Το τελευταίο διάστημα είχαν γίνει αρκετές συζητήσεις είτε διαδικτυακά, είτε σε social media, είτε σε διάφορα πηγαδάκια για την ανάγκη επανίδρυσης του ΣΤΑΖΟΕ (Σωματείο Τεχνικών Απασχολούμενων σε Ζωντανές Οπτικοακουστικές Εκδηλώσεις). Ως γνωστόν το σωματείο τα τελευταία χρόνια είχε πέσει σε αδράνεια, όμως το τελευταίο διάστημα η 'φωτιά' έδειχνε να ξαναφουτνώνει, κι έτσι κάποιοι από την παλαιά διοίκηση αλλά και κάποια απλά μέλη συναντήθηκαν με σκοπό να επικοινωνήσουν ένα πρώτο κάλεσμα στους επαγγελματίες – συναδέλφους του ευρύτερου τομέα. Το κάλεσμα έγινε, επικοινωνήθηκε κυρίως μέσω fb και κάποιων τηλεφώνων και το ραντεβού κλείστηκε για την προηγούμεη Δευτέρα σε μια αίθουσα το Εργατικού Κέντρου Αθηνών.

Φτάνοντας κάπως καθυστερημένος, μπαίνοντας βιαστικά στην αίθουσα του ΕΚΑ όπου είχε δοθεί το ραντεβού, σχεδόν σάστισα. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Περισσότεροι από 100 συνάδελφοι που εργάζονται σε ζωντανές οπτικοακουστικές εκδηλώσεις, είχαν μαζευτεί και αφού άκουσαν την εισήγηση του Brian Coon και του Κωνσταντίνου Κεχαγιόγλου (συνάδελφου τεχνικού και γραμματέα της Π.Ο.Θ.Α. - Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Θεάματος Ακροάματος), ορισμένοι εξ αυτών τοποθετήθηκαν, για να ακολουθηθεί η τυπική διαδικασία, όπερ σημαίνει η σχεδόν ομόφωνη απόφαση της συνέχισης του Σ.Τ.Α.Ζ.Ο.Ε (με το ίδιο όνομα) και της επανενεργοποίησής του με τον ορισμό  Επιτροπής Προσωρινής Διοίκησης που θα οδηγήσει σε εκλογές εντός μηνός. 
Απ’ όλα αυτά που είδα και συνέβησαν το απόγευμα της 18^ης του Μαίου στο Εργατικό Κέντρο Αθηνών, τα πιο αξιομνημόνευτα (κατά την ταπεινή μου γνώμη πάντα) ήταν τα εξής: 
Πρώτον και σημαντικότερο ότι γνώριζα ελάχιστους από τους 100+ συναδέλφους - τεχνικούς που έδωσαν το παρών, γεγονός ενδεικτικό του ότι παραβρέθηκε 'νέο αίμα' και μάλιστα δίχως το κάλεσμα να έχει τη μαζικότητα που θα μπορούσε, ενώ όλοι (εκτός ενός που κατέβηκε από Θεσσαλονίκη) ήταν από την Αθήνα.
Δεύτερο που κρατάω είναι η δεδομένη βούληση για πάταξη της μαύρης εργασίας, σ’ ένα επάγγελμα που παραδοσιακά κινείται στις παρυφές του μαύρου χρήματος. Τρίτον, οι ενδιαφέρουσες απόψεις όλων όσων τοποθετήθηκαν και ο ενθουσιασμός για περαιτέρω αυτό-οργάνωση και συντονισμένες ενέργειες, σου έδινε την εντύπωση ότι το σωματείο μοιάζει να ξαναγενιέται από τις στάχτες του (θα το επιβεβαιώσει ο χρόνος αυτό βεβαίως). 

