Βρισκόμαστε σε απόσταση αναπνοής από το φετινό συναυλιακό καλοκαίρι και θεωρητικά όλα τα μεγάλα gig και φεστιβάλ στα μέρη μας, θα έπρεπε να είναι ήδη ‘κλεισμένα’ και οργανωμένα και οι διοργανωτές να ασχολούνται με προωθητικές ενέργειες και ‘λεπτομέρειες’ που αφορούν τις συναυλίες τους. Ειδικά το φετινό καλοκαίρι, η παράμετρος «κρίση» που ολοένα και βαθαίνει αλλάζει άρδην (και) το συναυλιακό σκηνικό, δημιουργώντας την ανάγκη για φθηνά, επιτέλους εισιτήρια, καθώς μια συναυλία μπορεί και επιβάλλεται να μας αλλάξει την ψυχολογία, αρκεί βεβαίως να μην την έχουμε πληρώσει μια μικρή περιουσία...

Αφορμή για τις σκόρπιες σκέψεις αυτής της Τρίτης ήταν μια πρόχειρη έρευνα στα on line εκδοτήρια εισιτηρίων για τις συναυλίες όλης της Ευρώπης και μια αντίστοιχη σύγκριση με τις τιμές των συναυλιών που έχουν ανακοινωθεί στα μέρη μας. Πριν περάσουμε όμως στα ευρώ αυτά καθ’ αυτά, καλό θα ήταν να ξεκαθαρίσουμε τα εξής: Είμαστε ευχαριστημένοι με την εγχώρια συναυλιακή αγορά; Γιατί τα ονόματα που έρχονται και εγγυημένα ‘τραβάνε’ ΄βρίσκονται στα πρώτα ή δεύτερα –ήντα τους; Γιατί έχουμε μείνει τόσο πίσω ως κοινό και ποιός ευθύνεται γι’ αυτό; Αραγε γιατί οι συναυλίες είναι δυσανάλογα ακριβές, με δεδομένο το μικρότερο κόστος παραγωγής; Φταίει μόνο το ότι είμαστε μικρή αγορά; Για παράδειγμα, τα εισιτήρια για τη συναυλία της Amy Winehouse στις 22 Ιουνίου στην Αθήνα κοστίζουν από 98 €, ενώ τα αντίστοιχα εισιτήρια για την εμφάνισή της στην Piazza Napoleone της Ιταλίας 3 εβδομάδες αργότερα, στις 16 Ιουλίου 2011 αρχίζουν από 56 €; (και υπάρχουν και άλλα πολλά τέτοια και ακόμα πιο κραυγαλέα παραδείγματα).

Ας τα δούμε όμως ένα – ένα όλα αυτά, μήπως και καταλήξουμε κάπου πριν λαϊκίσουμε και αναφωνήσουμε άκριτα ότι: ‘μας κλέβουν’...

Ας ξεκινήσουμε πρώτα από την ποιότητα του προσφερόμενου άρτου και θεάματος, με την κοινή διαπίστωση ότι εδώ μας ταίζουν ληγμένο συναυλιακό προϊόν, καθώς ελάχιστοι από τους καλλιτέχνες και τα συγκροτήματα πρώτης γραμμής που μας επισκέπτονται εξακολουθούν να βρίσκονται στο απόγειο της δημιουργίας τους. Για την ακρίβεια, οι περισσότεροι έχουν συνταξιοδοτηθεί καλλιτεχνικά και το ενδιαφέρον περιορίζεται σύμφωνα με δήλωση φλεγματικού φιλόμουσου συνεργάτη & φίλου του aLive «στο αν θα είσαι τυχερός και δεις κάποιον απ’ αυτούς τους γερο-δεινόσαυρους να πεθαίνει στη σκηνή».
Είμαστε λοιπόν η χώρα στην οποία οι Scorpions καταρρίπτουν το ένα sold out μετά το άλλο από χρονιά σε χρονιά και δικαίως εξακολουθούν να μας αφιερώνουν το “Still loving you”, οι James ήδη θεωρούνται Ελληνες, ενώ οι Puressence συνεχίζουν να κάνουν (δισκογραφική & συναυλιακή) καριέρα εδώ και χρόνια, μόνο στα μέρη μας και πουθενά αλλού.
Φυσικά όποιος τολμήσει και φέρει γκρούπ όπως οι Arctic Monkeys, Kings of Leon, Arcade Fire, Coldplay, Snow Patrol και άλλες μπάντες πρώτης γραμμής, που με την ανακοίνωση της συμμετοχής τους και μόνο, κάνουν sold out διάσημα φεστιβάλ (όπως τα Glastonbury, Oxegen, Roskilde, Rock Werchter, Sziget και Coachella μεταξύ άλλων), το πιθανότερο είναι όχι απλά να πάει άπατος, αλλά και να μπεί φυλακή...  
Βεβαίως, σ’ αυτό ειδικά το κομμάτι δεν φταίνε μόνο οι παραγωγοί συναυλιών, αφού όσοι εξ’ αυτών έχουν προσπαθήσει να φέρουν ‘σημερινά’ συγκροτήματα και μπάντες πρώτης γραμμής που στο εξωτερικό γεμίζουν φεστιβάλ 100.000 ανθρώπων, εδώ δεν πρόκειται να βγάλουν ούτε κατ' ελάχιστον τα έξοδά τους, αφού κατά έναν περίεργο τρόπο ο Ελληνας μουσικόφιλος φαίνεται ότι ακολουθεί τα παγκόσμια μουσικά δρώμενα με καθυστέρηση μιας 20ετίας περίπου..
Και τις πταίει γι’ αυτό; Μα, σε μεγάλο βαθμό το ραδιόφωνο, που στο σύνολό του σχεδόν έχει ξεμείνει σε άλλες δεκαετίες, ενώ η σιγουριά της ‘κλασικής’ playlist αποτελεί την εύκολη διαχειριστική λύση των περισσότερων παραγωγών και των αφεντικών τους. Και βεβαίως όλο αυτό έχει συμβάλλει μακροπρόθεσμα, στην οδήγηση των περισσότερων ραδιοσταθμών στον οικονομικό (και όχι μόνο) μαρασμό και την ανυποληψία...

