Στην πρόσφατη ανακοίνωση της απόκτησης του TC Group από το MUSIC Group του Uli Behringer προφανώς αναφέρομαι και εκφράζω μερικές σκέψεις για τη νέα τάξη πραγμάτων και ιδιοκτησιών που έχει δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια στη βιομηχανία του επαγγελματικού audio αλλά και lighting.
Θα δεχθώ ότι οι εξαγορές και οι συνεργασίες δεν είναι νέο φρούτο, το αντίθετο μάλιστα, καθώς είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με την επιχειρηματικότητα και το εταιρικό συμφέρον. Συνήθως έως τώρα συνέβαινε το εξής: ένας δυνατός οικονομικά και κραταιός στρατηγικά παίκτης αντί να ξεκινήσει από την αρχή τη δραστηριότητά του σ’ ένα νέο τομέα λανσάροντας ένα νέο προιόν, προτιμούσε να εξαγοράσει έναν καταξιωμένο (ή πολλά υποσχόμενο και με δυναμική ανόδου) παίκτη, προκειμένου να ‘βάλει πόδι’ σε μια νέα αγορά, παίρνοντας έτοιμο R&D, έτοιμες εγκαταστάσεις, έτοιμα προιόντα και κυρίως έτοιμο δίκτυο πώλησης και πελατολόγιο.
Την τελευταία 15ετία περίπου αυτό το μοντέλο άρχισε να αλλάζει, καθώς δημιουργήθηκαν τα πρώτα γκρούπ εταιριών, τα οποία αφού είχαν δημιουργήσει έναν ικανό πυρήνα εταιριών, σιγά – σιγά προσέθεταν στο δυναμικό τους οποιαδήποτε άλλη εταιρία έκριναν αξιόλογη και κυρίως προσοδοφόρα. 
Τα τελευταία χρόνια όμως, ζούμε ένα νέο, ομολογουμένως πιο διευρυμένο και 'επιθετικό' μοντέλο εξαγορών. Βιώνουμε την απόκτηση γκρουπ εταιριών από άλλα, μεγαλύτερα, γκρούπ εταιριών. Κάτι τέτοιο συνέβη πρίν μια μόλις εβδομάδα με το TC Group να εντάσσεται στο δυναμικό του MUSIC Group, δημιουργώντας αίσθηση στην παγκόσμια pro audio αγορά (αν και οι φήμες έδιναν κι έπαιρναν εδώ κι ένα χρόνο περίπου) και ενδεχομένως πιθανή αλλαγή ισορροπιών. Πέρα από εικασίες, προγνωστικά και εκτιμήσεις όμως (που είναι πολλές από πολλούς) το αδιαμφισβήτητο γεγονός είναι ότι προϊοντικά και εμπορικά, το ‘παιχνίδι’ κλείνει, με την αγορά όσο περνάνε τα χρόνια να ελέγχεται από λιγότερους και συνάμα ισχυρότερους στρατηγικούς επενδυτές…

