοιπόν είναι να πραγματοποιούνται παραγωγές και μάλιστα οι επιτυχημένες, αυτές δηλαδή που αποφέρουν επαρκή ανταποδοτικότητα γι’ αυτούς που επιχειρούν σ’ αυτόν τον τομέα. Και με δεδομένη την όλο και αυξανόμενη φτωχοποίηση όλων, είναι μάλλον βέβαιο ότι μετά και την ολοκλήρωση των προγραμμάτων του ΕΣΠΑ θα υπάρχει περισσότερος διαθέσιμος και πιο σύγχρονος εξοπλισμός για λιγότερες και ακόμα πιο κακοπληρωμένες εκδηλώσεις.

Με επίσης δεδομένο ότι οι χορηγοί πλέον είναι από μηδαμινοί έως ελάχιστοι, ακόμα και στα μεγάλα ονόματα και στις μεγάλες συναυλίες και περιοδείες (μεγάλη περιοδεία θεωρούνται πλέον τα 12 – 15 ‘κομμάτια’), όλα τα προσδοκώμενα έσοδα μιας παραγωγής πέφτουν πλέον πάνω στο εισιτήριο, ο μέσος όρος του οποίου ειδικά το φετινό καλοκαίρι έπεσε κατακόρυφα με τις πρωτοκλασάτες Ελληνικές παραγωγές να κοστίζουν κατά μέσο όρο 10 και 12 ευρώ (γεγονός θετικό βεβαίως για τον θεατή, διότι το νόμισμα έχει πάντα δυο όψεις). Ετσι, ειδικά φέτος το καλοκαίρι δεν υπήρξε ούτε ένας εργαζόμενος, ούτε ένας free lancer που να μην υπέστη μείωση στο μεροκάματό του, ενώ οι χρεώσεις των rental εταιριών έπεσαν κι άλλο (το ζητούμενο βεβαίως πλέον είναι το αν πληρώνεσαι). Αυτό όλο επισκιάζει κάπως την ευφορία της αγοράς για τα τρέχοντα προγράμματα ΕΣΠΑ, καθώς η ορθή επιχειρηματική λογική λέει ότι οι επενδύσεις θα πρέπει να κάνουν απόσβεση και σε βάθος χρόνου να φέρουν κέρδη. Και δυστυχώς αυτό το περιβάλλον στο οποίο ζούμε και επιχειρούμε δεν είναι ιδανικό για αποσβέσεις, προγραμματισμούς και σταθερούς τιμοκαταλόγους, σε μια αγορά (rental) που το μεγαλύτερό της σφάλμα είναι ότι δεν είχε ποτέ κανέναν τιμοκατάλογο, ούτε κανένα υποτυπώδες union εργαζομένων και επαγγελματιών προκειμένου να καθορίσει κάποιους βασικούς κανόνες και να προσδιορίσει τα εργασιακά (και όχι μόνο) δεδομένα του ευρύτερου entrtainment χώρου και των πολλαπλών επαγγελμάτων που εντάσσονται σε αυτόν, ώστε εν συνεχεία να τα περιχαρακώσει και να επενδύσει πάνω σ’ αυτά…

Ας ελπίσουμε να κυλήσει ομαλά η υλοποίηση των ΕΣΠΑ προγραμμάτων και ο εξοπλισμός που θα έρθει να μη χαρισθεί και να μην απαξιωθεί, ειδικά από τους νεότερους και πιο άβγαλτους στο χώρο…

Υ.Γ. Την προηγούμενη εβδομάδα είδα πολλούς φίλους, συναδέλφους ηχολήπτες, φωτιστές, ιδιοκτήτες rental εταιριών, μουσικούς, στελέχη εμπορικών επιχειρήσεων και αντιπροσωπειών σε ένα δυσάρεστο γεγονός, στην κηδεία του συνάδελφου Δημήτρη Ανδριανού (Παζούζου) για να του ευχηθούν ‘Καλό Ταξίδι’. Αραγε γιατί η επόμενη μαζική συνεύρεση των ανθρώπων του ‘χώρου’ θα πρέπει να γίνει ξανά σε ένα τέτοιο δυσάρεστο γεγονός και όχι σε κάτι ευχάριστο ή δημιουργικό για το χώρο;