Από την άλλη, είναι κοινό μυστικό ότι οι συναυλίες στην Ελλάδα είναι ακριβές. Σ’ αυτό δεν φταίνε μόνο οι παραγωγοί, αλλά και μια σειρά από ειδικές συνθήκες με σημαντικότερη όλων τη μικρή Ελληνική αγορά και τις ιδιαιτερότητες της απομακρυσμένης από την κεντρική Ευρωπαϊκή πιάτσα, χώρα μας. Μια μπάντα θα έρθει στην Ελλάδα για 2 το πολύ συναυλίες, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει ούτε πεδίο κερδοφορίας, αλλά ούτε και δυνατότητα διασποράς των οικονομικών κινδύνων. Εκεί όμως που ‘φταίνε’ αποκλειστικά οι Ελληνες παραγωγοί είναι στις 'δημοπρασίες', καθώς όταν δυο και τρία γραφεία χτυπάνε τον ίδιο καλλιτέχνη, τότε είναι μαθηματικά βέβαιο ότι η τελική τιμή του εισιτηρίου θα εκτοξευθεί και αν δεν γίνει sold out, στο τέλος η παραγωγή θα μπεί ‘μέσα’.

Συμπέρασμα; Οι πλειστηριασμοί και οι δημοπρασίες είναι κακό πράγμα. Τέσσερα γραφεία είστε, συνεννοηθείτε στοιχειωδώς, για να έχουμε κέρδος όλοι. Εμείς να δούμε κάνα γκρουπ της προκοπής με λογικό αντίτιμο κι εσείς να βάλετε κάνα euro στην τσέπη, δίχως να μετακυλίσετε παζάρια, χρέη και οφειλές στις PA εταιρίες, κάνοντας στους PA-τζήδες αυτό ακριβώς που σας έκαναν τα συγκροτήματα...
Να ξέρετε επίσης ότι βρίσκεστε στη χώρα με τον καλύτερο (τηρουμένων των αναλογιών) και φθηνότερο πρός ενοικίαση εξοπλισμό, ο οποίος είναι ακόμα φθηνότερος λόγω της ανυπαρξίας οργανωμένης και – όσο γίνεται – κοινής τιμολογιακής πολιτικής από τις εγχώριες rental/PA εταιρίες...

Αυτά όσον αφορά την κατάσταση με τις μπάντες της αλλοδαπής. Με τα δικά μας ‘αστέρια’ τώρα, τα πράγματα είναι υποτίθεται ευκολότερα, αφού απευθύνονται στην περιορισμένη Ελληνική αγορά και δεν έχουν τις απαιτήσεις ενός παγκοσμίου απήχησης γκρουπ. Σωστά; Μάλλον όχι, αφού απ’ ότι ακούω το 50άρικο (χιλιάρικα) είναι ακόμα και σήμερα ‘ταρίφα’ για κάποιους παλιούς και νέους δεινόσαυρους, αφήνοντας ψίχουλα από την πίτα για όλους τους υπόλοιπους εμπλεκομένους. Αυτό το μοντέλο όμως έχει τελειώσει οριστικά και εκτιμώ ότι θα το αποδείξει η ίδια η ζωή φέτος το καλοκαίρι, καθώς οι νόμοι προσφοράς και ζήτησης έχουν αλλάξει δραστικά, οι δήμοι στέρεψαν οικονομικά και οι χορηγοί πλέον μετράνε έως και το τελευταίο ευρώ που δίνουν, καθώς τα 'αέρα' λεφτά τέλειωσαν γενικότερα στη χώρα μας. Καλό είναι λοιπόν να το καταλάβουν όλοι αυτό, μήπως και το επάγγελμα που λέγεται «Συναυλία» ξαναγίνει υγιές για όλους και όχι ένα ‘κλειστό’ κονκλάβιο μεγαλοκαλλιτεχνών...

ΥΓ.1 Ο κόσμος της μουσικής άλλαξε και με δεδομένο ότι άλλαξε και ο κόσμος γενικώς, ήδη η νέα γενιά μουσικών και (επιτέλους) συγκροτημάτων, γράφει ήδη το σάουντρακ του αύριο, το οποίο θα ηχεί δυνατά στ’ αυτιά όλων μας όταν αποκόπτεται μια και καλή ο ομφάλιος λώρος με τη νοοτροπία του νεοελληνικού σκυλάδικου που κράτησε γενιές ολόκληρες και συντήρησε νεόπλουτους στην τσέπη και νεόπτωχους στην κουλτούρα και την αισθητική...

ΥΓ.2 Εκτός από τα ρακ με τα μηχανήματα, τις κονσόλες και τα καλώδια, υπάρχει και το ‘ρακ με τις κλωτσιές’ που πολλοί (από PA μεριά κυρίως) που ξέρω αναμένεται να το ανοίξουν φέτος το καλοκαίρι...