Το βαρόμετρο της κρίσης στη μουσική αγορά της Ελλάδας δεν έχει να κάνει μόνο με τους επαγγελματίες, ούτε με τις μουσικές σκηνές και τις rental εταιρίες, αλλά έχει να κάνει και με τα Ωδεία. Οπως μου ανέφερε πρόσφατα φίλος αντιπρόσωπος μουσικών οργάνων & εξοπλισμού, «η μαθητική σεζόν αρχίζει, και οι εγγραφές στα ωδεία θα αποτελέσουν το κρίσιμο βαρόμετρο για το που ακριβώς θα κάτσει η μπίλια στην αγορά μουσικών οργάνων και αντίστοιχου εξοπλισμού για φέτος». Κατά μια άποψη έχει μεγάλο δίκιο, αφού αν θέλεις να έχεις εμπεριστατωμένη άποψη για μια αγορά δεν κοιτάς μόνο την κορυφή της, αλλά εξετάζεις πρωτίστως τη βάση της, ειδικά αν σε ενδιαφέρει να διακρίνεις τις μελλοντικές προοπτικές της.

Αρα λοιπόν, σύμφωνα με τα παραπάνω, ο όγκος των φετινών εγγραφών των μαθητών στα ωδεία όλης της χώρας, θα είναι ένας αρκετά κρίσιμος δείκτης για τη συνολική πορεία της αγοράς οργάνων και εξοπλισμού. Ακόμα όμως κι αν συμφωνήσουμε σ’ αυτό, θα πρέπει παράλληλα να δεχθούμε ότι υπό τις παρούσες οικονομικές συνθήκες, για αρκετούς γονείς, το ωδείο είναι μια πρόσθετη πολυτέλεια και συνήθως αποτελεί την τρίτη ή τέταρτη προτεραιότητα μετά τις ξένες γλώσσες, το φροντιστήριο, τον αθλητισμό κλπ. 
Υπάρχει όμως κι άλλος ένας αποτρεπτικός παράγοντας, ίσως ο πιο κρίσιμος απ’ όλους τους παραπάνω, που έχει να κάνει με τα δίδακτρα. Μια πρόχειρη σύγκριση των διδάκτρων των Ελληνικών ωδείων με ωδεία του εξωτερικού, δείχνει το προφανές: ότι τα δίδακτρα στα Ελληνικά ωδεία είναι ακριβά και μάλιστα δίχως να συνυπολογίσουμε καθόλου σ’ αυτό την κρίση που μαστίζει την Ελλάδα κάνοντας ακόμα χειρότερα τα πράγματα...

Βεβαίως, οι σχετικές παράμετροι μιας τέτοιας σύγκρισης, είναι συνήθως άνισοι, όμως αν καταφύγουμε σε απόλυτα νούμερα διαπιστώνουμε ότι (και) τα Ωδεία στην Ελλάδα έχουν ‘τσιμπημένα’ δίδακτρα. Και αυτό σίγουρα αναμένεται να αποτελέσει το Νο1 αποτρεπτικό παράγοντα για τον Ελληνα οικογενειάρχη που είναι με το τεφτέρι στο χέρι και υπολογίζει πλέον περισσότερο από ποτέ, ακόμα και το τελευταίο ευρώ του κατακερματισμένου οικογενειακού του προϋπολογισμού...
Από την άλλη, ακόμα κι αν – έξω από κάθε λογική - δεχτούμε αυθαίρετα το πλέον αισιόδοξο σενάριο, ότι δηλαδή οι εγγραφές στα Ωδεία για τη φετινή σεζόν θα είναι ιδιαίτερα αυξημένες και οι μαθητές πολλοί περισσότεροι απ’ ότι πέρυσι και πρόπερσι, τίποτα δεν διασφαλίζει ότι η απαραίτητη πρώτη ύλη (βλέπε μουσικά όργανα, μουσικοτεχνολογικός εξοπλισμός, περιφερειακά, αναλώσιμα κλπ) θα αγοράζονταν από την Ελλάδα. Και γι’ αυτό βεβαίως, δεν θα έφταιγαν μόνο τα ωδεία και οι μαθητές, αλλά κυρίως η αγορά μουσικού & μουσικοτεχνολογικού εξοπλισμού στα μέρη μας που εξακολουθεί να παραμένει σε μεγάλο ποσοστό απαθής και στις πλείστες των περιπτώσεων απλά παρακολουθεί τη μαζική πλέον εξάπλωση των γνωστών ξένων e-shop, που πλέον έχουν καταφέρει να γίνουν γνωστά & δημοφιλή και στο κοινό που βρίσκεται εκτός του βασικού μουσικού και μουσικοτεχνολογικού πυρήνα...

Και αυτό ακριβώς το φαινόμενο είναι που επισφραγίζει όχι απλά την ήττα, αλλά την ήττα με μεγάλο σκορ (στον αθλητισμό αυτό το λένε διασυρμό). Και βεβαίως η ήττα αφορά τους περισσότερους Ελληνες αντιπροσώπους (κυρίως) και dealer (κατ’ επέκταση) που δεν έχουν συνειδητοποιήσει ακόμα ότι το να κάνεις απλά ανταγωνιστικές ή και φθηνότερες τις τιμές σου σε σχέση με τα ξένα ‘λαοφιλή’ e-shop δεν φτάνει. Αυτό είναι η μισή δουλειά. Η άλλη μισή είναι να το επικοινωνήσεις, να το ‘promo-τάρεις’ και να το κάνεις συνείδηση στους πολλούς. Και αυτό ξέρετε, είναι δυσκολότερο, διότι το πρώτο (μείωση τιμών) λέγεται εμπόριο (που πολλοί, άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο, το γνωρίζουν), το δεύτερο όμως λέγεται μάρκετινγκ, τη σημασία και την αξία του οποίου δυστυχώς κατανοούν ελάχιστοι στο χώρο μας και αυτή ακριβώς την έλλειψη είναι που πληρώνουμε ακριβά...

Καλή σεζόν σε όλους...