Οκ απέτυχε… Δεν είχε κόσμο, line up, φρεσκάδα, όραμα και δυστυχώς ακριβώς ένα χρόνο μετά την επίσημη ενηλικίωσή του, το Rockwave Festival, το φεστιβάλ – θεσμός για τα μέρη μας, που ουσιαστικά μας μύησε (όσο μπόρεσε και όσο του επιτρέψαμε κι εμείς οι ίδιοι) στη φεστιβαλική κουλτούρα, έγραψε την πιο μαύρη συναυλιακή σελίδα του ακριβώς στα 19 του χρόνια. Ηταν τόσο μα τόσο μεγάλη η απογοήτευση να βλέπεις 200 άτομα να απολαμβάνουν ένα από τα καλύτερα live που έχει παίξει ποτέ ο θεός Eric Burdon, που καθιστά την εμφάνισή του συλλεκτική, κάτι σα secret gig για τους απόλυτους φανς του. 
Όπως πολύ εύστοχα μου είπε ένας φίλος που ήταν στο Burdon, το φετινό Rockwave με μουντιαλικά κριτήρια παραπέμπει στην 7άρα της Βραζιλίας. Πολλοί είπαν κι έγραψαν ότι φέτος ειδικά έχασε το ροκ στοιχείο του, το χαρακτηριστικότερο κύτταρο του μουσικού του DNA δηλαδή, ενώ η πλειοψηφία, όχι άδικα, τα φόρτωσε στο ασθενικό line – up αχταρμά, που όντως σου έδινε την εντύπωση της λύσης ανάγκης και του μαζέματος της τελευταίας στιγμής. Πολλοί είναι εκείνοι που διαχρονικά τα βάζουν με τους διοργανωτές και τις παραλείψεις τους, ακόμα και για τον κακό καιρό και τις βροχές που έχουν πέσει στα 3 από τα 20 χρόνια ύπαρξης του φεστιβάλ…

Λίγο έως πολύ σωστά όλα αυτά, αλλά ως συνήθως η αλήθεια αποτελεί το ορθολογικό αποστράγγισμα μιας πιο σφαιρικής προσέγγισης. Το 80% αυτής την είπε ο Ν. Λώρης στη συνέντευξη τύπου που έδωσε στο Stage Volume 1 λίγες μέρες πρίν το φεστιβάλ. Τι είπε; Το αυτονόητο: ότι κατόπιν δικής του μεγάλης έρευνας, και με αποκορύφωμα την περυσινή συναυλία του Waters στο ΟΑΚΑ, το Ελληνικό κοινό πλέον δεν έχει να διαθέσει πάνω από 20 ευρώ για μια συναυλία τέτοιου βεληνεκούς. Για την ακρίβεια είπε 18. Αυτό το νούμερο με το καλημέρα βγάζει τη χώρα εκτός αγοράς για τις εμπορικές μπάντες – ονόματα των οποίων το κασέ φαντάζει (και είναι) πλέον δυσθεώρητο για τα μέρη μας, ενώ σε συνδυασμό με την ύπαρξη άλλων γειτονικών συναυλικών αγορών που ανοίγουν διάπλατα (βλέπε Τουρκία, Σερβία, Βουλγαρία και λοιπές βαλκανικές και ανατολικές χώρες), οι μπάντες έχουν αντικαταστήσει και με το παραπάνω στο touring list τους τη συναυλιακή απώλεια της Ελλάδας.

Αρα λοιπόν μας φταίει η κρίση, οι άδειες τσέπες μας και το ακόμα πιο άδειο ψυχολογικό ντεπόζιτο των περισσοτέρων από μας. Εδώ θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω λίγο με το προφανές, δίχως να σημαίνει ότι δεν ισχύουν τα παραπάνω.
Αυτό που πρωτίστως μας φταίει είναι η ελαφρολαϊκή έως και κακώς ποδοσφαιροποιημένη  κουλτούρα όσων ακούνε ‘ξένη’ μουσική. Και αυτό το γράφω με πλήρη επίγνωση αφού εδώ και δεκαετίες υποστηρίζω ότι οι πιο προσηλωμένοι οπαδοί (που κατά τα λοιπά τουλάχιστον έχουν μάλλον χαώδης διαφορές μεταξύ τους) είναι οι οπαδοί της πίστας (βλέπε Ρέμο, Βέρτη κλπ) και του χέβυ μέταλ. Αμφότεροι ακολουθούν τις μπάντες τους και τους αγαπημένους αοιδούς τους με σχεδόν απίστευτη προσήλωση και συνέπεια, δεν τους βαριούνται ποτέ και έχουν μια αθεράπευτη πώρωση μαζί τους. Αυτές είναι και οι δυο κυρίαρχες μουσικά φυλές στα μέρη μας που ακόμα κόβουν εισιτήρια.

