Αυτό δεν είναι το γνωστό διαχρονικό αντίδοτο κατά της κρίσης και της φτώχειας; Η γνωστή συνταγή για άρτο και θεάματα φαίνεται πως αρχίζει να εφαρμόζεται αρκετά ενορχηστρωμένα και στα μέρη μας ξεκινώντας καταρχάς από το φετινό τηλεοπτικό τοπίο. Το σκηνικό που έχει στηθεί φέτος στα τηλεοπτικά δρώμενα περιλαμβάνει περισσότερα παιγνίδια, reality και διαγωνισμούς από ποτέ (α, ξέχασα και τα φθηνά εισαγόμενα σίριαλ), κάτι που επιτάσσει η δεδομένη ανάγκη για φθηνές παραγωγές. Ολοι οι εμπλεκόμενοι με τα τεχνικά δρώμενα των φετινών τηλεοπτικών παραγωγών βιώνουν ένα πρωτοφανές σκηνικό, για το οποίο δεν ξέρει κανείς αν πρέπει να κλαίει ή να γελάει.
Κι αυτό, γιατί από τη μια υπάρχει περισσότερη δουλειά, καθώς οι ανάγκες είναι μεγαλύτερες, από την άλλη όμως όλοι, όπως τουλάχιστον μου έχουν εξομολογηθεί, έχουν πάρει σαφή εντολή από την εκάστοτε παραγωγή ότι το φετινό budget θα είναι κατά 30 με 40% χαμηλότερο από το αντίστοιχο περυσινό, το οποίο είχε ήδη περικοπές σε σχέση με πρόπερσι. Δηλαδή, οι ίδιες (ή και μεγαλύτερες) ανάγκες εξοπλισμού και (ενίοτε) ανθρώπινου δυναμικού, θα καλύπτονται με τα μισά σχεδόν χρήματα. Και το θέμα βέβαια δεν είναι μόνο αυτό, αλλά ότι από κάτω σφάζονται οι ενδιαφερόμενοι και ‘χτυπάνε’ δουλειές ο ένας από τον άλλο, ακόμα χαμηλότερα. Και ναι μεν δεν μπορείς να κατηγορήσεις τον τάδε ή τον δείνα στον οποίο ‘τρέχει’ το δάνειο, το leasing και οι υποχρεώσεις, απ’ την άλλη όμως είναι δεδομένο ότι έτσι όσοι ασχολούνται επαγγελματικά με την ενοικίαση (rental εταιρίες και εργαζόμενοι), και κατ’ επέκταση με την πώληση αντίστοιχου εξοπλισμού, υποθηκεύουν ακόμα περισσότερο την εργασία, την επένδυση και κατ’ επέκταση το μέλλον τους...

Τα ίδια και χειρότερα συμβαίνουν στο χώρο του θεάματος (με τον λάθος τρόπο που το ξέραμε βέβαια τόσα χρόνια). Ηδη με το άνοιγμα της φετινής χειμερινής σεζόν, σχετικές έρευνες εφημερίδων καταγράφουν τη νέα πραγματικότητα της νύχτας, που είναι η εξής: τα περισσότερα μαγαζιά ανοίγουν μόνο Παρασκευή και Σάββατο, η τιμή της φιάλης έχει πέσει κατά 30% σε σχέση με πέρυσι, ενώ από λουλούδια ότι πετάξαμε – πετάξαμε. Και φυσικά οι επιχειρηματίες βρίσκονται στα πρόθυρα της απόγνωσης. Αντιλαμβάνομαι βεβαίως ότι όλη αυτή η (τεχνητή όπως περίτρανα αποδεικνύεται) ευμάρεια των προηγούμενων χρόνων βοήθησε στο να υπάρχουν υψηλά μεροκάματα, στο να πωλούνται εξίσου ακριβά συστήματα ή να ανανεώνεται ο στόλος του εξοπλισμού συχνότερα, όμως είναι προφανές ότι όλο αυτό ήταν κυριολεκτικά στο αέρα. Το χειρότερό όλων πάντως έχει να κάνει με τη μονομιάς μετάβαση από τη ζέστη στο κρύο. Δίχως καμία περίοδο προσαρμογής, χάριτος ή επιείκιας. Αποτέλεσμα; Η διόρθωση είναι και θα είναι βίαιη για όλους μας, αλλά τουλάχιστον χαίρομαι που αρχίζουν και τελειώνουν οι τζάμπα μάγκες σ’ αυτόν εδώ τον τόπο της φούσκας που τόσα χρόνια βάσισε την ‘ανάπτυξη’ στην (υπερ)κατανάλωση που γινόταν κυρίως με δανεικά, μαύρα και μίζες.
Το κακό είναι ότι καίγονται μαζί και τα χλωρά, καθώς θα πληρώσουμε όλοι μας τα σπασμένα από το party των άλλων... 
Οσον αφορά τις απόψεις που ακούω από διάφορους rental-άδες που αναφέρουν ότι «αν δεν χαμηλώσω την τιμή, θα πάει ο άλλος με ακόμα λιγότερα και περισσότερο εξοπλισμό, αφού είμαστε ελεύθερη αγορά», έχω να απαντήσω ότι είμαστε ασύδοτη αγορά. Στον ορισμό της ελεύθερης αγοράς της Αμερικής (βρέθηκα ενάμιση μήνα το καλοκαίρι), η αντίστοιχη επαγγελματική κοινότητα είναι άκρως οργανωμένη, έχει συγκεκριμένους τιμοκαταλόγους, κρατάει σταθερές τιμές που προκύπτουν από οικονομοτεχνικά κριτήρια και κανένας δεν χτυπάει στεγνά δουλειές, καθώς γνωρίζουν ότι έτσι πριονίζουν το κλαδί πάνω στο οποίο κάθονται...