Κανονικά η επιστολή αφορά τη δημοτική αρχή Ρεθύμνου και απευθύνεται σε τοπικά μέσα και media, όμως ως προς το ηχολητπικό – τεχνικό κομμάτι αφορά και τον ευρύτερο επαγγελματικό χώρο μας που καλύπτει δημοσιογραφρικά το aLive, γι’ αυτό και δημοσιεύουμε την επιστολή που κοινοποιήθηκε (και) σε εμάς, προσεγγίζοντας το όλο θέμα όχι πολιτικά (που δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να το κάνουμε και συντασσόμαστε με τα γραφέντα του συναδέλφου), αλλά κυρίως τεχνικά, θέτοντας κι εμείς το ίδιο ερώτημα: ποιος είναι τελικά αρμόδιος να ανεβοκατεβάζει γενικούς διακόποτες σε μια συναυλία και ποιος ορίζει αυτή τη διαδικασία? Διότι το να κατεβάσεις διακόπτες απροειδοποίητα και ξανφικά (αν όντως έτσι συνέβη) είναι ένα από τα θέματα προδιαγραφών που έχουμε ξαναπεί ότι θα πρέπει να τεθούν στη δουλειά και τον ευρύτερο κλάδο μας και να τα θέσει ο ΣΤΑΖΟΕ. Ρώτησε κανείς την PA εταιρία για το αν έχει ζημιές, για το αν παρέδωσε πνεύμα κάνα τροφοδοτικό συσκευής της οποίας το κόστος αποτυπώνεται σε 5ψήφιο αριθμό ευρώ? Τελευταία (αλλά όχι έσχατη σε σημασία, αντιθέτως δε) αφήνω την προσβολή προς το κοινό και τους καλλιτέχνες που είναι βεβαίως μείζωνος σημασία. Την επιστολή λοιπόν του συναδέλφου την αναρτούμε πρώτα με την ιδιότητα του ηχολήπτη (καθώς αυτό άπτεται το ενδιαφέροντος του aLive) αλλά και με την εν προκειμένω ιδιότητα του 'ενοχλημένου πολίτη στη διάθεση' που εύστοχα ο ίδιος προσθέτει. Σημειωτέον, ότι τηρώντας τους δεοντολογικούς κανόνες, θα έπρεπε να φιλοξενουμε και τον αντίλογο της άλλης πλευράς "που εξουσιάζει τους διακόποτες", όμως κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό….
Η αβάσταχτη εξουσία της πρίζας
«Χθες το βράδυ του Σαββάτου 6 Ιουνίου 2015 βρεθήκαμε στο Δημοτικό κήπο Ρεθύμνου παρακολουθώντας τις εκδηλώσεις της δεύτερης μέρας του 11ου Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ Ρεθύμνου. Λίγο μετά τις 12:30 πλησιάζοντας στο τέλος του μουσικού προγράμματος του φεστιβάλ, και ενώ επί σκηνής βρισκόταν οι Μαρία Κώτη, Στέλιος Συκάκης και Σταύρος Μαραγκουδάκης μην έχοντας προλάβει καλά-καλά να παίξουν δυο κομμάτια του προγράμματος τους, ξαφνικά με ένα κρότο, κόβεται ο ήχος και οι εφτακόσιοι τόσοι παρευρισκόμενοι έχουμε μείνει σαστισμένοι προσπαθώντας να καταλάβουμε τι ακριβώς έχει συμβεί. Πολύ γρήγορα παρατηρώντας πως δεν είχε αλλάξει κάτι στον φωτισμό του κήπου και πως οι τεχνικοί του ήχου του φεστιβάλ στέκονταν ανήμποροι να κάνουν κάτι, μπροστά στο “νεκρό” ηχητικό εξοπλισμό τους, έγινε ξεκάθαρο ποια ακριβώς ήταν η αιτία αυτής της διακοπής. Υπάλληλος του Δήμου Ρεθύμνου (που παρεμπιπτόντως είχε και την αιγίδα του φεστιβάλ) “διορθώνοντας” το πρόβλημα που είχε προκύψει εφόσον το μουσικό πρόγραμμα δεν είχε ολοκληρωθεί στην προγραμματισμένη ώρα, τράβηξε την πρίζα που τροφοδοτούσε το ηχητικό σύστημα, κλείδωσε την πόρτα του δωματίου και απομακρύνθηκε ήσυχα-ήσυχα στην σκιά των δέντρων έχοντας προφανώς εκτελέσει στο ακέραιο τις εντολές των προϊσταμένων του.
