Με αφορμή το νέο premium (όπου premium συνεπάγεται 3.500 ευρουλάκια) μικρόφωνο φωνής AT5040 της Audio-Technica που πρωτοπαρουσιάστηκε στην πρόσφατη AES, σκέφθηκα να επαναφέρω το θέμα «των μικροφώνων των 100 δολαρίων» που συχνά – πυκνά αποτελεί παγίως το πλέον δημοφιλές θέμα των εκάστοτε forum και blogs της αλλοδαπής, όταν αναφέρονται σε μεγάλα PA συστήματα ήχου, ηχητικές εγκαταστάσεις κλπ.
Δίχως να έχω τίποτα με «τα μικρόφωνα φωνής των 100 ευρώ» ή για να ακριβολογώ «με ΤΟ μικρόφωνο φωνής των 100 ευρώ», έχει πολύ πλάκα στον τομέα του Live sound να αναλωνόμαστε συνεχώς με νέες τεχνολογίες, με νέα εξελιγμένα PA συστήματα, με αναβαθμισμένες ψηφιακές κονσόλες, με πανάκριβα in ear μόνιτορ, με ψηφιακούς επεξεργαστές με εξωτικές παραμέτρους και με αλγόριθμους μη απωλεστικής συμπίεσης, και όλα αυτά «για να ακούμε καλύτερα το SM 58», όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν εκατοντάδες ηχολήπτες και τεχνικοί στα διάφορα blog. Δίχως λοιπόν καμιά εμπάθεια, αλλά αντιθέτως με τεράστιο σεβασμό & αναγνώριση απέναντι στο δημοφιλέστερο και πιο επιτυχημένο μικρόφωνο όλων των εποχών, αυτό που αναδεικνύεται από το συγκεκριμένο και διαχρονικό topic έχει να κάνει με μια κοινή διαπίστωση: ότι στο PA και μάλιστα σε παγκόσμια κλίμακα, χρησιμοποιούνται κατά βάση ‘φθηνά’ μικρόφωνα.
Κάτι τέτοιο ισχύει κατά κόρον και στα μέρη μας, καθώς οι επενδύσεις των PA εταιριών σε μικρόφωνα είναι αναλογικά πολύ μικρότερες σε σχέση με τις αντίστοιχες επενδύσεις σε ηχεία, κονσόλες, in ear συστήματα κλπ. Επίσης μπορεί να έχουν χαθεί ή να μην έχουν κερδηθεί δουλειές διότι κάποιος δεν είχε συγκεκριμένο ηχητικό σύστημα ή συγκεκριμένη κονσόλα, αλλά δε νομίζω να έχουν χαθεί δουλειές λόγω μικροφώνων…
Και είναι πραγματικά οξύμωρο ως σχήμα, το ότι ο πρώτος (εντάξει, αντικειμενικά ο τρίτος μετά τον Μουσικό και το όργανο) και πλέον ίσως κρίσιμος κρίκος της ηχητικής αλυσίδας αναπαραγωγής σε ένα Live είναι κατά τα φαινόμενα και ο πλέον αδύναμος και ‘φθηνός’ κυριολεκτικά και μεταφορικά. Οι PA εταιρίες στα μέρη μας που έχουν επενδύσει πραγματικά σε μικρόφωνα είναι μετρημένες στα δάχτυλα, αντίθετα οι περισσότεροι χρησιμοποιούν τα γνωστά και παγιωμένα μικρόφωνα, που σύμφωνοι είναι μεν ‘κλασικά’ και καθολικά αποδεκτά από όλους σχεδόν τους ηχολήπτες και μουσικούς, όμως έτσι ελάχιστα προχωράμε στον τομέα της λήψης του ήχου.
Και αυτό συμβαίνει παρά το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια βλέπουμε ολοένα και περισσότερες εξαιρετικές υλοποιήσεις (από τις γνωστές και μη εξαιρετέες, αλλά και από νέες εταιρίες κατασκευής) με εξελιγμένα διαφράγματα, ribbon μεμβράνες, νέες τεχνολογίες εξάλειψης του ενδογενούς θορύβου και νέα αντικραδασμικά συστήματα (ειδικά αυτά, καθώς και τα πολύ ποιοτικά καλώδια αποτελούν σχεδόν άγνωστες έννοιες στην PA αγορά της πιάτσας μας).
Από την άλλη όσον αφορά τους ηχολήπτες και όπως προκύπτει εκ του αποτελέσματος, οι περισσότεροι αποδεικνυόμαστε εξαιρετικά συντηρητικοί και μονοδιάστατοι όσον αφορά τις επιλογές μικροφώνων κάτι που έχει παίξει αναμφίβολα το δικό του καθοριστικό ρόλο στον ‘περιορισμένο κύκλο εργασιών και εφαρμογών’ της αγοράς μικροφώνων. Αναμφίβολα το μικρόφωνο αποτελεί τον πιο κρίσιμο κρίκο της ηχητικής αλυσίδας στον οποίο οι περισσότεροι έχουμε δώσει πολύ μικρότερη σημασία από αυτή που θα έπρεπε, ενώ αντίθετα έχουμε δώσει υπερβολικό βάρος αλλού. Δεν ξέρω τι θα απαντούσα στο δίλλημα: ένα πολύ καλό σύστημα με μέτρια μικρόφωνα, ή μερικά εξαιρετικά μικρόφωνα κι ένα μέτριο σύστημα, όμως είναι δεδομένο ότι στη χώρα μας έχουμε πολλά και καλά συστήματα και έναν μάλλον μέτριο και αναμενόμενο στόλο μικροφώνων…
