“Γιατί να πρέπει να κάτσω να ‘μάθω’ την ψηφιακή κονσόλα του κάθε κατασκευαστή, προκειμένου να είμαι έτοιμος μήπως τη συναντήσω μπροστά μου σε κάποιο φεστιβάλ που μπορεί να βρεθώ με τη μπάντα που παίζω; Και γιατί τελικώς, ‘να πληρώσω’ εγώ το τίμημα για το ότι ο κάθε κατασκευαστής θέλει να επιβάλει το δικό του λειτουργικό σύστημα μέσω των δικών του ψηφιακών μίξερ ήχου και δεν κάθονται όλοι τους να συνεννοηθούν για μια κοινή πλατφόρμα λειτουργίας σε όλες τις ψηφιακές κονσόλες, έστω για τις βασικές εφαρμογές της μίξης;”
Χμμ... Εύλογη απορία μπαρουτοκαπνισμένου ηχολήπτη ‘πρώτης γραμμής’ της χώρας μας που έχει το σεβασμό όλης της ευρύτερης κοινότητας και πολλών μεγάλων καλλιτεχνών... Επίσης αυτή είναι και η κυρίαρχη απορία πολλών – κάπως παλαιότερων κυρίως – επώνυμων και μη ηχοληπτών ανά τον κόσμο, έτσι όπως την εκφράζουν εδώ και χρόνια μέσα από διάφορα forum, blogs και sites..
Οπως θα θυμάστε οι παλαιότεροι, με τις αναλογικές κονσόλες, τα πράγματα ήταν μάλλον απλούστερα, καθώς το κάθε module εισόδου του αναλογικού μίξερ κάθε εταιρίας είχε μια κοινή λογική στη δομή, τη λειτουργικότητα και τη διάταξη. Σα να υπήρχε ένα απόλυτα εφαρμοσμένο πρωτόκολλο – μπλοκ διάγραμμα απ’ όλους και μια κοινή λογική σχεδιασμού, από το κέρδος της φέτας εισόδου, έως τον παραμετρικό ισοσταθμιστή και το τμήμα εξόδου με τα master send (μερικές μικρές διαφοροποιήσεις στο ρυθμιστικό εύρους του EQ υπήρχαν μόνο απ’ όσο θυμάμαι ανάμεσα σε διαφορετικούς κατασκευαστές, με μοναδική καραμπινάτη εξαίρεση το eq της Cadac που είχε ανάποδη φορά στα περιστροφικά ποτενσιόμετρα για το boost/cut, κοινώς δεξιά ‘έκοβες’ dB και αριστερά πρόσθετες, σα να οδηγούσες ‘ανάποδα’ σε αγγλικό αυτοκινητόδρομο δηλαδή, κάτι που το συνήθιζε, αν όχι με την πρώτη, σίγουρα με τη δεύτερη, ο νέος χρήστης).
Το πρώτο μικρό μπέρδεμα θυμάμαι ότι είχε έρθει λίγο αργότερα, με τις επόμενες γενιές αναλογικών μίξερ και με τις πρώτες μνήμες σε γκρουπ, σε mute σκηνές, matrix κλπ, όμως και πάλι αρκούσε να σου δείξει κάποιος το shortcut χειρισμό μια – δυο φορές και δεν τον ξέχναγες σχεδόν ποτέ...
Σήμερα, καλώς ή κακώς, τα πράγματα έχουν φτάσει να διαφέρουν παρασάγγας από τότε, καθώς αν τύχει και συναντήσεις στο sound check μια ψηφιακή που δεν την γνωρίζεις ενδελεχώς, τότε στην καλύτερη περίπτωση θα ‘παίξεις’ οριακά το βραδινό Live, αρκούμενος μόνο στους βασικούς χειρισμούς της Live μίξης. Γιατί όμως σε μια εποχή που στόχος της ευρύτερης τεχνολογίας είναι η υπεραπλούστευση και η φιλικότητα κάθε συσκευής προς το χρήστη και ειδικά τον επαγγελματία, οι κατασκευαστές ψηφιακών μίξερ επέλεξαν διαφορετικούς δρόμους;
Μα για τον απλούστατο λόγο ότι ο καθένας θέλει να επιβάλλει τη δική του χρηστική λογική και το δικό του ‘λειτουργικό’. Οπως στους υπολογιστές. Αν είσαι άσος στα PC και σου δώσουν έναν Mac θα κολλώσεις και μάλιστα σε καθημερινές απλές χρηστικά λειτουργίες και shortcuts που σου διευκολύνουν τη ζωή. Αν βεβαίως ασχοληθείς σοβαρά σε κάνα μήνα ενδέχεται να ‘πετάς’, αλλά γιατί θα πρέπει όλο αυτό να συμβαίνει και στις ψηφιακές κονσόλες ήχου;
Μα γιατί πολύ απλά οι εταιρίες κατασκευής θέλουν να εκπαιδεύσουν το δικό τους κοινό. Τους δικούς τους αποκλειστικούς χρήστες και ‘οπαδούς’, με τη λογική ότι όταν ο κάθε ηχολήπτης (ειδικά ο επώνυμος) μάθει καλά μια κονσόλα, δύσκολα θα την αποχωριστεί κι έτσι θα συμβάλλει δραστικά στην περαιτέρω ζήτηση και καθιέρωσή της. Δεν είναι λίγες φορές που οι εταιρίες PA επενδύουν σε κονσόλες που ‘τις ξέρουν οι ηχολήπτες’ άσχετα αν είναι ακριβότερες, ή διαφορετικές σε ήχο και χαρακτηριστικά από αυτές που είχαν στο μυαλό τους. Αρα οι ψηφιακές κονσόλες με μεγάλο μερίδιο αγοράς έχουν σημαντικά μεγαλύτερες πιθανότητες να αυξήσουν κι άλλο το μερίδιό τους, καθώς οι χρήστες τις συγκεκριμένες κονσόλες βλέπουν κατά κόρρον μπροστά τους, με αυτές δουλεύουν, σε αυτές εκπαιδεύονται και αυτές τελικώς συνηθίζουν στο χέρι, στο μάτι και στο αυτί...
