To μεγάλο θέμα των ημερών όσον αφορά τον επαγγελματικό τομέα του audio – lighting – video στα μέρη μας, είναι αναμφίβολα η πρόσφατη συναυλία των U2, με τη σκόνη από τα αφιερώματα σ’ όλα τα media να μην έχει ακόμα καταλαγιάσει. Σκοπός μου δεν είναι φυσικά να σταθώ στις δηλώσεις συμπαραστάσεις του Bono για την Ελλάδα ή στο πόσες Ελληνικές πόλεις του έρχονται στο μυαλό, αλλά στο τεχνικό υπόβαθρο της εν λόγω συναυλίας. Της καλύτερης αναμφίβολα παραγωγής που έχει περάσει ποτέ τα μέρη μας.
Το πρώτο συμπέρασμα που έβγαλα λοιπόν (όπως και όλοι όσοι βρέθηκαν στο ΟΑΚΑ την Παρασκευή το απόγευμα) είναι ότι είδαμε ένα απίστευτα τεχνολογικά προηγμένο show, βασισμένο σε υψηλότατες προδιαγραφές και χτισμένο με όραμα, μεράκι, αλλά και μ’ ένα τεράστιο budget, με την κορυφαίου επιπέδου δουλειά να φαίνεται σε όλα τα επίπεδα. Δυστυχώς όμως, μόνο φαινόταν. Δεν ακουγόταν κιόλας.
Μετά τις ομολογουμένως μέτριες έως κακές πρόσφατες ‘ηχητικές εμφανίσεις’ των George Michael, Madonna και AC/DC εδώ στο ΟΑΚΑ, ήρθε και η σειρά των U2, οι οποίοι είχαν μεν καλύτερο ήχο απ’ όλους τους παραπάνω, όμως και πάλι το αποτέλεσμα δεν ξέφυγε από το μέτριο, ειδικά στις κερκίδες του σταδίου, όπου βρισκόταν και η πλειοψηφία του κοινού.
Ηδη από τις πρώτες νότες των αγαπημένων μου Snow Patrol (της support μπάντας των U2) κατάλαβα μια και καλή ότι εδώ στο ΟΑΚΑ δεν θα ξανα-ακούσουμε τελικά ποτέ καλό ήχο, αντίστοιχο των ονομάτων και των παραγωγών που επισκέπτονται ένα τέτοιο στάδιο – μαμούθ. Να φταίνε οι U2, να φταίνε τα Clair; Να φταίνε οι τεχνικοί; Μήπως ο επί 25 χρόνια FoH ηχολήπτης τους Joe O'Herlihy, ή να φταίει κάτι άλλο;
Ο προφανής υπεύθυνος για την άθλια πλέον ακουστική του ΟΑΚΑ έχει ονοματεπώνυμο. Ονομάζεται Santiago Calatrava. Ναι, ο γνωστός αρχιτέκτονας που ήρθε στο παραπέντε των Ολυμπιακών (των οποίων τα σπασμένα τώρα αρχίζουμε να πληρώνουμε και θα πληρώνουμε για κάμποσα χρόνια ακόμα), μας τα πήρε χοντρά, μας φόρεσε ένα αμφιβόλου αισθητικής και ελλιπές, για αυτό που υποτίθεται ότι κάνει, στέγαστρο και μας χάλασε μια και καλή το υποφερτό ηχητικά ΟΑΚΑ, αφού στοιχηματίζω ότι ουδείς αρμόδιος κρατικός φορέας ασχολήθηκε (μέτρησε – προδιέγραψε – εφάρμοσε) με το κατά πόσο το εν λόγω δημιούργημα (τερατούργημα κατ’ εμέ) θα επηρέαζε τα ηχητικά χαρακτηριστικά του σταδίου. Αρα λοιπόν υπάρχει συνυπευθυνότητα από τους αρμόδιους του έργου. Κι αν ο Καλατράβα ήλθε, είδον και απήλθε μαζί με μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ζεστά ελληνικά euro, εμείς είμαστε καταδικασμένοι να μην ξανακούσουμε ήχο στο ΟΑΚΑ. Γιατί το ΟΑΚΑ στα 80s τότε που οι εξοπλισμοί απείχαν έτη φωτός από το σημερινό τεχνολογικό επίπεδο, τότε που δεν φόραγε το glamour αυτό στέγαστρο, ‘έπαιζε’. Και ‘έπαιζε’ και καλά για το μέγεθός του.
Επιπλέον, το τραγικό σε παραγωγές σαν και των U2, όπου η εικόνα και ο φωτισμός έχουν περάσει κυριολεκτικά σε άλλη διάσταση, είναι ότι ο ήχος (ως πιστότητα και όχι ως εξοπλισμός) υπολείπεται σημαντικά αφού το χάντικαπ ανοίγει περισσότερο, ενώ ο μέσος θεατής βλέποντας ένα υπερθέαμα αναμένει να ακούσει κιόλας κάτι αντίστοιχο. Γι’ αυτό πολλοί απ’ όσους ξέρω (τεχνικοί, επαγγελματίες του ήχου αλλά και απλοί θεατές) ενοχλήθηκαν ξανά από το αποτέλεσμα και το πήραν χαμπάρι ότι δυστυχώς στο ΟΑΚΑ δύσκολα θα ξανακούσουμε καλό ήχο...
του Βασίλη Λαδονικόλα
