Όπως αναφέρει ο οικονομολόγος Οlivier Babeau σε σχετικό του άρθρο στο προχθεσινό φύλλο της Le Figaro, με τίτλο: Όταν η Taylor Swift μας στέλνει πίσω στη φτωχοποίησή μας…
«Μια σημαντική μερίδα (20%) των θαυμαστών της Taylor Swift που ήρθαν να δουν την τραγουδίστρια στις συναυλίες της στο Παρίσι ήταν Αμερικανοί, ιδιαίτερα λόγω του αστείου κόστους των εισιτηρίων στη χώρα μας σε σύγκριση με τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Για τον γνωστό οικονομολόγο Olivier Babeau αυτό από μόνο του είναι μία ένδειξη της φτωχοποίησης μας.
Η περιοδεία της Taylor Swift δεν είναι απλώς ένα πολιτιστικό και media event. Μας διδάσκει πολλά για τον σημερινό κόσμο. Η απίστευτη ζέση του πλήθους που προσελκύει δείχνει ότι η ικανότητα να παθιάζεται κανείς με ένα μουσικό φαινόμενο, όποια κι αν είναι η κρίση του για την ποιότητά του, είναι ζωντανή. Λίγα ωστόσο έχουν ειπωθεί για μια άλλη διάσταση των συναυλιών της αμερικανίδας star: απεικονίζουν έμμεσα τη σχετική παρακμή της Ευρώπης γενικά και της Γαλλίας ειδικότερα. Όχι μόνο επειδή για άλλη μια φορά ένας καλλιτέχνης από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, επιβεβαιώνει μια πολιτιστική soft power στην οποία δυστυχώς έχουμε πια συνηθίσει.
Μεταξύ του κοινού που έσπευσε να ακούσει την Taylor Swift στο Παρίσι περίπου το 30% δεν προέρχεται από την Γαλλία. Περίπου το 20% είναι Αμερικανοί. Καταγράψαμε μάλιστα περισσότερο από 40% επιπλέον τουρίστες από τις Ηνωμένες Πολιτείες σε σύγκριση με την ίδια περίοδο πέρυσι στο Παρίσι τις ημέρες που προηγήθηκαν των συναυλιών. Γιατί μια τέτοια εισροή Αμερικανών που θα μπορούσαν εξίσου εύκολα να πάνε να ακούσουν το αστέρι στην χώρα τους ;
Πρώτον επειδή στις Ηνωμένες Πολιτείες οι τιμές των εισιτηρίων αναπροσαρμόζονται ανάλογα με τη ζήτηση. Οι τιμές τους λοιπόν έφτασαν κατά μέσο όρο τα 1.000 δολάρια. Μερικές φορές πολύ περισσότερο. Εκεί, οι ιστότοποι διαδικτυακής μεταπώλησης είναι νόμιμοι. Ηταν λοιπόν πιο συμφέρον να έρθουν στην Ευρώπη, ακόμα κι αν πρέπει να προσθέσουν το κόστος μεταφοράς και διαμονής. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Τα εισιτήρια στη Γαλλία κυμαίνονται γύρω στα 150 ευρώ. Για τη Γαλλία είναι πολλά. Για τις Ηνωμένες Πολιτείες είναι φιλοδώρημα.
Αυτό που δείχνουν οι συναυλίες της Taylor Swift είναι η σχετική μας φτωχοποίηση. Όπως επεσήμαναν πρόσφατα οι Pierre-André Buigues και Elie Cohen, η Ευρώπη γίνεται φτωχότερη σε σύγκριση με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια η Ευρώπη απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο από τον αμερικανικό γίγαντα. Μεταξύ 2010 και 2020, οι Ηνωμένες Πολιτείες κατέγραψαν μέση ετήσια ανάπτυξη διπλάσια από εκείνη της Ευρωπαϊκής Ένωσης (1,7 έναντι 0,8%). Το χάσμα στο κατά κεφαλήν ΑΕΠ μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της ευρωζώνης ήταν 30% το 2010 και 87% το 2022. Μεταξύ 2007 και 2020, το διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών αυξήθηκε κατά 28% στις Ηνωμένες Πολιτείες αλλά μόνο κατά 8,5% κατά μέσο όρο για όλες τις χώρες του ΟΟΣΑ. Το διαθέσιμο κατά κεφαλήν εισόδημα στη Γαλλία ήταν 56% χαμηλότερο το 2020 από ό,τι στις Ηνωμένες Πολιτείες. Για τη Γερμανία, η διαφορά ήταν μόλις 14%.