Οι νέοι, στα ψηφιακά δρώμενα παίκτες (στους κατασκευαστές αναφέρομαι) και τα νέα μοντέλα μίξερ, μπαίνουν πλέον στην αγορά με πολύ μεγαλύτερο κόπο απ’ ότι πριν, καθώς δεν αρκεί μόνο η προσιτή τιμή πώλησης κι ένα δυο γρήγορα σεμινάρια – ‘ξεπέτα’, αλλά πρωτίστως χρειάζεται ένα καλοστημένο, ολοκληρωμένο και πάνω απ’ όλα διαρκές after sales support για να τοποθετήσει κανείς τα ψηφιακά του μίξερ στην αγορά με σωστό και αποτελεσματικό τρόπο. Κι εδώ η υποστήριξη πρέπει να είναι κάθετη, από τον κατασκευαστή και τον αντιπρόσωπο, έως τη rental εταιρία και τον ίδιο το χειριστή - ηχολήπτη, που δυστυχώς ή ευτυχώς πρέπει να καταλάβει ότι πλέον είναι μέρος της δουλειάς του (ξέρω ότι πολλοί θα διαφωνήσουν με αυτό, κι ένας από αυτούς είμαι κι εγώ) το να ξέρει 'απέξω κι ανακατωτά' το χειρισμό τουλάχιστον 3-4 μοντέλων ψηφιακών μίξερ, ώστε να μπορέσει να ανταποκριθεί επαρκώς στις νέες και διαρκώς αυξανόμενες απαιτήσεις της δουλειάς του.
Προσωπικά, το να συμφωνήσω ή να διαφωνήσω με τα παραπάνω τεκταινόμενα στο σύγχρονο audio λίγη σημασία έχει, καθώς είτε το θέλουμε είτε όχι αυτή είναι η νέα κυρίαρχη πραγματικότητα έτσι όπως έχει διαμορφωθεί.
Το σημαντικό όμως κατά τη γνώμη μου είναι ότι όλο και περισσότεροι από μας και ειδικά οι νεότεροι, κοιτάζουν το δάσος και χάνουν το δέντρο. Και το δάσος στην ηχοληψία δεν είναι μόνο το να ‘παίζεις στα δάχτυλα’ την κάθε ψηφιακή κονσόλα, αλλά να γνωρίζεις και να εφαρμόζεις τις βασικές αρχές του ήχου, από την επιλογή του κατάλληλου μικροφώνου για κάθε όργανο και κάθε περίσταση, την ενδεδειγμένη τοποθέτησή του με βάση το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, το σωστό ‘ζύγισμα’ ενός μικρού ή μεγαλύτερου PA συστήματος, την απόλυτη γνώση της μπάντα που έχεις απέναντί σου και βεβαίως τη συνολική ‘αισθητική’ της μίξης που θα δώσει την πιο κρίσιμη ίσως πινελιά στο τελικό ηχητικό αποτέλεσμα.
Αν ισχύουν όλα τα παραπάνω, μόνο τότε έχει πραγματικό νόημα το να ‘παίζεις στα δάκτυλα’ τον υπολογιστή – ψηφιακό μίξερ σου έως και το τελευταίο ενσωματωμένο plug in του…
ΥΓ. Και για να μην ξεχνιόμαστε, εξίσου καλό είναι να ακούμε όλοι μας πού και που και καμιά σοβαρή παραγωγή (παλαιότερες ή σύγχρονες) από ένα καλό audiophile σύστημα και να μην περιορίζουμε το πεδίο των ακροάσεών μας σε συμπιεσμένα mp3 μουσικά αρχεία από ακουστικά των 20 – 30 ευρώ. Μια καλή τέτοια πρόταση (και δίχως να αποτελεί διαφήμιση για το έντυπο) είναι το 3πλό Live (2πλό CD + DVD) 'In the Flesh' του Roger Waters που προσφέρεται ως ένθετο μαζί με την Ελευθεροτυπία της επόμενης Κυριακής (11/12)...