Σκοπός του άρθου δεν είναι να εκτιμήσουμε και να αναλύσουμε το τι έχει κατά νου να κάνει ο Uli Behringer με τις εταιρίες του νεοφερμένου TC Group, ή το πως θα τις εναρμονίσεις με τις δικές του και πως θα διατηρήσει την προσωπικότητά τους αναλλοίωτη (ή πόσο θα την αλλοιώσει και θα την μεταλλάξει), αλλά να κατανοήσουμε και να αναλύσουμε τις νέες δραστικές αλλαγές που διαμορφώνονται στο διεθνές εμπορικό και προϊοντικό pro audio περιβάλλον.
Εχουμε και λέμε λοιπόν: όσο το εμπόριο των επαγγελματικών audio / lighting προϊόντων μεγαλώνει και αναπτύσσεται (νέες τεχνολογίες, αναδυόμενες αγορές, κλπ) τόσο λιγότεροι (και συνάμα ισχυρότεροι) είναι αυτοί που διαφεντεύουν τις τύχες του και καθορίζουν τις εξελίξεις. Για την ακρίβεια, πλέον από τον έλεγχο του εμπορίου, περνάμε και στον έλεγχο της πρωτογενούς παραγωγής, τουλάχιστον όσον αφορά τα επώνυμα προϊόντα κάθε κατηγορίας. Στον τομέα του επαγγελματικού audio δε, είναι πλέον ολοένα και λιγότερες οι αυτόνομες – μεμονωμένες εταιρίες μεγάλου βεληνεκούς, ειδικά στις εμπορικές κατηγορίες προϊόντων. Θέλετε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα; Δείτε τις (ψηφιακές) audio κονσόλες, οι οποίες (σχεδόν όλες) είτε ανήκουν σε κάποιο γκρούπ εταιριών ή έχουν εξαγοραστεί από κάποια εταιρία, γεγονός χαρακτηριστικό των ζυμώσεων που επικρατούν τα τελευταία χρόνια σε επίπεδο τεχνολογίας, R&D και κυρίως διαμόρφωσης νέων κατηγοριών τιμών.

Είναι βέβαιο ότι οι εξαγορές δεν θα σταματήσουν, αντιθέτως θα συνεχιστούν, καθώς ζούμε την εποχή του επαναπροσδιορισμού των δεδομένων σε επίπεδο τεχνολογίας και εμπορίου. Μεγάλη ευθύνη σε αυτό έχει και η λεγόμενη 'σύγκλιση' των τεχνολογιών, η ανάπτυξη των ικτύων, η ισχυροποίηση των DSP επεξεργαστών, η δεδομένη logistics λογική που πλέον μετράει σημαντικά στη δουλειά, αλλά και οι μεγάλες αλλαγές στον τρόπο που παράγεται, αναπαράγεται και διανέμεται η ίδια η μουσική.
Αν ωστόσο με ρωτάτε αν όλο αυτό είναι καλό, λιγότερο καλό ή ακόμα και κακό; Η απάντηση είναι η προφανής: Δεν ξέρω και δεν τολμώ να ρισκάρω με βεβαιότητα μια πρόβλεψη, όμως είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα πάμε σε πιο επιθετικές στρατηγικές σε όλους τους τομείς, σε περισσότερο DSP, σε ακόμα μεγαλύτερο άνοιγμα της αγοράς ακόμα και στο consumer πεδίο και βεβαίως σε μικρές και μεγάλες ανακατατάξεις στην αλυσίδα μεταπώλησης των προϊόντων, με τους κατασκευαστές να επιθυμούν η εν λόγω αλυσίδα να έχει ακόμα λιγότερους (και κυρίως ακόμα πιο αδύναμους) κρίκους.

Αυτό όλο με μια πρώτη ματιά κάποιοι το μεταφράζουν ως κέρδος για τον τελικό καταναλωτή, όμως αν ο καταναλωτής είναι επαγγελματίας και όχι απλώς χομπίστας, τότε φοβάμαι ότι δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα, διότι θα χαθεί ένα σημαντικό κομμάτι από το pre και after sales support (όχι ότι γίνεται και με τον καλύτερο τρόπο), η αμεσότητα της υποστήριξης και αυτή η σημαντική τελικά διαπροσωπική σχέση που δημιουργεί την απαραίτητη εμπιστοσύνη.
Αναμφίβολα πάντως μέχρι το τέλος της δεκαετίας που διανύουμε θα ζήσουμε μεγάλες αλλαγές και ανακατατάξεις σε όλα τα παραπάνω επίπεδα. Εως τότε θα ξανασχοληθούμε με το θέμα, στην επόμενη μεγάλη (μαζική ή μη) εξαγορά. Το  βέβαιο λοιπόν είναι ότι θα τα ξαναπούμε σύντομα επ’ αυτού…