Προσωπικά, έχοντας βρεθεί πολλές φορές στο παρελθόν, λόγω της επαγγελματικής μου ιδιότητας, στην ομολογουμένως δύσκολη θέση διαχείρισης του θέματος υπέρβασης ωραρίου, που συνήθως προκύπτει από τον ερασιτεχνισμό της όποιας διοργάνωσης, τις αντικειμενικές τεχνικές δυσκολίες των πολλών και διαφορετικών μεταξύ τους μουσικών σχημάτων και γενικότερα της περιρρέουσας φιλότιμης εθελοντικής προσπάθειας, ομολογώ πως δεν θυμάμαι ποτέ ξανά να έχω τύχει μάρτυρας μιας τόσο απροκάλυπτα βίαιης παρέμβασης και διακοπής μιας εκδήλωσης και μάλιστα από ένα φορέα (εν προκειμένω τη Δημοτική Αρχή) αναρμόδιο και νομικά ακάλυπτο, να χειριστεί με πράξεις καταστολής ένα ζήτημα που στην πλέον τραβηγμένη του διάσταση, μπορεί να περιγραφεί ως πιθανή όχληση των περίοικων. Οι σκέψεις οι οποίες προκύπτουν είναι ποιες κρυπτό-φασιστικές αντιλήψεις υποβόσκουν, και ποια επικίνδυνα λανθάνουσα αντίληψη εξουσίας διέπει την Δημοτική Αρχή ώστε να αποφασίζει πρόχειρα και αδίστακτα να “τραβάει την πρίζα” σε ένα φεστιβάλ (δηλ. γιορτή) μπροστά σε εφτακόσιους τόσους πολίτες με την πρόφαση της υπέρβασης ωραρίου. Όταν μάλιστα το συγκεκριμένο φεστιβάλ έχει το χαρακτήρα της αντί-ρατσιστικής στάσης, δηλ. σκοπό και αφορμή, την έκφραση των τάσεων της αποδοχής και εναγκαλισμού του διαφορετικού, της διάθεσης για συνεννόηση, την παιδεία της φιλοξενίας, και της υποχρέωσης της προστασίας του αδύναμου. Προκύπτει επίσης το ερώτημα της πιθανής αντίληψης στο μυαλό του κ. Δημάρχου πως με αυτή τη πράξη ουσιαστικά διορθώνει την “ανώριμη” και για τον τοπικό κόσμο “ενοχλητική” δράση εφτακοσίων όλων κι όλων ανθρωπάκων στη βάση τους φοιτητές, κυρίως φοιτήτριες (τι θα μας κάνουν τώρα, και πόσο να γκρινιάξουν οι κοπελιές; ) που ούτως ή άλλως στην συντριπτική πλειοψηφία τους είναι ετεροδημότες. Πολύ πιο ζοφερό δε, η πιθανότητα όντως, αυτή η αντίληψη να εκφράζει την τοπική κοινωνία που επιτέλους “βρήκε την ησυχία της” και όντως ο “δυναμισμός” και η “νουθεσία” από πλευράς κ. Δημάρχου θα ανταμειφθεί όταν έρθει η ώρα.
Παράλληλες λεπτομέρειες που μου έχουν μείνει στο μυαλό από το χθεσινό συμβάν είναι η κίνηση των άμεσα θιγόμενων καλλιτεχνών (Κώτη, Συκάκης, Μαραγκουδάκης) όπου σε αυτή την έλλειψη σεβασμού και προσωπική προσβολή, μεταξύ άλλων, που ξαφνικά υπέστησαν, απλά πήραν τα όργανα τους και φτιάχνοντας ένα πηγαδάκι μπροστά από την σκηνή συνέχισαν το πρόγραμμά τους διασκεδάζοντας τον παρευρισκόμενο κόσμο και αποφεύγοντας να δώσουν συνέχεια σε κάποια σχόλια σχετικά με το συμβάν βγάζοντας απλά και φυσικά το μεγαλείο της πραγματικά καλλιτεχνικής ψυχής. Στο ίδιο πλαίσιο και ακριβώς στην απέναντι όχθη συμπεριφοράς, θυμάμαι τη φωνή ενός και μόνο ατόμου μέσα στο πλήθος, να βρίζει θεούς και δαίμονες, αυθόρμητη αντίδραση σε αυτό που μόλις είχε δει. Μοναχική φιγούρα που απέδειξε πως αυτό το αντιδραστικό και το ακραίο που μας έδειξε την προηγούμενη μέρα στην σκηνή, είναι εσωτερικό και πηγαίο. Σε αντίθεση με κάποιους άλλους συνομήλικους του που ενώ προηγούμενα μας “ταχυβόλισαν” με λεκτικούς σιδηρόδρομους “αντί” και “κατά” την συγκεκριμένη στιγμή ήταν ή απόντες ή “σε καταστολή”.
Κλείνοντας αυτή τη διαμαρτυρία θα ήθελα απλώς να μοιραστώ με όποιον “δε βαριέται” το πόσο πιο λίγος και μικρός νιώθω από χθες το βράδυ και πόσο περισσότερο μου’ χει προκύψει η σκέψη πως ίσως είναι πλέον καιρός να τραβήξουμε εμείς την πρίζα σε αυτές τις παρωχημένες και ξεκάθαρα απολυταρχικές πολιτικές καριέρες που όχι απλά μας “έχουν κάτσει στον καφά” αλλά με την προχειρότητα και ακρότητα των πράξεών τους μας αποδεικνύουν καθημερινά πως τέτοιοι άρχοντες δεν αξίζουν ούτε καν σε μας.
Κεφαλογιάννης Νίκος
ηχολήπτης στην ιδιότητα – ενοχλημένος πολίτης στη διάθεση