Την προσωπική μου άποψη την κατέθεσα στη συνεδρίαση, θα την επαναλάβω όμως για μια ακόμα φορά και από εδώ γιατί θεωρώ ότι βλέπω τη δουλειά και από μέσα (ως ενεργός ηχολήπτης, έστω με λιγότερες 'πτήσης' τα τελευταία χρόνια), αλλά και πιο σφαιρικά απ' έξω (ως άνθρωπος της αγοράς και γράφοντας καθημερινά για το aLive, όπου είμαι σε επαφή με όλη την ευρύτερη κοινότητα και όχι μόνο την Ελληνική) και μερικές φορές αυτό το δεύτερο (βλέπε εξωστρέφεια) και η αποστάση που συνεπάγεται σε καθιστούν λίγο πιο ανοικτόμυαλο και με ευρύτερη σκέψη και θεώρηση. Με όλα αυτά ως δεδομένα, η εκτίμησή μου είναι ότι ο ακρογωνιαίος λίθος για το σωματείο πρέπει να είναι η κατοχύρωση του (ευρύτερου) επαγγέλματος, που θα γίνει μόνο όταν τεθούν με σαφήνεια οι ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΕΣ του και καθοριστούν επακριβώς οι ανάγκες και οι δομές της ίδιας της δουλειάς σε όλα της τα επίπεδα. Και αναφέρομαι πρωτίστως σε προδιαγραφές ασφάλειας για εργαζόμενους και θεατές σε όλους τους τομείς, κάτι που δεν υπάρχει ούτε καν στα χαρτιά, και βεβαίως δεν συζητάμε για το εάν εφαρμόζεται στην πράξη, ενώ και από εκεί και πέρα τα αμιγώς εργασιακά θεωρώ ότι αποτελούν εξίσου σημαντική προτεραιότητα, αλλά έπονται του καθορισμού του ίδιου του επαγγέλματος και των προδιαγραφών του. 

Support συστήματα, συντήρηση μοτέρ, πιστοποιήσεις γενικώς, πίνακες και υποπίνακες ρεύματος, παροχές που ‘τρέχουν’ μέσα από τον κόσμο, rigging προδιαγραφές, κανόνες ασφαλείας και υγιεινής, σαφές όριο μέγιστης στάθμης ήχου ανάλογα με το χρόνο έκθεσης βάση διεθνών προδιαγραφών, φορτηγά και συνθήκες μεταφοράς, ωράριο εργασίας κλπ, είναι μερικά μόνο από τα δεκάδες θέματα που είναι κυριολεκτικά στον αέρα, σε μια δουλειά δύσκολη, ιδιαίτερη και ενίοτε "ηρωϊκή", που στα μέρη μας και παρά τον τεράστιο όγκο εξοπλισμού που υπάρχει, δεν έχει ακόμα οριοθετηθεί και χαρτογραφηθεί ούτε κατ' ελάχιστον.

Κι όπως αντιλαμβάνεστε, αυτό αφορά όλο το φάσμα της δουλειάς. Δεν ακουμπά μόνο τους τεχνικούς και τους εργαζόμενους, αλλά αφορά εξίσου και τις rental εταιρίες, τις εμπορικές αντιπροσωπείες, τα τμήματα service, τους παραγωγούς και διοργανωτές συναυλιών, τα ‘μαγαζιά’ (με και χωρίς εισαγωγικά)), τους μουσικούς και τους τραγουδιστές, τους καλλιτέχνες γενικώς, τους αρμόδιους φορείς και αρχές, την αντίστοιχη εκπαίδευση και βεβαίως το ίδιο το κοινό που από το δικό του οβολό (βλέπε εισιτήριο ή φόρο εισοδήματος για τις κρατικά επιδοτούμενες εκδηλώσεις) υπάρχει αυτή η δουλειά. 
Ϊσως μια καλή αρχή είναι να δούμε το τι ακριβώς ισχύει στα αντίστοιχα union ανεπτυγμένων χωρών, να το μελετήσουμε και να το προσαρμόσουμε στις ιδιαίτερες ελληνικές συνθήκες και ανάγκες του επαγγέλματος. Πρώτα διορθώνεις, αναπτύσεις και διοργανώνεις καλύτερα το επάγγελμα και αμέσως μετά διεκδικείς καλύτερες εργασιακές και οικονομικές συνθήκες, συλλογικές συμβάσεις κλπ. Αυτά άλλωστε αποτελούν το ένα φυσική συνέχεια του άλλου, γι’ αυτό και στη δική μας περίπτωση αυτό που πρέπει είναι επιτέλους να ‘τρέξουν’ παράλληλα.