Τι συμβαίνει ; Συνοπτικά: οι εταιρείες μας βρίσκονται σε πολύ κακή θέση και είναι μη ανταγωνιστικές, δεν έχουμε βιομηχανία, κάνουμε υπερβολικές δαπάνες και έχουμε αναποτελεσματικό κράτος, καταναλώνουμε υπερβολικά ξένα προϊόντα και δουλεύουμε λιγότερο.
Το 2021, ο ετήσιος μέσος όρος χρόνου εργασίας κατά κεφαλήν ήταν 895,9 ώρες στην Ελβετία, 825,7 ώρες στις Ηνωμένες Πολιτείες, 724,6 ώρες στη Γερμανία και… 630,9 ώρες στη Γαλλία. Αντισταθμίζουμε με μεγαλύτερη παραγωγικότητα από άλλες χώρες ; Ηταν γεγονός παλιότερα. Δεν είναι πια. Η αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας στις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν διπλάσια από εκείνη των χωρών της Ευρωζώνης τα τελευταία 20 χρόνια. Συνεπώς, η Γαλλία λειτουργεί πολύ λίγο και λιγότερο αποτελεσματικά.
Το χρέος μας ξεπερνά πλέον τα 3.000 δισ. ευρώ και αγγίζει το 110% του πλούτου που παράγεται σε ένα χρόνο. Κανένας πολιτικός αρχηγός δεν κατάφερε να ανακόψει τη ροή των δημοσίων δαπανών. Κάθε χρόνο, συνήθως περίπου το ένα τέταρτο των εξόδων μας δεν καλύπτονται από τα έσοδά μας. Το συσσωρευμένο χρέος δημιουργεί ένα βάρος που απορροφά περισσότερο από το ήμισυ των εσόδων από τον φόρο εισοδήματος. Πληρώνουμε μέρος των δημοσίων υπαλλήλων μας, την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και τις συντάξεις μας χρεωνόμενοι στο μέλλον. Το έτος 2024 θα είναι ρεκόρ από αυτή την άποψη. Θα πρέπει να δανειστούμε 285 δισεκατομμύρια ευρώ στις αγορές.
Το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών μας είναι ένα από τα προβλήματά μας που επισημαίνεται λιγότερο συχνά. Το κομμάτι του εμπορικού ελλείμματος είναι γνωστό : οι Γάλλοι είναι μεγάλοι καταναλωτές αλλά όχι καλοί εργαζόμενοι. Για να ικανοποιήσουν τη δίψα τους για προϊόντα και υπηρεσίες, εισάγουν μαζικά. πολύ περισσότερα από όσα μπορούμε να εξάγουμε, διότι εκτός από την αδυναμία των βιομηχανιών μας που αφήσαμε να πεθάνουν, η ανταγωνιστικότητά μας επιβαρύνεται από τις βαριές εισφορές που είναι απαραίτητες για τη χρηματοδότηση του πιο γενναιόδωρου συστήματος κοινωνικής προστασίας στον κόσμο. Γενικότερα, όλες οι ροές είναι ανισόρροπες: για να χρηματοδοτήσουμε τον τρόπο ζωής μας και τις λίγες ώρες εργασίας μας, πουλάμε τα οικογενειακά μας περιουσιακά στοιχεία. Η καθαρή εξωτερική θέση της Γαλλίας (η διαφορά μεταξύ αυτού που κατέχουμε στο εξωτερικό και αυτών που κατέχουν οι ξένοι στη Γαλλία) είναι ένα έλλειμμα άνω των 600 δισεκατομμυρίων ευρώ. Προμηθευόμαστε από το εξωτερικό τη δουλειά που δεν θέλουμε να κάνουμε, πληρώνοντας είτε με περιουσιακά στοιχεία που γίνονται ξένη ιδιοκτησία είτε με δικαίωμα ανάληψης μελλοντικών φόρων (το χρέος).
Με λίγα λόγια: φτωχαίνουμε. Γιατί ο πλούτος ενός έθνους δεν είναι ποτέ τίποτε άλλο από τη διαφορά μεταξύ αυτού που παράγει και αυτού που καταναλώνει. Οι Αμερικανοί θα έρχονται ολοένα και περισσότερο στη Γαλλία όπως θα έφτανε κανείς σε μια υπανάπτυκτη χώρα: με τη χαρά να ανακαλύπτουν ότι όλα είναι τόσο φθηνά δείχνοντας μας και μια κάποια συμπόνια».
Le Figaro
15/4/24 μετάφραση: Babis Georges Petrakis
* Η εφημερίδα Le Figaro είναι από τις σημαντικότερες καθημερινές εφημερίδες της Γαλλίας. Ιδρύθηκε το 1826 ως εβδομαδιαία σατιρική εφημερίδα, ενώ από το 1866 και μετά απέκτησε καθημερινό φύλλο. Είναι συντηρητική και πρόσκειται στη γαλλική δεξιά.