Ολοι οι υπόλοιποι ενδιάμεσοι, που αντιπροσωπεύουν και τη συντριπτική πλειοψηφία των ακουσμάτων και των μουσικών ειδών, μοιάζουν απλά περαστικοί, αφού είτε είναι ‘χιτάκηδες’, είτε έχουν μυηθεί στο οπαδικό ροκ των γκρουπ που τους σημάδεψαν στην μουσική της εφηβείας τους. Εξ’ ου και στην Ελλάδα ικανοποιητικό αριθμό εισιτηρίων κόβουν μόνο οι ‘δεινόσαυροι’ μετά βεβαίως και από τη σχετική hype υπερδοσολογία των κυρίαρχων media. Μπάντες σημερινές που παίζουν ως headliners σε τεράστια φεστιβάλ του εξωτερικού, είτε δεν τις έχουμε πάρει ακόμα μυρωδιά οι περισσότεροι, είτε τις απαξιώνουμε για κάποιο ανεξήγητο λόγο λές και περιμένουμε να μεγαλώσουν, να γεράσουν και να τους απολαύσουμε στα δεύτερα –ήντα τους όταν και θα κολλάνε τα τελευταία τους ένσημα (ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα – από τα πολλά – είναι οι Muse στη Μαλακάσα πρό 3 ετίας που εμφανίστηκαν σε ένα Live – αναφοράς στο απόγειο της καριέρας τους και μάζεψαν ελάχιστο κόσμο για τα κυβικά τους και τις μετοχές τους στο παγκόσμιο μουσικό στερέωμα).

Τελικό συμπέρασμα; Ας μην αναζητάμε αλλού το βασικό αίτιο και ας επικεντρωθούμε και για τούτα τα δεινά μας, στο διευρυμένο έλλειμμα παιδείας και τη μάλλον λάθος μουσική μας κουλτούρα (αν ακόμα υπάρχει). Με τόση μουσική πληροφορία γύρω μας και μάλιστα ελεύθερη ή ελάχιστα κοστολογημένη σε σχέση με το παρελθόν, εξακολουθούμε να έχουμε μια εμμονή στα ‘ονόματα’ και μάλιστα στα παλιά. Ισως γιατί τα πληρώσαμε ακριβά (και τα ίδια και τις δισκογραφικές τους).

Οσο για τη φεστιβαλική μας κουλτούρα αυτή αν υπάρχει, εκφράζεται από τα παραδοσιακά μας πανηγύρια και ίσως είναι καλύτερα να μείνουμε εκεί. Αλλωστε αυτό είναι και το κοινό στοιχείο που έχουν τα δικά μας τοπικά πανηγύρια με το πιο φημισμένο ίσως φεστιβάλ παγκοσμίως, το Glastonbury: και τα δυο είναι sold out πρίν μάθουμε καν το line up. Όχι ότι δεν μας ενδιαφέρει, αλλά ξέρουμε με μαθηματική ακρίβεια ότι θα περάσουμε καλά.

Αυτό ακριβώς είναι και το στοιχείο που δεν μπόρεσε να μας μπολιάσει και εν συνεχεία να εξαργυρώσει, το Rockwave Festival στα 20 χρόνια της ύπαρξής του: να μας μυήσει στη σωστή φεστιβαλική παιδεία. Να μας πείσει δηλαδή ότι το Rockwave αποτελεί την απόλυτη γιορτή που δεν πρέπει να χάνουμε με τίποτα στον κόσμο κάθε καλοκαίρι και να περάσει σε δεύτερη μοίρα το line up του. Οχι για να κρατηθεί χαμηλότερα το budget του Λώρη φέρνοντας μικρότερα ονόματα, αλλά γιατί έπρεπε να μας πείσει ότι αν δεν δούμε Live στη Μαλακάσα είναι σα να μην έχουμε δει συναυλία το καλοκαίρι. Εκεί, και σε αρκετά ίσως ακόμα, απέτυχε ο Λώρης. Στα υπόλοιποι όμως έχουμε αποτύχει εμείς ως μουσικόφιλοι…

ΥΓ. Ετσι για την ιστορία, αν και μάλλον θα το γνωρίζετε, ο απόλυτος headliner του φετινού ‘ροκ/ποπ-άδικού’ Glastonbury ήταν η Dolly Parton (ναι, ναι η γνωστή προικισμένη βασίλισσα της country), ενώ για μια ακόμα χρονιά τα εισιτήρια ως συνήθως είχαν γίνει sold out πολλούς μήνες πρίν, δίχως καν να έχει ανακοινωθεί ούτε ένα όνομα από το φετινό το line up…