Ιδιαίτερες συστάσεις για τις δυο σημαντικότατες αυτές εκθέσεις (IBC & Plasa) εκτιμώ ότι δεν χρειάζονται... Γίνονται τόσα χρόνια τις ίδιες ακριβώς μέρες σε Άμστερνταμ (IBC) και Λονδίνο (Plasa) και μάλλον περισσότερο μας ταλαιπωρούν παρά μας διευκολύνουν, όλους εμάς που προσπαθούμε να επισκεφθούμε και τις δυο...ταυτόχρονα.
 Το θέμα πάντως είναι ότι και οι δυο αυτές σημαντικές εκθέσεις (ok η Plasa είναι σαφώς σημαντικότερη και με μεγαλύτερη δυναμική) ως καλοί καθρέφτες της αγοράς που είναι, έδωσαν και φέτος ξεκάθαρα το στίγμα του παγκόσμιου τεχνολογικού γίγνεσθαι στους τομείς του broadcasting και του entertainment που αντίστοιχα ‘ειδικεύονται’...
Στην IBC είναι πλέον αυτονόητο ότι το HD θεωρείται η δεδομένη πραγματικότητα, το IPTV είναι το παρών και το 3D το επόμενο μεγάλο πράγμα που ήδη έχει χτυπήσει τις πόρτες μας και ήδη βρίσκεται στα σπίτια μας. Το Avatar άλλωστε έκανε καλή δουλειά, αφού αποτέλεσε τον καλύτερο πολιορκητικό κριό και το πιο ζωντανό 3D demo/promotion για το ευρύ κοινό...

Αντίστοιχα στη φετινή Plasa τα πάντα κινούνται γύρω από το γαϊτανάκι του θεάματος. Η πρόσφατη συναυλία των U2 στο ΟΑΚΑ, μας έδωσε ένα πρώτης τάξης Live μάθημα για το που πάει το πράγμα, με το mapping, τους αισθητήρες κίνησης, τα software και τους media server να κερδίσουν μέρα με τη μέρα τον πρωταγωνιστικό ρόλο από τους πάλαι ποτέ παραδοσιακούς πυλώνες του Live θεάματος, τον ήχο και το φωτισμό...
Το που πάει το πράγμα βεβαίως άλλες φορές ήταν περισσότερο σχετικό, παρά χειροπιαστό. Τώρα και στις δυο εκθέσεις φαίνεται ξεκάθαρα ότι η ψηφιακή πραγματικότητα είναι αυτή που απογειώνει την τεχνολογία πρός δυο πλέον κατευθύνσεις. Και προς τα πάνω και πρός τα κάτω, αλλά με κοινό παρονομαστή την παγκόσμια κυριαρχία του διαδικτύου. Αλλωστε, μια ματιά στα προϊόντα που ξεχώρισαν ή που πρόκειται να βραβευθούν ως καινοτόμα και πρωτοποριακά και στις δυο εκθέσεις, είναι αρκετή για να καταλάβει κανείς ότι οι πρωταγωνιστές έχουν αλλάξει, μαζί και οι προτεραιότητες. Σήμερα στη συναυλία είναι πιο σημαντική η κάμερα και ο media server (δηλαδή η ζωντανή εικόνα και το έτοιμο προ-επεξεργασμένο content) παρά το μικρόφωνο, το ηχείο και η κινούμενη κεφαλή. Και αναμένεται αυτή η ψαλίδα να ανοίξει κι άλλο. Με δεδομένο ότι σχεδόν όλοι μας στην καθημερινότητά μας κοιτάζουμε ένα μόνιτορ (το μόνιτορ του PC ή του laptop μας, την οθόνη του έξυπνου κινητού μας, άντε και την ολοένα και λιγότερο δημοφιλή οθόνη του τηλεοπτικού μας δέκτη) αντιλαμβάνεστε ότι ο κοινός παρονομαστής και των δυο εκθέσεων είναι η ΕΙΚΟΝΑ. Και μάλιστα η ‘προχωρημένη’ εικόνα, η ακόμα μεγαλύτερη, αναλυτικότερη και ακόμα πιο ‘τρισδιάτατη’ εικόνα, η εξέλιξη της οποίας καθιστά αναγκαία και συμπαρασύρει κατά μια έννοια, την εξελικτική πορεία του audio και του lighting αντίστοιχα.

Βασίλης Λαδονικόλας